ฝันสลาย ณ ปลายดอย

ร่วมถ่ายทอดอารมณ์และความรู้สึก โดย หล่อโย แชเมิงกู่ โรงเรียนสันติคีรีวิทยาคม

เทอมหน้าฉันจะเรียนแผนวิทย์-คณิตดีกว่า ฉันอยากจะเป็นหมอ......เหรอ...แต่ฉันชอบภาษามากเลย  จบไปอยากทำงานเกี่ยวกับการท่องเที่ยวในประเทศไทย

ขณะที่ลีบาเดินออกมาจากห้องเรียนเขาได้ยินมีคนพูดคุยกันเรื่องเรียนต่อในระดับชั้นมัธยมปลายที่จะถึงในสองเดือนข้างหน้าตามที่โรเรียนได้เปิดสอนแผนวิทย์ได้ไม่นานนี่เอง  ซึ่งลีบาเองเคยวาดความฝันของตัวเองทั้งๆที่เป็นความฝันลมๆแล้งเขาเองยังไม่สามารถรู้ได้ว่าเป็นไปได้แค่ไหน

เฮ้ย  ลีบา  สอบเสร็จยังล่ะ

ขณะที่ลีบายืนอยู่ด้วยความคิดที่มากมายของเขาก็มีเสียงเรียกจนต้องรีบหันไปมองต้นเสียง เป็นอาลอเพื่อนต่างห้องนี่เอง

เอ่อๆพึ่งเสร็จเนี่ยะแหละ  นายล่ะ

สอบเสร็จแล้ว    เอ่อที่ว่าไม่เรียนต่อน่ะ  ยังเหมือนเดินอยู่หรือป่าวล่ะ

ลีบาเงียบลงอีกครั้งด้วยสายตาที่บ่งบอกความลังเลของการตัดสินใจอยู่นาน กับคำถามที่ซึ่งเขาเองถามตัวเองมาแล้วซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดเวลาที่ผ่านมา

คงไม่เรียนต่อแล้วล่ะ....

อย่าคิดมากเลยนะเพื่อน  เราเข้าใจนาย   เออ แล้วออกไปจะไปทำอะไรล่ะ

อาลอเข้าใจปัญหาของที่กำลังเผชิญ  หลายครั้งหลายหนที่ก่อนหน้าที่ผ่านมาลีบามักจะเล่าปัญหาของเขาให้ฟังบ่อยครั้ง   ถึงความยากจนของครอบครัวที่มีแต่แม่คอยเลี้ยงทั้งครอบครัวหลังจากที่พ่อเสียงชีวิตด้วยโรค   เขามักบอกถึงปัญหาที่ตัวของเขาเองและทั้งครอบครัวที่ไม่มีสัญชาติไทย ซึ่งเป็นสาเหตุที่เขาไม่ได้เรียนต่อ  ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ เขามักจะบอกว่าถึงเรียนต่อก็แค่นั้นแหละ  เราไม่มีบัตรนี่  จบไปใครกล้าเอาเราไปทำงานล่ะ  แม้แต่ออกนอกพื้นที่ยังไม่ได้เลย   ลีบาเคยคิดว่าทำไมเขาเป็นผู้ที่ต้องโชคร้าย ทั้งที่เกิดและก็เติบโตมาเหมือนคงอื่นทั่วไปในประเทศไทย  อาลอเข้าใจปัญหาของเพื่อนที่ต่างจากเขาถึงยังมีคนที่ตกอยู่ฐานะนี้มากมายแต่ทุกคนยังต้องอดทนและรอความหวังที่จะจุดประกายให้

ก็  เข้าโรงงาน

ลีบาตอบเหมือนคนไร้ความรู้สึก เฉยชากับปฏิกิริยา

เฮ้ย นายทำงานหนักแบบนั้นไหวหรือ

อาลอถามด้วยความห่วงด้วยสภาพร่างกายและอายุของเขาที่ไม่เหมาะกับงานแบบนั้น

“คงรับมั้ง  ก็เห็นเพื่อนๆที่หมู่บ้าน ที่ไม่เคยเรียนเขายังทำได้เลย”  ลีบา  มักได้ยินเพื่อนๆรุ่นราวคราวเดียวกันในโรงงานอุตสาหกรรมเล่าบ่อยๆว่า ต้องทำงานกับเครื่องจักรกลตลอดเวลาตั้งแต่เช้าจนดึกบางครั้งก็ไม่ได้หลับได้นอน ไม่มีแม้แต่วันหยุด พอสิ้นเดือนมาเงินเดือนก็ถูกหักโน่นหักนี้จนหมด เงินแทบจะไม่พอใช้  จนคนทำงานร่างกายผอมซูบ ซึ่งเป็นสภาพที่ลีบาพบเห็นบ่อย

“อาลอ กูกลับก่อนนะ”

 “ไปซิ  เดี้ยวเราไปส่งนายที่หน้าปากซอย”

นั่งคุยกันอยู่นาน เป็นเพียงสองคนที่หลงเหลืออยู่ในโรงเรียนหลังสอบเสร็จก่อนบ่ายสามโมงของวันสอบวันสุดท้ายในปลายปีนี้   ลีบา ชวนเพื่อนกลับบ้านพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า เพียงเพราะคำว่าชีวิตแค่นั้นเอง 

 โรงเรียนที่เคยมีเสียงหัวเราะ  เหมือนเสียงดนตรีที่ไพเราะทำให้หัวใจแกร่งที่จะสู้  ตอนนี้นะหรือมีเพียงความเวิ้งว้างของสายลมที่พัดมากระทบกับใบหน้าเบาๆ จนใบไม้ร่วงลงตามทิศทางของสายลม

“กลับแล้วเหรอลูก”

“ครับแม่”

ลีบาตอบรับแม่ด้วยภาษาอาข่าที่คุ้นเคย  แม่กำลังจดจ่อกับการล้างจานหน้าบ้าน บ้านที่ดูเหมือนจะไม่เป็นบ้านอยู่แล้ว  ครั้งไหนที่ลมแรงบ้านนี้ก็จะโยกตามลม หรือคราใดที่ฝนมาเยือน เราทั้งครอบครัวก็ต้องแข่งกันอุดรูตามช่องที่ฝนเทเข้ามา  เฮ้อ บางครั้งก็ตลกชีวิตตัวเองเหมือนกัน

“ลีปือกับลีจือยังไม่กลับหรือแม่”

“กลับมาแล้ว เห็นบอกว่าจะไปเล่นกับเพื่อนน่ะ”

“เอ่อ  ลีบา  เรียนจบแล้วใช่ไหมลูก”

แม่ถามพร้อมกับหลบตาลูกขณะที่กำลังปักผ้าอยู่ข้างกองไฟ

ลีบาพูดพร้อมกับถอนหายใจเบาที่สุด เพราะลีบารู้ดีในความหมายนั้นโดยที่แม่ไม่ต้องย้ำอีกครั้ง

“พรุ่งนี้ อาจู เขาจะลงไปได้  ลูกก็ลงกับเขานะ”

ลีบาชะงักเล็กน้อยเมื่อประโยคนี้หลุดออกจากปากแม่  ลีบาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ไม้ที่เขาประกอบกับมือเอง อยากตะโกนออกมาดังๆเหลือเกิน เมื่อไหร่นะที่ความอึดอัดในใจจะหายไปเสียที

“ลีบา ลูกกินข้าวแล้วลูก”

เสียงแม่วันนี้ดูเบาผิดปกติเหมือนเหนื่อยหล้ามาเป็นแรมปี ไม่ต่างอะไรจากเขาตอนนี้เลย

“พี่ พี่  แม่เรียกกินข้าวแล้ว”

“อือ  เดี๋ยวพี่ไปแล้ว”

อาหารมื้อสุดท้าย  สายลมยามค่ำคืนในบ้านที่จะพัดมาผ่านเขาเป็นวันสุดท้าย  จิ้งหรีดเรไร  ยังร้องล่ำลา

 แล้วเมื่อไหร่ล่ะที่จะได้ฟังเสียงมันอีก อยากอยู่กับมันต่ออีกซักหน่อย แต่รู้สึกไม่ไหวแล้วจริงๆ แล้วฉันจะกลับมาเยือนที่นี้ที่ๆฉันรักมากที่สุดอย่างแน่นอน  สัญญา  ฉันสัญญา

[บุษรา]

สวัสดีค่ะ

แวะมาเป็นกำลังใจค่ะ

ขอให้โชคดี ขอให้มีสุข ขอให้ไร้ทุกข์ และสุขภาพแข็งแรงค่ะ