จะเกิดที่ใด จะตายที่ใด วิญญาณก็เป็นคนไทย
ช่วงนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น....มีแต่เรื่องไม่ค่อยน่ารื่นรมย์ซักเท่าไหร่ ทั้งๆที่ก็ใกล้ช่วงเทศกาล...อาจจะเป็นเพราะว่า ในหลวงทรงพระประชวร..การเมืองที่น่าเบื่อหน่าย.. เผอิญวันนี้แม่มดน้อยได้ยินเพลงๆนึง ฟังแล้วรักแผ่นดินขึ้นอีกเยอะเลย..
เงียบขรึม..ใช่ว่าฉันจะโง่งม อดกลั้นใช่ว่าฉันจะเฉื่อยชา หนึ่งในคำสอนเหล่าบรรพชนสืบมา นำพาพวกเราก้าวไป แผ่นดินแม่..แม่ผู้มีแต่ให้เรา พระคุณใหญ่ยิ่ง..ยิ่งกว่าสิ่งใด แทบไม่ต้องถามประเทศชาติให้อะไร เป็นไทยคนไทยต้องตอบแทน ข้า...คือคนไทย ไม่เคยลืมชาติพันธ์ จะเกิดที่ใดจะตายที่ใดวิญญาณก็เป็น..คนไทย
แม่มดน้อยว่า....ถ้าคนไทยทุกคนมีความคิดนี้...ในจิตสำนึก บางทีเรื่องต่างๆคงไม่เกิดขึ้น...ทั้งๆที่คนไทยทุกคนรับรู้ว่า...พ่อ..ไม่สบาย สาเหตุเรื่องอะไรเราไม่เอ่ยถึง..แต่อย่างน้อยเรื่องนึงก็คือทรงมีความทุกข์....บ้านเมืองแบ่งฝ่ายแล้วอ้างว่าทำเพื่อ...พ่อ..ของคนไทยทุกคน...ฟังแล้วมันน่าขำสิ้นดี ทำไมวันนี้เรามีสีแดงสีเหลือง....ทำไมเราต้องให้ประเทศอื่นเข้ามารังแกคนไทย...เคยมีใครนึกถึง..พ่อบ้างมั๊ยว่า...ทรงตรอมพระทัยแค่ไหน..ในเมื่อไม่ว่าจะเหลืองหรือแดง .. ต่างก็เป็นลูกพ่อเหมือนกัน...ยิ่งบ้านเมืองเจริญแค่ไหน..จิตใจยิ่งเสื่อมถอย..เห็นแต่ว่ามันเป็นเรื่องของข้า..เงิน..อำนาจ..ของข้า(อยากบอกเหลือเกินว่าถ้าเกิดมาแล้วคิดได้แค่นี้...เสียชาติเกิดเปล่าๆ)..พวกเราลืมกันแล้วหรือว่าประเทศไทยของเราโดนรังแก..ย่ำยีมามากแค่ไหนกว่าจะมาถึงวันนี้....ลืมเรื่องคนไทยขายชาติ..ทรยศกันเองเพราะเห็นแก่ตัว..จนเราต้องเสียอยุธยาให้กับพม่าว่างๆลองไปอยุธยากันดูนะคะ...แล้วหลับตานึกว่าใต้เท้าที่เรายืนนั้น..ใช่ที่ๆบรรพบุรุษของเราใช้ชีวิต..เลือดเนื้อปกป้องแผ่นดินหรือไม่...มองตามวัดต่างๆซิว่าเราเหลือซากปรักหักพังเพราะเหตุใด....ไม่ใช่เพราะว่าเราชักศึกเข้าบ้านเราเองหรอกหรือ...เราต้องนำหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์ของไทยไปเป็นตัวประกัน...ถึงแม้ว่าพระมหากษัตริย์ไทยท่านสามารถกอบกู้บ้านเมืองกลับคืนมาได้...แต่องค์พระพี่นางสุพรรณกัลยาได้กลับมาเหยียบแผ่นดินเกิดอีกหรือไม่....มีใครสงสารพระองค์บ้างมั๊ย...แล้ววันนี้เรายังจะยอมให้เหตุการณ์ย้อนกลับอีกหรือ...บทเรียนราคาแพงนี้น่าจะทำให้เรา...หยุด....แล้วหันมาปรองดองกันเพื่ออย่างน้อยก็ถวายให้..พ่อหลวงของคนไทยทั้งชาติ...ให้ทรงมีความหวังว่า...ลูกทุกคนมีจิตสำนึกว่า..เกิดมาต้องตอบแทนบุญคุณแผ่นดิน...
เราทุกคนสามารถทำได้โดยเริ่มที่ตัวเราเองก่อน...เลิกที่จะคิดทำอะไรเพื่อตัวเอง ลองหันมาเป็นผู้ให้บ้างบางทีมันอาจทำให้รู้ตัวเองก็ได้ว่าสิ่งที่พยายามหามาเติมเต็มให้ชีวิตนั้นมันจะมีประโยชน์อะไรถ้าไร้ซี่ง..แผ่นดินไทย...ไร้ซี่งสถาบันกษัตริย์...ช่วยกันจำดีกว่าว่าพ่อแม่สอนเราไว้ว่า..เราเกิดมาใต้เบื้องพระยุคลบาท...ดังนั้นมาคิดทำสิ่งดีกันดีกว่าว่าทำยังไงให้...เบื้องพระยุคลบาทไม่แปดเปื้อนหรือถึงแม้เบื้อนในฐานะลูกหลานไทยก็ต้องช่วยกันเช็ดให้สะอาด....
เลิกเห่อกับสิ่งที่ไม่ใช่ของไทย...แล้วหันกลับมามองและเห็นค่าสิ่งที่เป็นของเราดีกว่า.....ช้างไทยไงคะ....เราไม่ได้มีช้างไว้เดินตามถนนหรือโชว์ชาวต่างชาติแล้วไปให้ความสำคัญกับสิ่งอื่น....ของดีๆของเรามีมากมาย...ช้างไทยคือช้างศึก...ที่กษัตริย์ไทยใช้กอบกู้บ้านเมืองมาตลอด...ช้างช่วยเราปกบ้านป้องเมือง...แล้วไฉนช้างศึกไทยจึงถูกเพิกเฉย..ไม่มีคุณค่า....จำกันให้ดีนะคะ...ถ้าวันที่ผ่านมาเราไร้ซึ่งช้างศึก....เราก็ไม่เหลือแล้วซื่ง..แผ่นดินไทย.....มาทำความดีถวายให้...พ่อ..ของแผ่นดินไทยกันดีกว่านะคะ...ลองคิดกันคนละอย่างสองอย่าง....แค่คิดจิตใจเราก็ยกระดับแล้วค่ะ...เพราะการอยากทำสิ่งดีงามให้ใครก็ตาม.....จะทำให้เราเลิกคิดถึงเรื่องตัวเองได้ในระดับนึง...แม่มดน้อยขออ้อนวอน....รักชาติ..รักในหลวงกันให้มากๆ อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง...เพราะเราไม่รู้ว่าวันเวลาเราเหลือแค่ไหน..ถ้าอยากทำดี..ทำเลยค่ะอย่ารีรอ...ถ้าจะให้ดีชวนคนอื่นร่วมด้วยก็ได้...ยิ่งมากยิ่งดี....เกิดเป็นไทยต้องรักกัน...แม่มดน้อยรักคนคิดดีทุกคนค่ะ.....อย่ารำคาญเรื่องที่แม่มดน้อยเขียนเลยนะคะ.... ช่วยอ่านแล้วคิดดูมันไม่ซีเรียส มากนักหรอกค่ะ...เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง....บ๊ายบายค่ะ
ความเห็น (8)
ประเทศไทยไม่ใช่ของใครคนเดียว แต่เป็นของพวกเราคนไทยทุกคนครับ
ช็อตนี้แรงนะ แม่มดน้อย แต่ก็ agree นะ ช่วงนี้งานถึงคอยหอยแล้วถ้าไม่รีบทำเดี๋ยวจะมิดหัว บาย...
- ขอบคุณเพื่อนปริ้นซ์ที่ช่วยเอารูปมาเสริมนะจ๊ะ
- ช่วยกันนะ...ให้คนมีความคิดดีๆกับบ้านเมือง เพื่อลูกหลานของเรา
- เพื่อนนิรนาม...หนูขอให้ดูแลสุขภาพบ้างนะคะ เดี๋ยวไม่มีคนอ่านเรื่องของหนู ฮิฮิ
- ก๊อก..ก๊อก...ลืมเรื่องนึง เพื่อนนิรนามหายไปไหนไม่เห็นมาคุยกับหนูเลย
- ถ้าอ่านเจอก็แวะเข้ามาคุยกันบ้างนะ
- แค่นี้แหล่ะค่ะ..จะไปนั่งสมาธิแล้ว..บ๊ายบายเจ้า
สวัสดีเจ๊าคุณแม่มดน้อย ตั้งแต่กลางเดือน พ.ย. งานเข้า ทำงานตั้งแต่ลืมตายันพระอาทิตย์บอกเซย์กู๊ดบาย จนถึงปลายเดือนเล่นเอาซะหลังแข็งมึนตึ๊บ แต่ก็ลุล่วงไปได้ นี่ก็ล่ำๆว่างานมาอีกแว๊ววว ต้องฟิตร่างกายซะหน่อยจะได้พาสังขารให้พ้นปีนี้ไปได้ แม่มดน้อยก็รักษาสุขภาพบ้างเน้อ มัวแต่ห่วงคนโน้นคนนี้เลยไม่ได้ดูแลตัวเอง เมื่อสัปดาห์ที่แล้วเฮาได้เสียคุณป้าที่เฮาฮักไป (แม่มดน้อยบอกว่า"ข้าเจ้า"แปลว่าผู้หญิงงั้นขอใช้สรรพนามว่า"เฮา"แทนแล้วกัน) ก็ได้นึกถึงบันทึกฉบับก่อนที่แม่มดน้อยได้เขียนถึงการสูญเสียคนฮัก แต่เฮาเองก็โชคได้มีโอกาสได้ไปเยี่ยมเยียนท่านก่อนท่านเสีย 2 เดือน และที่ รพ. ก่อนท่านเสีย 2 วัน ก็นึกดีใจว่าได้มีโอกาสไปหาท่านโดยก่อนหน้านี้ไม่ได้เจอท่านหลายปี เพราะแต่ก่อนสมัยเฮาเด็กๆได้มีโอกาสไปมาหาสู่เป็นประจำไปกินไปนอนบ้านท่านเสมอ ท่านก็ฮักเฮาอบรมสั่งสอนให้ความเมตตาให้กำลังใจตลอดมา แต่มาช่วงหลังเฮาโตขึ้นมีงานมีการก็ห่างๆท่านไป แต่ก็ยังระลึกถึงท่านเสมอ สิ่งหนึ่งที่คุณป้าปฏิบัติต่อลูกหลานที่เฮาได้เห็นก็คือท่านไม่โกรธใคร (โกรธในความหมายของเฮาคือไม่ผูกใจเจ็บ ไม่อาฆาต) เฮามีความเห็นว่าความเป็นผู้ใหญ่ (ไม่จำเป็นต้องมีอายุมากเสมอไป) ที่ดี มีข้อสำคัญมากๆอยู่หนึ่งประการคือ การให้อภัย ซึ่งเป็นคำพูดง่ายๆธรรมดามากๆ แต่ทำยาก หรือบางคนทำไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นลูกหลาน เพื่อนฝูง หัวหน้า หรือแม้แต่ญาติผู้ใหญ่ พี่น้องก็ไม่เว้น ส่วนมากจ้องแต่จะจับผิด ติฉินนินทา ถือเขาถือเรา ไม่ลดราวาศอก จะเอาชนะกันท่าเดียว ไม่รู้ว่าได้ถ้วยรางวัลหรือชิงเหรียญทองกันหรืออย่างไร ถ้าแม่มดน้อยเคยโกรธใคร ก็ให้อภัยเขาเถอะเน้อ แต่ดูท่าทางจะโกรธใครไม่เป็น ก็อารมณ์ดีออกอย่างนี้ แต่ดูท่าทางจะเอาแต่ใจพอดูเลยล่ะ ส่วนเรื่องการบ้านการเมืองเฮาไม่ค่อยถนัด เอาเป็นว่าเฮาก็ทำหน้าที่ของเฮาไม่เป็นภาระของใคร ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ไม่มีฝ่ายไม่มีข้าง เพราะเฮาถือว่าเฮาเป็นมนุษย์คนหนึ่งบนโลกไม่ใช่เป็นมนุษย์ของใคร แค่รับผิดชอบตัวเองให้ดีก็คงพอเน้อ บ่นมาเสียยืดยาวเดี๋ยวแม่มดน้อยจะเบื่อซะก่อน แล้วค่อยคุยกันใหม่เน้อ บาย..
เขียนด้วยใจ...ละบายด้วยความรักชาติ....
ได้อารมย์...สุดยอดเลย ....
ตอนแรก กะว่า จะไปหา หลินปิง คราวนี้ต้องเปลียนไปดู ช้าง....แทน
ขอขอบคุณในหลายๆความคิดเห็นนะคะ....สิ่งที่แม่มดน้อยอย่างหนูเขียน แม่มดน้อย...เขียนมันด้วยหัวใจเสมอ....ขอบคุณอีกครั้งที่เข้าใจกันดีใจจังเลยที่ได้อ่านบทความของเพื่อนนิรนาม....คิดตึงหานะเจ้า เสียใจด้วยนะคะเรื่องคุณป้า...แต่ทุกสิ่งในโลกนี้มันเกิดและดับอยู่ตลอดเวลา...ตัวเจ้าสูญเสียมาจนเริ่มเข้าใจชีวิตแล้วว่า...ทุกสิ่งในโลกนี้ไม่มีความแน่นอนสามปีก่อนเจ้าพาพ่อแม่ไปเที่ยวหัวหิน ส่วนพี่ชายของเจ้าไประยองกับลูกชาย....ข้าเจ้ากลับถึงบ้านตอนบ่ายโทรศัพท์ดัง...แจ้งว่าพี่ชายข้าเจ้าตาย..หลานโคม่า...เจ้ารีบไประยองส่วนน้องชายอยู่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่....นิรนามรู้มั๊ย...ข้าเจ้าใจสลายเจ็บเหลือเกิน...แล้วต้นปีก็เสียแม่.....เมื่อเดือนที่แล้วอาก็เสีย.....สิ่งต่างๆสอนให้แม่มดน้อยอย่ารอ....ที่จะทำทุกสิ่งที่คิดว่าดีงาม..อยากทำอะไรจงทำ..อย่ารอ..รอก่อน เพราะเราไม่รู้ว่าพรุ่งนี้สำหรับเราจะมีหรือไม่...แม่มดน้อยเคยโกรธบางคนที่รักมากแต่โดนทรยศหักหลังร่วมกับเพื่อนของแม่มดเอง...แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว..มันเป็นบุญที่เรารู้จักเค้าก่อนจะเจ็บมากกว่านี้..และถ้ายังอาฆาต..คนที่ร้อนที่เจ็บก็คือตัวข้าเจ้าเอง..โดยที่คนทั้งคู่เค้าไม่ได้รับรู้เลย....แม่มดน้อยไม่อยาก..โง่..และยึดติด...วันนี้แม่มดน้อยอโหสิกรรมกับทุกคนที่ตั้งใจหรือไม่ก็ตามที่ทำให้แม่มดน้อยเสียใจ...มันจะได้จบสิ้นไม่ตามติดไปในชาติภพอื่น...แม่มดน้อยใช้บุญกุศลชดใช้กรรมเวรกับเจ้ากรรมนายเวรทุกดวงให้จบสิ้นในชาตินี้...ชีวิตที่เหลือเลือกแล้วที่จะทำสิ่งที่ดีงามเท่าที่แม่มดน้อยคนนี้จะทำได้...ไม่ว่าจะงดงามหรือไม่แต่มันก็คือตัวตนของเราไม่มีหน้ากาก...สุขที่สุดแล้วดีใจนะที่นิรนามอ่านเรื่องของเจ้าและมีการออกความเห็นตลอดมา.....ดีใจที่เราได้รู้จักและให้สิ่งดีงามต่อกัน....โลกซับซ้อนใบนี้การหาเพื่อนดีซักคนยากนะเจ้า...เพราะงั้นเจ้าก็จะรักษามิตรภาพที่ดีงามนี้ไว้....จำไว้นะ..ไม่มีเรื่องบังเอิญในโลกใบนี้...คำว่า..เพื่อน..มันสวยงามนัก เรามาช่วยกันรักษาไว้นะเจ้า...ทำไมแม่มดน้อยจะไม่เอาแต่ใจล่ะ..ก็มีแต่พี่ๆตามใจทั้งรุ่นเลย..ที่ทำงานก็ตามใจ(นายก้อไม่เว้นเจ้าค่ะ..ฮิฮิ)...ไม่งั้นหนูจะเป็นแม่มดน้อยได้จะได..เสียชื่อคนมีฤทธิ์หมด.....เจ้าขี้โม้เน๊อะ..เขียนทีไรยาวทุกทีพอก่อนก้อได้...สงสารคนอ่าน...แต่คนเขียนสนุก....เป็นซะงั้น บายเจ้า
- สงบ สันติ เริ่มที่ตัวเรา