พัฒนาตนเองผ่าน G2K ; ตอนที่ 1 เรียนรู้ผ่านการตอบกระทู้

ครูแนะนำให้หนูฝึกฝนตนเองผ่าน Gotoknow โดยเริ่มจาก

1. การตอบบันทึก และให้ตามทุกครั้งที่มีความเคลื่อนไหว

2. การเขียนบันทึกโดยไม่ต้องตอบความคิดเห็น

3. เขียนบันทึกและตอบความคิดเห็นไปด้วย

ตามลำดับ

ครูให้หนูเริ่มจากการฝึกตนเองโดยอ่านกระทู้ใน G2Kของ 3 ท่าน และตอบกระทู้ใน G2Kของคนที่ครูแนะนำ 2 ท่าน  ซึ่งทั้ง3 ท่านนี้ ครูชี้ให้เห็นว่าในแต่ละท่าน หนูจะได้เรียนหัวข้อเหล่านี้คือ

1. เรียนรู้ด้านการทำงาน

2. เรียนรู้เรื่องภายใน

3. เรียนรู้เรื่องวิถีชีวิต

 

ช่วงแรก ๆ ของการตอบกระทู้หนูรู้สึกกังวลและกลัวมาก ๆ ไม่กล้าแสดงความคิดเห็น ครูให้กำลังใจเรื่อย ๆ ว่า

"ทำไปเลย ถ้าผิดเดี๋ยวพี่จะช่วยบอกเอง"

บางครั้งถ้อยคำที่หนูเข้าไปตอบสั้นมาก ๆ เหมือนกลัวอะไรสักอย่าง บางทีก็ตอบแบบสุ่ม ๆ เดา ๆ ก็โดนตักเตือนไปตามระเบียบ

ทำไปนาน ๆ

พอผ่านไปสักระยะ ความกังวลเริ่มลดลง เมามันส์ในการตอบกระทู้มากขึ้น ๆ หลงเคลิ้มไปในการอ่าน และการตอบ หลายครั้งความรู้ที่ใช้ในการตอบ ไม่ใช่ปัญญาของตนเอง ไปอ่านมา ไปฟังมา ไปลอกมา แล้วเอามาตอบ ยำ ๆ ๆ ตอบเหมือนเป็นความรู้ของตนเอง

จนครูท่านต้องบอกหยุด ให้หยุดตอบไปก่อน ทบทวนในตนเองก่อน ตอนโดดเบรคหนูมีความรู้สึกอึ้ง งง ไม่พอใจ แต่พอหันไปมอง โอ้ หนูโง่อีกแล้ว หลงเคลิ้มขาดสติ ตอบแบบเมามันส์ จนเหมือนไม่เคารพผู้ที่เขียนบันทึก เห็นแล้วน่าอนาจ จิตชั่วของตัวเอง   

พอครูท่านให้หยุดหนูก็ได้ทบทวนในตนเอง ครูท่านก็จะสอน ๆ ชี้เห็นเห็นข้อบกพร่องพาให้สังเกตใจตนเอง จนใจหนูโล่งขึ้นมา พอครูท่านเห็นว่า “พอไปได้ละ” ท่านก็ให้เริ่มตอบใหม่ ช่วงแรก ๆ หนูระมัดระวังมากขึ้น บางวัน บางกระทู้ ตอบได้ตามความจริงของใจหนู ครูท่านก็จะชี้ให้เห็นว่า อันนี้ใช่ อันนี้โอเค แต่ถ้าอันไหน ไม่เหมาะไม่ควร ครูท่านก็จะช่วยตักเตือน

แต่หนูก็ยังมีอาการ สามวันดี สี่วันไข้ ครูท่านคอยตบ ๆ ทุบ ๆ ประคับประคอง ตลอดการฝึกฝนค่ะ

 ท่านคอยถามเป็นระยะ ๆ ว่าได้เรียนรู้อะไรบ้าง

 

ครูปรับเทคนิคใหม่

โดยครูชี้แนะว่า จากเรื่องราวที่หนูได้อ่าน

หนูได้เรียนรู้อะไร คิดอย่างไรและรู้สึกอย่างไร แล้วก็ให้ตอบลงไป

หนูก็พอจะตอบอะไรเข้ากรอบ ไม่นอกลู่นอกทางบ้าง แต่บางทีหนูก็เป็นเพี้ยน ๆ หนูทบทวนในตนเองดู ครั้งที่หนูตอบเพี้ยน ๆ โดยส่วนใหญ่ หนูจะตอบตอนอยู่ที่ทำงาน สมาธิหนู กระจัดกระจาย หลายครั้งตอบด้วยอารมณ์ ครูท่านก็จะช่วยตักเตือนท่านเคยบอกว่า

ผิดน้อยพี่ก็เตือนเบา ๆ ผิดมาก พี่ก็ดุ ก็เท่านั้นเอง ฮ่า ๆ แต่ใครโดนพี่ดุนี่ โคตรซวยเลย ฮ่า ๆ

 

ทุกครั้งที่หนูโดนท่านเตือน หนูมักจะจ๋อย ไม่พอใจ บางทีก็โกรธไปเลยค่ะ แต่พาม่านอารมณ์หนูผ่านไปกลับมาทบทวน คำพูดและนำเสียงของครูยังก้องอยู่ในหัว มันน่าทึ่งมาเลยค่ะ เมื่อหนูพบว่า

ท่านไม่เคยตักเตือนหนูด้วยอารมณ์ ทุก ๆ ครั้งที่ท่าน เตือน หรือ ดุ นั้นสมควรแค่เหตุทั้งสิ้น เพราะหนูเองทำตัวนอกลู่นอกทางทุกครั้ง จึงถูกท่านเตือน นี่คือความงดงามที่ท่านทำให้หนูเห็น ครั้งหนึ่งเคยอัดเสียงสนทนากับท่าน

คำพูดท่านเรียบ ๆ นิ่ม ๆ ธรรมดา ๆ แต่หนูนี่ร้องไห้โฮเลย ขณะที่คุยกับครู ตอนนั่งฟังเองก็ยังรู้สึกว่า โอ้ ครูท่านสุดยอด จริง ๆค่ะ

ครูท่านใช้เครื่องมือสอนหนูมากมายหลายรูปแบบ ทั้ง G2K เรื่องราวในชีวิตของท่านเอง เรื่องราวในชีวิตของหนูเอง ปรับเปลี่ยนอย่างไร้รูปแบบ

ขอบพระคุณครูนะคะที่ช่วยสั่งสอน อย่างเมตตาเเละอดทน ขอบคุณนะคะทีมงานของ G2K ที่ทำให้มีแหล่งเรียนรู้นี้ขึ้นมา