๐ เชือกจูง..กับฝูงควาย...๐

 

๐ เสียงเอย..เสียงแว่ว-
ดังเจื้อยแจ้วแจ้งอยู่..ให้รู้เสียง
ถ้อยความนั้นชี้นำ..ด้วยสำเนียง-
การร้อยเรียงธรรมบท..ลงจดใจ

๐ เสียงแว่ว..ยินว่าแต่ครานั้น
ปรุงกล่อมเข้าล้อมขวัญ..จนสั่นไหว
ข่มวิญญาณเดือดดิ้นให้สิ้นไป
มีเป้าหมายสดใสวางให้มอง

๐ มีทางเท้าก้าวย่ำ..ชี้นำทิศ
มีถูกผิดสำหรับให้จับจ้อง
มีคุณค่าหมายมุ่ง..ไว้ปรุงปอง
และแผ่นฟ้าสีทองให้มองเล็ง

๐ แดดเช้าโลมฟ้าใส..หัวใจนั้น-
มีใฝ่ฝันคอยฉุดให้รุดเร่ง
แต่ละก้าวยกย่าง..เงียบ..วังเวง
แว่วแต่ใจตัวเอง..คล้ายเพลงคลอ

๐ บนเสียงแบกภาพพจน์...ทางคดเคี้ยว-
บางส่วนเสี้ยวใจรู้-จึงชูช่อ
มีภาพและมีพจน์กำหนด-รอ-
เพื่อเติมต่อปรารถนา..แต่งอาการ

๐ จึงเป็นตัว..เป็นตนเที่ยววนอยู่-
รอเชิดชูมุ่งมาด..อย่างอาจหาญ
ในเที่ยวทางสู่ฝัน..ที่กันดาร
ก็เสพภาพหอมหวาน..ทุกผ่านเลย

๐ ช่อสุมาลย์ร่ำลมล้วนฉมชื่น
ใจที่ตื่นตามอยู่..ฤๅรู้เฉย
กลีบสุมาลย์หล่นร่วง..หอม-ล่วงเลย
ใจชิดเชย”ชอบ”อยู่...ฤๅรู้ชัง

๐ ละก้าวยกเหยียบย่าง..ในทางเที่ยว-
ผู้กอดเกี่ยวรูปเงา..ย่อมเฝ้าหวัง-
รับรูปแบบงามล้ำ-เป็นกำลัง-
ช่วยต่อตั้งคุณค่า..ขึ้นคาใจ

๐ เสียงชี้ช่วงธรรมบท..ปรากฎอยู่-
เมื่อสดับความสู่จึงรู้ได้-
ว่าก้าวยกเหยียบย่าง..ที่ต่างไป
คือช่วงใจรู้ย่าง..นั้นต่างกัน

๐ ใช่ฤๅ..การก้าวย่างในทางเที่ยว-
ต้องกอดเกี่ยวจุดปลาย..อย่างหมายมั่น
ใช่ฤๅ..เขาว่างาม-ต้องตามกัน
จนมุ่งมั่นเข้าฝูง...ให้จูงมือ

๐ ผ่านแสงผ่านลม..ผ่านร่มพฤกษ์
จะสำนึกแก่ใจ...คิดได้หรือ?
ขบวนแถวเหยียดยาว..เขาป่าว-ลือ-
ว่าฝูงคน..ฝูงกระบือ...ล้วน-คือกัน