ระลึกถึง.......พ่อของฉัน

ฉันมีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อในระยะเวลาสั้นๆ  เท่านั้น เพราะฉันเป็นคนทิ้งพ่อมาหา

ความรู้  และความสะดวกสบาย ที่อุตรดิตถ์ ตั้งแต่อายุ 9 ขวบ  จึงอยากเก็บความทรงจำ

ดีๆๆเกี่ยวกับพ่อไว้

พ่อมีอาชีพทำนา  พ่อเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ ผิวดำ แดง หน้าตาใจดีมากๆๆ  พ่อรักฉัน

มาก เพราะว่าฉันเป็นลูกสาวคนเดียว  (ที่แสนจะน่ารัก)   ฉันก็รักพ่อมาก เมื่อก่อนตอน

เด็กๆ  ขนาดวิทยุโฆษณา ยาหม่อง มีชื่อพ่อ อยู่    ฉันยังด่า วิทยุเลย   พ่อชอบฟังเพลง

หมอรำ  ส่วนฉันจะชอบรำ ให้พ่อดูคนเดียว  พ่อชอบมากๆๆ 

พ่อเป็นคนขยัน เป็นคนดี  ยึดมั่นในศีล ธรรม เป็นมัคทายกของหมู่บ้าน  ชาวบ้านรักและ

นับถือ พ่อฉันมาก  จะทำอะไรในหมู่บ้าน  ชาวบ้านต้องมาขอความเห็นจากพ่อก่อน

ทั้งๆที่  พ่อไม่ได้เป็นผู้ใหญ่บ้าน  พ่อเป็นคนที่มีเหตุผล  ใจกว้างยอมรับฟังความคิดเห็น

ของผู้อื่น  เป็นคนที่มีอารมณ์ ขัน  ลูกๆ ทุกคนอยู่กับพ่อมีแต่ความสุข

 

ตอนเด็ก  เวลาฉันไม่สบาย  ฉันไม่รู้จักคลีนิค หรือโรงพยาบาล ไม่ต้องไปหาหมอ 

 เพราะพ่อเป็นหมอพื้นบ้าน  พ่อใช้ยาสมุนไพรฝนกับน้ำ  แล้วก็คาถา อะไรก็ไม่รู้ เป่าลง

ไปในน้ำยาสมุนไพร  ให้ฉันกิน  สักพักก็ไปวิ่งเล่นได้แล้ว  ถ้าเจ็บตา  ตาแดง พ่อเอายา

หม่อง  เสกคาถา  ให้ฉันทาตา  ไม่แสบไม่ร้อน  สักพักก็หาย  ไม่เพียงฉันคนเดียว

ชาวบ้านในหมู่บ้านก็มาหาพ่อทั้งนั้น  ตอนนี้ไม่มีคนสืบทอดภูมิปัญญานี้ไว้แล้ว

ถ้าไปนา  หรือไปไหนไกลๆๆ  พ่อจะให้ฉันขี่คอ ไปเป็นประจำ

หน้าหนาวฉันนอนในอ้อมกอดของพ่อ  ทั้งอุ่น และมีความสุขที่สุด ไม่มีอ้อมกอด

ไหนอบอุ่นเท่านี้อีกแล้ว

ทุกครั้งที่กลับไปหาพ่อ ฉันจะกราบเท้าพ่อทุกครั้ง  จนแม่น้อยใจ ไม่เห็นกราบแม่บ้างเลย

เหตุการณ์ที่ทำฉันยังเสียใจอยู่ทุกวันนี้

ตอนที่เรียนปริญญาตรี  พ่อไม่สบาย  ทางบ้าน ไม่ยอมบอกว่าพ่อป่วย

เข้าโรงพยาบาล เพราะเขากลัวฉันจะเสียการเรียน 

ขนาดพ่อบ่นหาฉันทุกวัน  จนวันที่พ่อหมดลมหายใจ 

พี่ชาย ไปหาที่อุตรดิตถ์ ไม่ยอมบอกว่าพ่อเสียแล้ว ฉันมารู้จนถึงบ้านแล้ว

ฉันร้องไห้อยู่หลายวัน.........จนถึงทุกวันนี้  นึกถึงพ่อเมื่อไรมีแต่ความสุข  และยังคิดถึง

พ่อตลอดไป  ชาติหน้าขอเกิดเป็นลูกของพ่ออีก