อิอิ

ชั้นนั่งลงวาดทะเลสีฟ้าด้วยความไม่ตั้งใจ และความไม่ตั้งใจก็นำพาสิ่งมหัศจรรย์มาให้เสมอ ไม่คาดหวัง ไม่ตีกรอบ ไม่เอาอารมณ์ตนเองเป็นใหญ่ ภาพออกมาจึงสวยเสรีและสงบสุข ความอบอุ่นที่อยู่เบื้องหลังรอยยิ้มละมุนนั้นชั้นสัมผัสมันได้ ความจริงใจส่งผ่านแววตาออกมาเป็นความนิ่งอย่างรู้เท่าทัน อธิบายคำพูดที่ว่า “สงบและฉลาด” ได้อย่างพอเหมาะพอดี           
หากจิตใจไม่เป็นอิสระก็เขียนงานไม่ได้ ความคิดที่หมุนวนอยู่ในหัวเป็นเหมือนกับดักตัวร้าย ก้าวพลาดเข้าไปเป็นอันต้องเสียทั้งเวลาและพลังงาน ความสงบต้องมาก่อนความสว่างกระจ่างแห่งปัญญา ให้พายุสงบลงก่อนแล้วค่อยก่อร่างสร้างสรรค์ดีมั้ย ผลงานหรือความคิดริเริ่มใดใดมักมาจากความสงบนิ่งภายใน และสมาธิเท่านั้นที่เป็นต้นทางแห่งปัญญา ไม่มีสมาธิแล้วไหนจะมีแรงมุ่งมั่นบันดาลใจให้ก้าวกันต่อไปละ...แล้วความรักหลังจากนั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง…           
ชั้นชอบความรักจังเลยมันดูสดใสดีแต่ก็แยกไม่ออกว่ามันต่างจากจินตนาการอย่างไร...คนที่ชั้นรู้จัก ชีวิตแต่งงานพังคลืนเพราะรัก เค้ามีความรักเป็นที่ตั้ง บูชามันดั่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ยึดมั่นในรักเท่าไรก็เจ็บปวดเพราะมันเท่านั้น หึงหวงทำให้ห่างเหิน ห่างเหินทำให้จืดชืด เย็นชาและเลิกราไปในที่สุด ความรักเมื่อตอนเริ่มต้นช่วยอะไรตอนจบไม่ได้เลย จบแล้วจบไปไว้เป็นแค่บทเรียนเตือนใจก็พอ ปล่อยให้เป็นเรื่องของบุญเก่ากรรมใหม่กันไป พลานุภาพแห่งรักบันดาลทั้งทุกข์และสุข ใช้มันให้เป็น! ใช้ไม่ถูกทางเป็นไฟเผาผลาญ ใช้ให้ถูกทางดั่งแสงสว่างเจิดจ้า เมื่อรู้ว่าอำนาจมันยิ่งใหญ่ขนาดนี้แล้วชั้นจะกล้าริไปลองมันหรือนี่ กลัวชิบ...
ชาตินี้ถ้าหากตัดใจในรักไม่ได้ก็คงไม่อยากจะลงเอยกับใคร มุมมองด้านความรักของชั้นมันติดลบซะเลยจริงๆ            
สาธุขอให้ชั้นรู้จักรักซะทีเถอะ แล้วจะรักให้เป็นอย่างที่ถูกที่ควรนั่นแหละ

[ไผ่ไม่มีกอ]

หือ อ่านแล้วซึ้งมาก ๆ เลยค่ะ

คุณอุษาสาด น่าจะขยายตัวอักษรให้ใหญ่อีกนิดน่ะค่ะ

กอชอบจังเลย กอจะได้เข้ามาอ่านบันทึกบ่อยๆ ค่ะ

อ่านเข้าใจง่าย ได้ภาพด้วย ^__^