ชีวิตของคนมีค่า…..ยามมีเสียง

ชีวิตของคนมีค่า…..ยามมีเสียง

 

เมื่อสี่วันก่อนมีเด็กแถวบ้านจมน้ำบริเวณคลอง ร.๑ จ.สงขลา ธรรมดามากเลยกับข่าวเด็กจมน้ำในยามฤดูกาลน้ำหลากอย่างนี้ แต่คุณเชื่อไหมว่าสิ่งที่ทำให้รู้สึกรันทดมากที่สุดคือ การค้นหาเด็กคนนั้น

 

ข้าพเจ้ากลับจากประชุมกับเครือข่าย ศตส.ปชช.จังหวัดสงขลา ประมาณสี่โมงเย็นก็กะว่าจะกินกาแฟสักแก้ว ก็พอดีได้รับโทรศัพท์จากน้องชายว่าจะไปที่เขาค้นหาเด็กกันไหม “ไป” น้องชายพูดยังไม่ขาดคำก็ตอบรับทันที

 

ระหว่างนั่งซ้อนท้ายก็รู้ว่าเด็กจมตั้งแต่สิบเอ็ดโมง(ห้าโมงเช้า) พอไปถึงบริเวณริมคลองรายล้อมไปด้วยผู้คนกว่าสามร้อยคน ที่ต่างลุ้นให้กำลังใจทีมที่อยู่ในคลอง คือ เพื่อนบ้าน และญาติของเด็กดำผุดดำว่ายสลับกัน ด้านผู้เป็นแม่นั่งหมดเรี่ยวแรงอยู่ริมคลอง ดวงตาแดงกล่ำคลอเบ้าไปด้วยน้ำตา เรียกได้ว่าการค้นหาเป็นไปตามยถากรรม

 

ด้วยเพิ่งไปร่วมในสถานการณ์จึงได้ถามว่าทำไมไม่มีเจ้าหน้ามาช่วยค้นหา หาอย่างนี้ไม่เจอหรอกเพราะไม่มีเครื่องมืออะไร ก็ได้รับคำตอบว่าแจ้งไปแล้วแต่ไม่มีใครมา ทั้งเจ้าหน้าที่ในท้องถิ่น ทางโรงเรียนที่เด็กเรียนประจำอยู่ สิ่งหนึ่งที่ได้ยินซ้ำเติมความรู้สึกคือเจ้าของท้องที่ไม่ประสาน ท้องที่อื่นบอกว่าหากไม่ได้รับการประสานไม่สามารถทำได้เพราะข้ามเขตเป็นสิ่งที่ไม่สมควร(ด้วยมีคนได้แจ้งไปยังพื้นที่อื่นเพื่อขอความช่วยเหลือ) ทำไมไม่มีใครแจ้งให้ อบต.ในท้องที่เข้ามาช่วยประสาน ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต่างร้องเสียงพ้องกันหมด (เออ ไม่เห็น..วเลย) ทีหลังก็เลือกกันไปอีกซิ ตอนขอเสียงมาให้เห็นเชียว พออย่างนี้...ไม่เห็นเลยจริง ๆ หรือคิดว่าไม่มีเสียงให้แล้ว

 

แสงอาทิตย์กำลังหายไปความมืดเข้ามาแทนที กำลังแค่คนสองมือ กับกองไฟที่สุมด้วยท่อนไม้เล็ก ๆ ที่ใส่ไปให้เกิดสว่างแทนเสียงสปอตไลน์ ข้าพเจ้ากลืนน้ำลายยากขึ้นทุกที สิ่งเดียวที่ข้าพเจ้าทำได้คือ ทำเรื่องนี้ให้ดังที่สุดเพื่อให้กระเทือนไปถึงคนที่รับผิดชอบ ให้ออกมาช่วยเหลือครอบครัวนี้ นั่นคือ แจ้งสื่อ แจ้งวิทยุเพื่อขอความช่วยเหลือ

 

ท่ามกลางความมืดการค้นหายังไปเรื่อย ๆ ในความมืดความหวังที่ริบรี่กับการวิธีค้นหาแบบยถากรรมเหมือนจะสิ้นสุดลง ด้วยแสงสปอตไลน์สองดวงที่ใครนำมาติดไว้ที่หัวสะพาน ทำให้เห็นระดับน้ำในคลอง ตอนนี้เวลาสี่ทุ่มเด็กจมตั้งแต่ห้าโมงเช้า ความช่วยเหลือมาตอนสี่ทุ่ม น่าคิดจริงๆ หรือเพราะไม่มีเสียงให้ขอแล้วจึงไม่จำเป็นต้องรีบหา หรือเห็นเป็นเพียงปลาตัวหนึ่งที่หมดลมแล้วรอให้ลอยมาเองแล้วกัน (ใจดำเกินไปมั่ง) ความหวังของผู้เป็นพ่อแม่ ญาติ พี่น้อง ยังไม่หมดหวัง

 

สามวันกว่าจะพบแต่ก็พบด้วยการรอให้ลอยขึ้นมาจริง ๆ....ทำไม ทำไม ทำไม ต้องรอหรือคนเรามีค่าแค่ตอนมีเสียงเท่านั้นนะ ฤ ความรู้สึกนี้มันติดค้างอยู่ในใจของข้าพเจ้าอีกนาน...