ด้วยแรงศรัทธาในพุทธศาสนาของป้าเพ็ง (ชาวสิงคโปร์)

เมื่อเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา หนูมีอกาสได้กลับบ้านและไปภาวนาที่วัด ที่หลวงพี่ท่านบวช ไปเจอชาวต่างชาติกลุ่มหนึ่งมาจากสิงคโปร์ ตอนแรกหนูก็รู้สึกประทับใจ ที่วัดป่าขนาดนี้ การที่ชาวต่างชาติจะมาที่นี่ได้นี่ต้องมีพลังแห่งศรัทธาอันแรงกล้าจริง ๆ ซึ้งในตอนเช้าหนูได้มีโอกาสขับรถให้ป้าเพ็งนั่ง ท่านเมตตาเล่าให้หนูฟังด้วยใจเบิกบานว่า

 “อิฉันมาจากสิงคโปร์ มากราบครูบาอาจารย์ my brother is a monk ในวัดนี้และ my sister เป็นแม่ชี ที่วัดอยู่สกลนคร”

หนูรู้สึกอนุโมทนาสาธุกับความศรัทธาของครอบครัวท่าน ท่านเล่าอีกว่า

“พระอาจารย์เคยพูดว่า อิฉันยังบวชชีไม่ได้ เพราะยังกินปลาร้าไม่เป็น ยังเหม็นปลาร้าอยู่ ไม่รู้จักของอร่อยคนอีสาน มันแซบอีหลี ท่านบอก แต่อิฉันกินไม่เป็น”

พร้อมทำท่าทางปิดจมูก เห็นแล้วทำให้ยิ้มได้ค่ะ

 

หนูเอ่ยว่า

“แม่ท่านโชคดีจังเลยนะคะ ทั้งลูกสาวและลูกชายบวชให้ท่าน”

ป้าเพ็งส่ายหน้าไหว ๆ พลางยิ้มอย่างเบิกบานแล้วตอบว่า “ไม่ ไม่ she don’t think so”

 

เห็นท่านเล่าว่าลูกชายท่านมาด้วย หนูจึงถามเหมือนตั้งใจชวนคุยว่า

“ลูกชายท่านมาแบบนี้ไม่คิดอยากบวชบ้างเหรอค่ะ”

 ท่านตอบว่า

“โอ้ ครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่ ทุกคนเป็นคริสต์หมด มีป้าเพ็งเป็นพุทธคนเดียว”

 

หนูรู้สึกประหลาดใจ และทึ่งในความมั่นคงของศรัทธาที่ท่านมีมาก ๆ ค่ะ

 ท่านพูดภาษาไทยได้คล่อง ท่านเล่าว่า ท่านเรียนภาษาไทยที่ประเทศของท่านด้วย

เห็นแรงศัรทธาที่มีของป้าเพ็ง เหมือนหนูได้กำลังใจท่านมีสิ่งที่ไม่เอื้อต่อท่านมากมายแต่ท่านก็ไม่ได้ย่อท้อหรือสั่นคลอน ท่านเอ่ยกับหนูว่า

“หนูรู้ไหม หนูเป็นคนที่โชคดีมากที่เป็นคนที่นี่ และเป็นคนไทย”

 

หนูกลับมาทบทวนศรัทธาแห่งพระพุทธศาสนาในตนเอง อืมหนูยังมีน้อยอยู่ ต้องสั่งสมมากกว่านี้ เห็นได้ชัดเจนว่าหนูยังสละตนเพื่อพระพุทธศาสนาไม่พอ ความยึดมั่นถือมั่นในตนเองยังมากอยู่  หนูประทับใจในท่านที่กล้าพาตนเองดำเนินในวิถีที่แตกจากอย่างเชื่อมั่นและศรัทธา แม้หนูจะรู้สึกว่าหนูโชคดีที่เกิดในผืนแผ่นดินอันร่มเย็นนี้ แต่เมื่อท่านเอ่ยปากเช่นนี้ยิ่งทำให้หนูรู้สึกว่า "ใช่ หนูอยู่ในถิ่นที่เหมาะสม ถ้าเช่นนั้นต้องเร่งภาวนา"

 

ขอบพระคุณนะคะที่เข้ามาให้หนูได้เรียนรู้