หนูมาปฏิบัติธรรมทำไม

หนูมาปฏิบัติธรรมทำไม?

คำถามนี้เป็นคำถามที่ครู เอ่ยถามตอนนั้นหนูเองก็ไม่มีคำตอบ แต่คำตอบมาปรากฏตอนขณะที่ไปวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าอย่างที่ครูแนะนำ

      เพราะไม่ต้องการอยู่ในสภาวะทุกข์บีบคั้น อารมณ์ครอบงำ คอยแต่อยากได้โน่น อยากได้นี่ อิจฉาคนโน้นที อิจฉาคนนี้ที โกรธคนโน้นที โกรธคนนนี้ที วิ่งตามคนหรือสิ่ง ๆ นี้ที วิ่งตามสิ่ง ๆ นั่นที มันเหนื่อยมันทุกข์ ใจมันไม่อิ่มไม่เต็ม การที่เราต้องอยู่ในสภาวะที่โดนครอบงำมันทุกข์ทรมารอย่างไม่อาจจะบรรยายได้ เคยโดนครอบงำมาแล้ว อย่างยาวนาน ที่น่ากลัวคือ เป็นการโดนครอบงำที่ไม่รู้ว่าโดนครอบงำ ยังเชื่อว่าตนเองนั้น มีความสุขดี ชีวิตก็เป็นแบบนี้ สุข ๆ ทุกข์ เป็นธรรมดาของโลก แต่หารู้ไม่ว่าเป็นความคิดผิด การที่โดนอารมณ์ตนเองครอบงำ กลายเป็นว่าทุกอย่างรายล้อมในช่วงที่โดนครอบงำหายไปจากชีวิต อย่างน่าสงสาร โชคดีที่มีผู้เมตตานำพาออกมาจากสภาวะครอบงำ จึงไม่ปรารถนาโดนครอบงำอีก และไม่ปรารถนาให้ผู้อื่นโดนครอบงำด้วยเช่นกัน มีความรู้สึกอยากช่วยผู้อื่นให้ไม่โดนครอบงำ แต่....หันกลับมาสำรวจตนเอง แม้แต่ตัวเราเองยังไม่สามารถช่วยตนเองได้ การที่จะซ่า ไปช่วยผู้อื่น อาจจะเป็นบาปบริสุทธิ์ ตั้งใจจะช่วยเขาแต่กลายเป็นไปทำร้ายจิตใจเขาเหล่านั้นอย่างที่ผ่านมา ตอนนี้ขอเพียงได้ฝึกฝนตนเอง ตามเส้นทางที่ผู้ประเสริฐได้ชี้ทางไว้ พ่อ แม่ ครูบาอาจารย์ เดินตามมา และผู้นำพา ชี้ทาง ไม่รู้ว่าต้องเดินไปถึงเมื่อไหร่ รู้เพียงว่า ต้องเดิน ๆ ๆ ๆ ๆ เดินไปจนกว่าจะตาย จะเดิน ๆ ๆ ๆ จนกว่า จะถึงเป้าหมาย ต้องถึงให้ได้สักวัน