ทะเลถามขอนไม้
เคยสง่าสูงเพริศแพร้ว กลับล้ม ลงดิน
ทะเลถามท่านไม้ ผุขอน
คลื่นครวญทักทายตอน ค่ำแล้ว
ไยซากซบร่างนอน เงียบนิ่ง
เคยสง่าสูงเพริศแพร้ว กลับล้ม ลงดิน
ขอนไม้เคยแกร่งตั้ง แข็งตรง
อำนาจนั้นพาหลง หลอกบ้า
ลมใหญ่พัดพังลง ลืมตื่น ตนแฮ
ยิ่งกร้าวยิ่งเก่งกล้า กลับล้มลงดิน
ศานติศุกร์ ตุลา
๒๙ พ.ย.๕๒ ( แก้ไข )
คำสำคัญ (Tags): #บทกวี#โคลงสี่สุภาพ
หมายเลขบันทึก: 321831เขียนเมื่อ 21 ธันวาคม 2009 08:07 น. ()ความเห็น (3)
สวัสดีค่ะ เข้ามาเก็บเกี่ยวสิ่งดี ๆ ค่ะ
ขอบคุณครับ กลอนบทนี้ ผมชอบภาพนะครับ เลยแต่งโคลงประกอบ รู้สึกเข้ากันดี
..ดีครับ
..ไม่มีสิ่งใดจีรังยั้งยืน
..เท่ากับความดี