ญาติของฉัน

ญาติของฉัน

                     เช้าวันนี้ก็เป็นดั่งเช่นทุกๆวันทำงานของฉัน   เมื่อมาถึงโรงพยาบาล  ภาพที่เห็นจนคุ้นเคยดีคือภาพของคนไข้ที่มานั่งรอรับบริการกันมากมายจนเต็มพื้นที่ของ OPD บ้างก็ได้ที่นั่ง  บ้างก็ต้องยืน  บางคนก็นั่งบนรถเข็น  ซึ่งต้องจอดระเกะระกะ ตามทางเดิน ด้วยความจำกัดของพื้นที่

                     ยายกิมเหรียญ  หญิงชราวัย 70 กว่าปี  หน้าตาจีนๆ   ตัดผมซอยสั้น  ผมสีขาวเทา เนื้อตัวเป็นรอยตกกระด่างดำ นั่งยิ้มยกมือไหว้ขณะที่ฉันเดินขึ้นไปถึงโรงพยาบาล   “สวัสดีค่ะหมอ” ฉันยิ้มรับยกมือไหว้    “  สวัสดีค่ะ ยายมาเจาะเลือดหรือค่ะ ”

                     “จ๊ะ หมอนัดมา” ป้ากิมเหรียญ  กล่าว

                รอยยิ้มกับคำทักทายของยายในแต่ละครั้งที่ยายมาโรงพยาบาลทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อ 2 ปีก่อนได้เสมอ

                กริ่งดังออกมาจากห้องตรวจ 2   เพื่อเรียกพยาบาลเข้าไปพบ

          “ยายไม่ยอมฉีดยา ช่วย Advice ให้หน่อยพี่ ” หมอเอ่ยบอกกับฉัน

          “ไม่เอา ฉันไม่ฉีดยาหรอก” ยายเสียงดังโวยวาย

          “ไม่ๆฉันขอกินยาเหมือนเดิมไปก่อนไว้คราวหน้าถ้าฉันคุมไม่ได้แล้วค่อยฉีดยาได้ไหม” ยายเสียงดังหางเสียงเครือเหมือนจะร้องไห้

           “ยายมาทางนี้ก่อนนะ นั่งตรงนี้ก่อน” ฉันเรียกยายมานั่งนอกห้องตรวจ

          ”ฉันไม่ฉีด  ฉันฉีดไม่ได้หรอก ไม่เอา” ยายพร่ำพูดอยู่อย่างนั้น

           “ยายๆใจเย็นๆก่อน”  ฉันเอ่ยพูดบอกยาย พร้อมเอามือแตะยายไว้

           “ยายไม่ฉีดนะ  ฉีดไม่ได้ยังไงก็ไม่ได้ให้ตายฉันก็ฉีดไม่ได้” ยายยังยืนยันอย่างเดิม

          “ทำไมล่ะ ? ทำไมหมอถึงให้ยายฉีดยา” ฉันตั้งคำถามเพื่อให้ยายสงบฟังฉันก่อน

         “หมอบอกฉันไตไม่ค่อยดี น้ำตาลสูงต้องฉีดยาแต่ฉันไม่ฉีดหรอกหมอฉันกลัวให้ฉันกินยาเหมือนเดิมเถอะ” ฉันนั่งฟังยาย   ทำให้ฉันหัวนึกถึงเมื่อฉันจำได้ว่าพ่อของฉันก็เคยฉีดยาเป็นเบาหวาน ซึ่งแรกๆพ่อของฉันก็ไม่ยอมฉีดยากลัวการฉีดยามากกว่าจะฉีดได้ก็ต้องทำใจอยู่นานแม้จะมีลูกเป็นพยาบาลก็ตามพ่อดิฉันก็ยังกลัวมากแล้วนี่ยายกิมเหรียญลูกหลานก็ไม่มีดูแลอยู่ตัวคนเดียวยังต้องมาฉีดยาด้วยตัวเองอีกคงต้องกลัวหนักเป็นหนักหนามากมายหลายเท่าฉันจึงต้องเริ่มอธิบายให้ยายฟังอีกครั้งถึงเหตุผลที่ยายต้องฉีดยา

        “ยาย  การฉีดยามันดูน่ากลัวก็จริงแต่มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เราคิดหรอกนะ ยายครั้งแรกมันจะยากหน่อยแต่ถ้าลองได้ฉีดดูซักครั้งหนึ่งแล้วมันจะง่ายไม่ยากอย่างที่เราคิดหรอก ยายเดี๋ยวหมอจะสอนยายเองนะ ” ฉันบอกยาย

        “ฉันกลัวหมอฉันอยู่คนเดียวฉันจะทำได้ยังไง เอาไว้ก่อนเถอะนะ”

      “ยาย เมื่อก่อนนี้พ่อหมอก็ฉีดยาก็กลัวเหมือนกันแต่ตอนนี้พ่อของหมอก็ฉีดยาเองทั้งที่ลูกเป็นพยาบาล แรกๆก็กลัวเหมือนยายนี่แหละ ยายไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยวหมอจะสอนให้ละเอียดเลยและหมอจะให้หมอที่อนามัยไปช่วยดูยายฉีดให้อีกทีนะ ” จากนั้นฉันก็ไปเตรียมอุปกรณ์การฉีดยา และนำมาสอนยายฉีดยา โดยจับมือยายสอนอย่างใกล้ชิดให้ยายทำให้ดูแล้วบอก ยายเย็นนี้ยายต้องเริ่มฉีดยายายทำแบบนี้นะ

       “ยายก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าจะฉีดได้” น้ำเสียงของยายฟังดูเอือยเอื่อย ดูแล้วยายไม่แน่ใจเอาเลยซะทีเดียว

หลังจากยายกลับไปแล้วฉันก็ได้โทรหาเจ้าหน้าที่อนามัยในพื้นที่ให้ไปช่วยดูแลยายให้ด้วย

  2 อาทิตย์ต่อมา 

              ในเช้าวันหนึ่งยายกิมเหรียญมานั่งรอตรวจดั่งเช่นเดิม เมื่อฉันถึงOPDยาย เอ่ยทักฉันก่อนเลยว่า “ ยายฉีดยาได้แล้วหมอ กลัววะแทบแย่เลย “ ยายยิ้มแก้มปริ   “เก่งจังยาย” ฉันกล่าว “ มันไม่อยากหรอกนะ ขอขอบใจมากนะหมอ”

        “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดีแล้วล่ะยาย ดีใจด้วยนะ ที่ยายไม่เครียด ไม่กังวลใจแล้ว เดียววันนี้รอตรวจก่อนนะยาย

       “ จ๊ะ หมอ” ยายยิ้ม  จากนั้นฉันก็ทำงานต่อไปอย่างมีความสุข

   จากวันนั้นถึงวันนี้  ยายกิมเหรียญ  ยังมาโรงพยาบาลอยู่เป็นประจำตามที่นัดอย่างสม่ำเสมอ 

 ผู้เขียน

                                            นางนพวรรณ   รุ่งรังษี

                                         พยาบาลวิชาชีพชำนาญการ

                                                แผนกผู้ป่วยนอก