การค้นหา " เรื่องเล่า "

เรื่องเล่า คืออะไร?

                                  เรื่องเล่า 

      " มีโครงการดีอยากแนะนำให้เหมียวรู้จัก"  นั่นคือเสียงของพี่นิตยา  ผู้ประสานงานคุณภาพโรงพยาบาล  และเป็นต้นเรื่องของทั้งหมดที่นำฉันเข้ามาสู่โลกแห่งการเรียนรู้ตลอดเวลา    เมื่อก่อนฉันเป็นเพียงพยาบาลวิชาชีพธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่ทำงานแค่ตามหน้าที่  หมดเวร( เช้า - บ่าย - ดึก)  งานก็หมดไม่เคยมีความคิดที่จะต้องนำงานกลับไปทำต่อที่บ้านหรือสนใจใครบ้าง  วัน ๆ มีแต่ขึ้นเวรกับนอน  ฉันเคยถามตัวเองว่าใครนะที่เป็นต้นคิดว่าการทำงานของพยาบาลในแต่ละช่วงเวลานั้นมาเรียกกันว่าขึ้นเวร  เพราะฟังดูเหมือนเป็นเวรกรรมยังไงยังงั้น  จนวันหนึ่งที่ฉันต้องย้ายแผนกจาก  ER  มาอยู่ฝ่ายเวชปฎิบัติฯ  และถูกชักชวนโดยหัวหน้าและพี่นิตยาให้มารักจักกับ  โครงการ  SHA 

      ฉันอาสามาเป็นตัวแทนของโรงพยาบาลเพื่อเข้าเรียนเรื่องของการเขียนเรื่องเล่า ( Narrative  Medicine )  ด้วยเหตุผลหลายอย่าง  อย่างแรกคือ  ว่าง  เพราะฉันยังไม่มครอบครัว  อย่างที่สองคือ  อยากไปเที่ยวนครปฐม  อย่างที่สาม    คืออยากได้ประสบการณ์การเรียนรู้และเพื่อนใหม่  อย่างที่สี่คือ  อยากสร้างความภาคภูมิใจให้ตัวเองเพราะฉันเป็นคนที่เขียนอะไรไม่ค่อยเป็นเรื่องเป็นราวเท่าไหร่    ก่อนเดินทางพี่ ๆ หลายคนพูดกรอกหูฉันว่าอาจารย์โกมาตรเก่งอย่างนั้น  เก่งอย่างนี้  จนฉันอยากเห็นอาจารย์โกมาตร  จึงเสถียรทรัพย์  ตัวเป็น ๆ  บุคคลที่เป็นเซียนเรื่องเล่าขั้นเทพ   เท่าที่ทราบจังหวัดศรีสะเกษมีตัวแทนอยู่  2  โรงพยาบาล   คือ  โรงพยาบาลโนนคูณ  และโรงพยาบาลอุทุมพร  ถึงแม้ว่าการเดินทางไปเรียนรู้เทคนิคการเขียนเรื่องเล่าในครั้งนี้ฉันจะไม่ได้พักกับพี่โบว์  ที่เป็นคนมาจากจังหวัดเดียวกัน  แต่ก็ทำให้ฉันได้เรียนรู้และได้เพื่อนใหม่  แม้อายุจะต่างกัน  อยู่กันคนละภาค  คนละจังหวัดก็ยังสามารถใช้ชีวิตร่วมกันได้เป็นอย่างดี  ขอบคุณพี่นางที่มอบมิตรภาพดีให้กันตลอดระยะเวลา  4  วัน  3  คืนที่ผ่านมา

                                

      คืนแรกที่พบกันทุกคนต่างเคอะเขินไม่กล้าพูดคุยกันซะเท่าไหร่  แต่พออาจารย์ให้ทำกิจกรรมละลายพฤติกรรมทุกคนได้พูดคุยกันมากขึ้น  ความคุ้นเคยก็เลยเกิดขึ้นกับพวกเราแบบไม่รู้ตัว ทุกอย่างจบลงด้วยการแยกย้ายไปพักผ่อนด้วยเวลา  22.00  น

      วันที่หนึ่งของการเรียนทุกคนถูกแบ่งกลุ่มให้ศึกษาเรียนรู้เทคนิคการเขียนเรื่องพร้อมแนะนำอาจารย์วิทยากรประจำกลุ่ม  ฉันเลยมีโอกาสได้พบอาจารย์และพี่ๆ อีกหลายคนทุกคนล้วนแล้วแต่มีความสามารถและพร้อมรับเทคนิคต่าง ๆ ที่อาจารย์สอนให้  พี่แต้วคุณแม่ผู้รักลูก  เภสัชนุ๊กกับการเยี่ยมบ้านผู้ป่วยเบาหวาน  สาวแกร่งแห่งอีสานผู้ประสานกับสิงห์ดำและเหล่าเสือทั้งจังหวัดด้วยเรื่องราวของการแก้ปัญหาเยาวชนติดยาเสพติด  พี่ษาแห่งหลังคาแดง  หมอแอนนี่ผู้เป็นที่มาของคำว่า  "ใครว่าหมอไม่ต้องซ่อม"  และสุดท้ายคุณหมอหนุ่มหล่อหนึ่งเดียวของกลุ่มที่มาพร้อมกับรอยยิ้มตลอดเวลา และวันนี้ก็จบลงด้วยเวลา  21.30  น.

  

       วันที่สองของการเรียนฉันตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่เพราะตั้งใจว่าจะมาใส่บาตร  แสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านใบไม้  อากาศที่เย็นสบาย  ความเงียบสงบที่ไร้เสียงรถยนต์  ไม่มีแม้แต่กลิ่นของควันรถ  มีเพียงเสียงร้องของจิ้งหรีดและเรไร  เพียงแค่ฉันหลับตาสิ่งที่ฉันได้ยิน  บรรยากาศที่ฉันได้สัมผัส  ฉันจิตนาการว่าต้องเป็นบ้านริมคลอง  มีทุ่งนาและต้นข้าวอย่างแน่นอน  แต่ความเป็นจริงคือตอนนี้ฉันอยู่ที่โรสการ์เด้นริเวอรืไซด์  จังหวัดนครปฐม  และสิ่งที่น่าแปลกใจของฉันคือที่นี่มีแบบที่ฉันจินตนาการเอาไว้จริง ๆ จากคำบอกเล่าของพนักงานเขาบอกว่าที่นี่ทำนาและปลูกข้าว  ปลูกผัก  เลี้ยงเป็ด  ไก่  หมู  เอาไว้ทำอาหารเอง   โดยเฉพาะอาหารที่ใช้ต้อนรับแขกของที่นี่ส่วนใหญ่มาจากเกตรภายในสวนนี้ทั้งสิ้น   ต้นไม้หลายต้นที่พวกเราเห็นเป็นต้นไม้ดั้งเดิมจากเจ้าของที่คนเก่า  หลายอย่างไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากนัก  มีเพียงห้องพักเท่านั้นที่เพิ่มขึ้น  ฉันได้มีโอกาสเดินไปไหว้ต้นพิกุลทองที่พนักงานของที่นี่บอกว่าเป็นต้นไม้เก่าแก่  คนที่นี่เคารพและบูชากราบไหว้  ขอพร  ขอให้ท่านช่วยปกปักษ์รักษาและคุ้มครอง  ในฐานะที่ฉันเป็นคนต่างถิ่นจึงอยากกราบไหว้และขอให้ท่าช่วยคุ้มครองเช่นกันจึงได้มีโอกาสชื่นชมความงามของต้นพิกุลทอง

      ( ความเชื่อส่วนบุคคลโปรดใช้วิจารณญาณด้วยนะค่ะ )

       หลังจากที่ไปกราบไหว้ขอพรเสร็จฉันก็ไปใส่บาตรที่ศาลาริมน้ำ  เป็นครั้งแรกที่ฉันไหนพระมาบิณฑบาตรด้วยการพายเรือ  เพราะที่ศรีสะเกษพระจะเดินมาบิณฑบาตร  เลยทำให้ฉันรู้สึกว่าเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่ดี  และการใส่บาตรครั้งนี้ทำให้ฉันได้เห็นว่ามีแขกที่มาพักที่นี่หลายคนมากมาร่วมกันทำบุญใส่บาตร  ไม่เว้นแม้แต่พนักงานของที่นี่เองก็ยังมา  หลังจากที่ใส่บาตรเสร็จทุกคนก็ต้องไปเข้าห้องเพื่อเรียนต่อ  ฉันนึกชมคนจัดในใจว่าช่างสรรหาที่ประชุมที่ได้บรรยายกาศแบบท้องทุ่ง  สีเขียวชอุ่ม  มีแม่น้ำไหลผ่านเย็นสบายตา  ทำให้ผู้เข้าร่วมกิจกรรมการเรียนรู้ในครั้งนี้ไม่ต้องเผชิญกับปัญหารถติด  ควันรถยนต์  ผู้คนพลุกพล่าน  หรือแม้กระทั้งเสียงพูดคุยจอแจของคนทั่วไป  จะมีก็แต่เสียงของกลุ่มฉันที่คุยกันเท่านั้น  บรรยากาศค่อนข้างเป็นส่วนตัวและที่สำคัญผู้เข้าร่วมประชุมเพื่อเรียนรู้ในครั้งนี้มีโอกาสที่จะหลบไปเที่ยว  ทำธุระ  หรือซื้อของฝากได้น้อยมากเพราะอยู่ไกลจากถนนหลักประมาณ  3-4  กม.  หากไม่มีรถสวนตัวคงเป็นเรืองยากที่จะเดินทางออกจากที่พักได้  และอีกอย่างทุกวันเริ่มเรียน  08.30  น.  เลิกเรียนก็ประมาณ  21.00  - 22.00  น  และวันนี้ก็เช่นกันทุกอย่างจบลงเมื่อเวลา  22.00  น.พร้อมการบ้านให้ทุกคนเขียนเรื่องราวที่รู้สึกประทับใจหรือเรื่องราวที่อยากบอกเล่าให้เพื่อน ๆ ในกลุ่มฟัง  แล้วนำมาเสนอพรุ่งนี้เช้า  บางคนเขานั่งทำการบ้านต่อที่ห้องประชุมถึงเที่ยงคืนก็มี  บางคนก็กลับไปทำต่อที่ห้องพัก  ดูเหมือนเป็นการเรียนที่มีหัวข้อง่าย ๆ แต่ทำมันทุกคนจึงจริงจังและเครียดกับมันไม่เว้นแม้แต่ฉัน  เพราะโดยส่วนตัวไม่ใช่คนชอบเขียนอยู่แล้วและอีกอย่างการมาในครั้งนี้ก็ไม่ได้เตรียมเรื่องอะไรมานำเสนอด้วย  เลยต้องคิดหนักทั้งคืน  สุดท้ายก็ตัดสินใจนำเรื่องราวของลุงสุขสันต์  ผู้ชายที่หวังเพียงแค่ใครสักคนที่เข้าใจชีวิตเขาให้เพื่อน ๆ และอาจารย์ได้ฟัง

                            

  

         วันสุดท้ายของการเรียนเริ่มต้นด้วยเวลา  08.00  น.  ทุกคนในกลุ่มนำเรื่องที่ตัวเองเตรียมมาทั้งคืนเล่าให้เพื่อน ๆ ฟัง  แล้วให้ทุกคนวิจารณ์  เพราะการเขียนที่ดีต้องผ่านการวิจารณ์เพื่อหาข้อบกพร่องไปแก้ไขให้เกิดความสมบูรณ์ที่สุดของเรื่องเล่า  ทำให้เกิดการเรียนรู้และแลกเปลี่ยนทัศนะคติเกี่ยวกับภาษา  การใช้คำ  และซึมซับในสิ่งที่เพื่อนเล่า  บางครั้งมีรอยยิ้ม  บางครั้งลุ้นระทึก  บางครั้งได้คำตอบจากสิ่งที่ค้นหา  และสุดท้ายได้พบตัวตนของแต่ละคน  พอเล่าเสร็จหมดทุกคนอาจารย์ให้เลือกเรื่องเพียง  1  เรื่องเพื่อเป็นตัวแทนของกลุ่มเล่าเรื่องราวให้ทั้งห้องฟัง  กลุ่มฉันตัดสินใจเลือกเรื่องของหมอแอนนี่  "ใครว่าหมอไม่ต้องซ่อม"  ชั่วขณะที่ทุกคนฟังหมอแอนนี่เล่าอยู่นั้นทุกคนต่างตกอยู่ในพวัง  ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้อง  ทุกคนตั้งใจฟังมาก  ไม่เพียงแต่เรื่องของหมอแอนนี่เท่านั้น  เรื่องจากตัวแทนทุกกลุ่มต่างก็น่าฟังทั้งสื้น  ไม่ว่าจะเป็น  "การเดินางสู่เรื่องเล่า"  ของต่ายผู้ให้คำนิยามของคำว่าไกลโคตร ๆ ได้ตรงประเด็นที่สุด 

"เกือบจะสาย (ลุงสุพจน์)" จากตัวแทนของกลุ่ม 9  

" หน้าที่ของแพทย์ " จากหมอสุนทรผู้เขียนถึงอาจารย์แพทย์ของตัวเอง 

" ผู้ป่วยเอดส์พยายามฆ่าตัวตาย " จากเภสัชกรอภิสิทธิ์  ที่มีดีกรีความหล่อไม่แพ้ท่านนายกคนปัจจุบันของเมืองไทย

" คดีหมอสุรพล "  จากพี่ต๋อง  ที่เปิดฉากได้ตื่นเต้นเร้าใจ  ราวกับนั่งฟังผู้พิพากษาอ่านคำตัดสินในศาล

" เสื้อแดงตัวจิ๋วกับตู้ใบใหม่ " ของเจี๊ยบสาวร่างท้วมที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม  การเปิดฉากที่น่าตกใจราวกับฟังละครผีสิง  ที่เป็นเทคนิคของผู้เล่าก่อนเปิดฉากเข้าไปสู่เรื่องราวที่ทำให้คนฟังรู้สึกหัวใจพองโตไปกับผู้เล่า

" เกาะเมียกิน "   จากหมอธี  บ้านไผ่

     สุดท้ายและท้ายสุดของการเรียนในครั้งนี้  ถึงแม้ฉันจะไม่ได้มีโอกาสเล่าเรื่องราวของตนเองให้เพื่อน ๆ ในห้องฟัง  แต่ฉันก้ไม่เสียใจเพราะฉันได้ในสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าการเล่าในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ นี้มากนัก  มันสามารถตอบทุกความต้องการเมื่อครั้งแรกที่ฉันตัดสินใจมาที่นี่ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์  เพื่อนใหม่  เทคนิคการเรียนรู้จากเพื่อน ๆ และอาจารย์  และเห็นคนที่ว่าขั้นเทพนั้นเป็นอย่างไร  คนที่สามารถเป็นวิทยากรเพียงคนเดียว  พูดคนเดียวตลอด  4  วัน  3  คืนได้โดยไม่เห็นความเหน็ดเหนื่อย  วันแรกน้ำเสียงเป็นยังไง  นาทีสุดท้ายก็ยังคงเป็นยังงั้น  แม้กระทั่งรอยยิ้มที่เห็นฟันทุกซี่  ตาหยี๋เล็ก  ก็ยังเห็นเหมือนเดิม  ไม่รู้จะขอบคุณใครหรืออะไรดีที่ทำให้วันนี้เราทุกคนได้มีโอกาสมาร่วมใช้ชีวิตด้วยกัน  ไม่ว่าจะเป้นเวรกรรมหรือบุญพาวาสนาส่งจึงทำให้เราทุกคนมีวันนี้  ยังไงซะฉันก็ขอขอบคุณ ขอบคุณทุกสิ่งที่ทำให้ฉันหยุดค้นหา " เรื่องเล่า "  เพราะต่อไปนี้ฉันไม่จำเป้นต้องหามันอีกแล้ว  แต่ต้องนำมันมาเล่าให้คนอื่น ๆ ที่ยังไม่รู้ได้รู้  ที่ยังไม่เห็นได้เห็น  ได้เข้าใจและได้ซึมซับกับสิ่งที่ฉันจะเล่าต่อไป

        

 

 

 

 

 

[♥.`๏'-พร ทั้ง หล้า`๏'- ♥]

สวัสดีคะ ดีใจที่ได้มาอ่านบันทึกนี้ค่ะ

รออ่านเรื่องเล่านะคะ ....

ขอบคุณมากคะ

[ป้าเหมียว]

เยี่ยมมากเลยค่ะ ป้าเหมียวมานั่งฟังคุณพยาบาลเล่าซะเพลินเห็นภาพ ...แล้วนำเรื่องมาเล่าให้ป้าเหมียวฟังอีกนะคะ