เรื่องเล่าของนายบอยตอน4(TheDarkEye)
เกด
วันนั้นผมพาเกดไปเดินเล่นอยู่แถวเทเวศน์
"คนที่พี่สนิทมากที่สุด ใครค่ะ" อีกครั้งที่ผมจำไม่ได้ว่าเกดเรียกผมว่าพี่เมื่อไหร่
"พี่เชงครับ" เชงอายุมากกว่าเกด
"เล่าเรื่องพี่เชงให้ฟังนะ
"ก้าวก่ายพี่เชงรึเปล่าครับ"
"พี่ก็เล่าแบบไม่ก้าวก่ายสิ" เอากับเกดสิ
"พี่เชงเป็นผู้หญิงสวยมากครับ ผู้ชายคิดกับพี่เชงเหมือนกันหมดแม้แต่เจ้านายที่พี่เชงรักและเคารพเหมือนพ่อก็ขอมีอะไรกับพี่เชง โลกของพี่เชงแตกเป็นเสี่ยงๆเลยครับ วันนั้นพี่เชงก็มาเจอกับพี่ แถวๆนี้แหละครับ
"พี่กับพี่เชงรู้จักกันนานแค่ไหนแล้ว"
"สองปีครับ"
"ดีจังเลย" ตาโตสวยของเกดแสดงความรู้สึงเช่นนั้น
"ใครดีครับพี่หรือพี่เชง"
"ตัวเกดเองแหละ" ยังไงว๊ะ
“ยังไงครับ”
"ดีที่พี่พูดถึงพี่เชงแบบดีๆ" ผมเงยหน้าหัวเราะเพราะงงกับคำพูดของเกด
"เกดครับเกดรู้ตัวเองไม๊ครับว่าเกดเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง" เกดเงยหน้าหัวเราะผมรู้สึกว่าเวลาที่เราเพิ่มความใกล้ชิดกันมากเท่าไหร่บุคลิกเกดเหมือนผมเข้าไปทุกที
"พี่อยู่กับพี่เชงยังไง" เทเวศน์มีร้านน่านั่งหลายร้าน บรรยายกาศดีไม่อึดอัด
"เกด" ผมปรามเกดด้วยนํ้าเสียงผู้ใหญ่ปรามเด็ก
"เปล่าค่ะเปล่า แค่เกดอยากรู้ว่าพี่กับพี่เชงทำงานกันยังไง พูดคุยปรึกษางานกันยังไง ขอโทษค่ะเกดไม่ได้ตั้งใจละลาบละล้วง" ท่าตกใจเดียวกับทำข้าวไข่เจียวหลุดมือเลย"
"พี่เชงเป็นคนไม่ค่อยพูดครับ แต่พี่รู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่าพี่เชงอยู่ข้างๆพี่ทุกครั้งที่พี่มีปัญหาหรือกำลังหาทางออกให้ตัวเองไม่เจอ บางวันพี่กับพี่เชงไม่พูดกันเลยนะครับต่างคนต่างทำงานกันไปหันหลังชนกันคือพี่กับพี่เชงไม่เคยห่างกันเลยนะครับ พี่เชงเช่าคอนโดอยู่หลังบริษัทเพื่อประหยัดนํ้ามันรถ พี่จะอยู่กับพี่เชง จนพี่เชงทานข้าวทำธุระของตังเองเสร็จหมดแล้วพี่ก็จะกลับบ้านแต่ถ้าวันไหนพี่เชงให้พี่ค้างพี่ก็จะค้างอยู่กับพี่เชงครับ"
"หู! ดีจังเลย" ตลอดหกเดือนที่ผมรู้จักเกดผมไม่เคยถามว่าเกดทำงานอะไร เกดก็ไม่เคยบอก เราเจอกันทุกเที่ยงวันเสาร์ถ้าไม่ต่างมีหรือติดธุระ สิ่งที่ผมเห็นในตัวเกดคือสวยแต่งตัวเป็น ฉลาดแต่ออกคุณหนูนิดๆ
"พี่ขา ชีวิตคืออะไร" นี่คือสิ่งที่เกดตักตวงจากตัวผม
"เคยมีคำถามนี้ถามครูช่าง ทั้งห้องประชุมเงียบกริบเลยครับ ครูช่างตอบว่าชีวิตชั่วครั้งและทุกครั้งชั่วคราว น้องเกดครับทั้งห้องประชุมแทบถล่มด้วยเสียงปรบมือและเสียงชื่นชมเลยครับ" รู้จักไม๊ครับครูช่าง
สุดยอดของสุดยอดเลยครับผู้ชายคนนี้
"เนอะ ชีวิตไม่มีอะไรแน่นอน" เกดจ้องหน้าผมแววขี้เล่นไม่มี
"ทำไมเราต้องมาเจอกัน"
"การที่คนเรามาเจอกันไม่ใช่เรื่องบังเอิญครับ สำหรับพี่แล้ว การที่พี่ได้เจอเกด พี่เชื่อเต็มร้อยว่าเป็นเรื่องของความผูกผัน"
"จากชาติที่แล้ว"
"ไม่แน่ใจครับ แต่ทฤษฏีที่ว่าจิตของเราคือพลังงาน นั่นก็หมายความว่าถ้าเราตายไปพลังงาน หรือจิตของเราก็ยังคงอยู่ใช่ไม๊ครับ"
"พี่จิตละเอียดเหรอ" ไม่แน่ใจว่าถูกประชดหรือเปล่า
"เกดต้องถามตัวเองครับ" การหลอกล่อความคิดคู่สนทนาคือลูกเล่นและลีลาของผม
"แล้วเกดล่ะ รู้สึกกับพี่อย่างไรครับ" สนุกนะครับเวลาที่ผู้ชายเราได้แลกเปลี่ยน ความรู้สึกผูกผันกับผู้หญิงโดยซื่อตรง จริงใจ ไม่หวานกระแดะเลี่ยนหรือเก็กหล่อ ชวนอาเจียน
"หู! น่ากลัวจะตาย หน้าตายังกับมาเฟียโกนหัว ติดตุ้มหู สักที่แขน แต่สุภ๊าพสุภาพ
“เกดพูดซะพี่โคตรหดหู่ตัวเองเลยครับ" เกดหัวเราะคิก
"จริงนะ เกดแกล้งให้พี่อยู่กับเกดรู้สึกผิดเหมือนกันแหละเพราะนึกว่าพี่มากับแฟน
"คำว่าแฟน มันจำกัดตัวเราเกินไปครับ คนที่มากับพี่ชื่อเมย์" เมย์เป็นหลักของบริษัทของพวกเราครับ
"คำพูดของพี่ รับผิดชอบทุกอย่างเกดคุ้นกับคำนี้ม๊าก มาก" นี่แหละครับ ความผูกพัน
"พี่รู้สึกยังไงกับเกด" เกดมองผมจริงจังแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ผมยิ้มให้เกดบอกเกดชัดถ้อยชัดคำ
"รักเกดครับ" นัยตาของเกดมีอะไรหลายอย่างแว๊บไปแว๊บมาซึ่งผมอ่านไม่ออก สุดท้ายเกดใช้สายตาอ่อนโยนเหลือเกิน มองผม
"เกดถูกผู้ชายบอกรักทางโทรศัพท์เกือบทุกวัน พี่เป็นผู้ชายคนแรกที่บอกรักเกดด้วยตัวเอง บอกแบบสบายๆไม่เสแสร้งขอบคุณค่ะ"
"ความรักสวยงามเหลือเกินครับเกด" ผมได้ยินเสียงอ่อนโยนของตัวเอง
"ค่ะพี่ เกดเชื่อ" ความรักคือสิ่งที่สวยงามที่สุดของคนเราแล้วครับเราเกิดมาเพื่อรักกันครับ เกิดมาช่วยเหลือ เกิดมาแบ่งปัน เกิดมาเพื่อดูแลซึ่งกันและกัน ความรักไม่ใช่การที่เราจะเก็บใครไว้ในครอบครองของเราไปทั้งชาติ หลายคนอาจจะด่าว่าผม ขอโทษนะครับถ้าทำให้ไม่พอใจ แต่ขออนุญาตนะครับคุณผู้หญิงที่กรุณาอ่านเรื่องของผม ผมถามนะครับในขณะที่คุณๆทุกวันนี้ทำงานทำการเลี้ยงตัวเองได้อย่างไม่ต้องพึ่งใครจำเป็นไม๊ครับ ที่เราต้องเอาตัวเองไปเป็นสมบัติของผู้ชาย จำเป็นไม๊ครับที่คุณจะต้องเสียสละชีวิตที่เหลืออยู่ไปกับการอุ้มท้องและเลี้ยงดูลูก ในขณะที่ผู้ชายยังสำราญกันอยู่ แล้วโยนหน้าที่งานในบ้านงานนอกบ้านมาให้คุณ อย่าเพิ่งครับคุณผู้ชาย ใจเย็นๆ ถ้าคุณคือผู้ชายที่พร้อมจะเข้ามาแบกรับหน้าที่เท่าๆ หรือมากกว่าเพราะความเป็นผู้ชายแข็งแรงกว่าผู้หญิงตามธรรมชาติอยู่แล้วผมนับถือ แต่ถ้าคุณไม่ใช่ผู้ชายอย่างนั้นผมก็จะบอกคุณผู้หญิงว่าอยู่ตัวคนเดียวเถอะครับ ดีกว่าเยอะเลย ผมบอกอย่างไม่กลัวใครจะมากระทืบผมเลยครับ ไม่กลัวจริงๆ
"อยากไปทะเลกับพี่" ผมยิ้ม ทำไมเกดทราบว่าผมรักทะเลนะ
"ไปนั่งดูทะเลดาว"
"แล้วพี่ก็จะนั่งจิบเหล้าอยู่ข้างๆเกด" ผมต่อ
"พี่กินเหล้าด้วยเหรอ"
"ทุกวันครับ" ผมจะดื่มเหล้าทุกวันผมดื่มเหล้ามาตั้งแต่อายุสิบหก ผมจะดื่มเหล้าคนเดียวและไม่ดื่มกลางวัน
"แล้วเมื่อไหร่เราจะไปทะเลกัน" เกดเดินจับแขนผมแต่การจับของเกด จับข้อมือบ้าง จับข้อศอกบ้าง จับไหล่บ้าง อีกหน่อยคงจับหัวโล้นผมเล่นมั้ง
"เกดพร้อมและสะดวกเหรอครับ"
"จ้ะ เกดอยากทำอะไรเกดก็จะทำเกดจะนั่งดูทะเลดาวไป กินเหล้าไป เอ!แล้วเหล้านี่มันเมานี่นาแล้วอยู่กับพี่ตามลำพังสองคน หู! ไม่กล้าคิดนะเนี้ยะ" ผมถอนหายใจ เงยหน้าหัวเราะ ถอนหายใจอีกครั้ง
"เกดครับ ไอ้ที่ไม่กล้าคิดนั้นนะ พี่ เพราะถ้าเกดชวนพี่ไปทะเลกับเกดลำพังสองต่อสองนั่นคือเกดมั่นใจและตรองแล้ว แต่พี่สิพี่ต้องมาปวดหัวกับความเจ้าเล่ห์ของเกดพี่ต้องมาปวดหัวกับการพูดไม่รู้เรื่องของเกด พี่ว่าเราไม่ต้องไปกันหรอกทะเล ไปนั่งสมาธิกันในวัดดีกว่า
"หู! ไปวัด ไปนั่งดูทะเลพระ หู!เหลืองอร่ามเชียวค่ะ กินเหล้าไปฟังเสียงพระเทศน์ไป"
หู!ไปค่ะไป เกดอยากไปม๊ากมาก
"ครับ" ผมพยักหน้าให้เกด บอกกับตัวเองการที่ผม มาเจอกับเกดนี่สงสัยไม่ใช่ความผูกพันหรอก ชดใช้กรรมมากกว่า
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น