การดูแลผู้ป่วยด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์ (ตอนที่ 2)
..ความตอนที่แล้ว....หลังจากที่ชีวิตผู้หญิงตัวเล็กๆที่ทุกคนตีตราว่าป็นเอดส์นั้น...เมื่อตอนเธอล้ม..ไม่มีใครดูแลเอาใจใส่เธอเลย...เธอขอร้องคนที่เธอคิดว่าเค้ารักและเข้าใจเธอมากที่สุด(ครอบครัว)ที่จะพอมีความหวังเพื่อเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจได้บ้าง..สุดท้ายเธอก็สิ้นหวัง...เธอไม่มีใครเลย เธอกลับล้มป่วยทั้งใจและกาย...
ในที่สุดเธอตัดสินใจลุกขึ้นมาสู้ชีวิตตามอัตภาพที่ตัวเองมีอยู่..จนหลายๆคนอิจฉา...
ช่วงเวลานั้นพี่เลี้ยงลาศึกษต่อเฉพาะทางเอดส์พอดี..สร้างแรงจูงไว้ให้เธอว่า..4 เดือนที่พี่เลี้ยงไปเรียนต้องทำน้ำหนักให้ขึ้นถึง 40 kgs.และ CD4ต้องขึ้นมากกว่า 50 ตัว นั่นคือพันธะสัญญาที่เธอต้องทำให้ได้ เพื่อจะได้รางวัล...จักรยาน 1 คัน ไว้สำหรับปั่นไปทำงานก่อสร้าง ปั่นมารับยาที่ดรงพยาบาล และปั่นเยี่ยมเพื่อนบริเวณใกล้บ้าน...
ตลอดระยะเวลา 4 เดือน ที่จากไปได้ข่าวว่าเธอตั้งใจทำงานเพื่อเก็บตังค์เลี้ยงลูกหมาตัวเล็กๆตัวนึง...(ทำงานวันละ 180 บาท)เธอมีความสุขกับเจ้าตัวน้อยไปไหนไปกัน...เธอแข็งแรงแล้ว ทำงานได้แล้ว ช่วยเหลือตัวเองได้ระดับนึง...ด้วยความตั้งใจและมุ่งมั่น..เธอทำน้ำหนักขึ้นมาได้...40.5 kgs.(เราไม่ได้เอะใจอะไรเลยว่าเพราะอะไร)
เรียนจบรุ่นใหม่ไฟแรง นัดคนไข้คัดกรองทุกอย่างที่เมื่อก่อนไม่เคยทำ...สิ่งแรกคือ PAP smear ปีแรก 3 ราย เธอเป็น 1 ใน3 ส่งไปสถาบันมะเร็งสุราษฎร์ทั้ง 3 ราย..ตัดชิ้นเนื้อยืยยันผล 2 คนปกติ เหลือเธอเพียงหนึ่งเดียว...ที่ต้องทำอะไรต่อ...เธอคิดมากทั้งเรื่องสุขภาพและเศรษฐกิจ...เธอเทียวชุมพร -สุราษฏร์ได้สัก 3 เที่ยว ..เธอบอกว่า...หมอไม่ไปได้มั๊ยช่างมันเถอหายแล้ว...คุยแล้วให้ทางเลือกแล้ว..ทุกวิถีทางเพื่อให้เธอได้รับการรักษาครบตามที่แพทย์นัด...แต่เธอเลือก...ที่จะไม่ไปตามที่แพทย์นัด...
....อีก 1 ปีต่อมาคัดกรอง PAP smear อีกครั้ง...หมอโทรหาพี่เลี้ยงเลยว่า...ปากมดลูกเอาไว้ไม่ได้แล้วนะ ไม่รู้ลามแล้วหรือยัง...หลังจากที่เธอลงจากเตียงตรวจภายใน...เธอล้มทั้งยืนน้ำตาไหลอาบแก้ม..ร้องฟูมฟาย..จนคนไข้ที่มารับบริการตกใจตื่นกันที่หน้า OPD...เธอนิ่งไปชั่วครู่..ตื่นขึ้นมาพอได้สติเรียกหา..หมอเข็มๆอยู่ไหน ....ร้องไห้ฟูมฟาย...สิ่งแรกที่พี่เลี้ยงทำ..คือเข้าไปกอด และพูดว่า...นั่นคือส่วนหนึ่งของชีวิต..อยากเป็นมะเร็งหรืออยากเป็นเอดส์ เค้าก็ตอบทั้งน้ำตาว่า...ฉันขอเป็นเอดส์ ไม่อยากเป็นมะเร็ง...หมอช่วยฉันด้วยนะ....ด้วยความผูกพันที่เรามีให้กันและกัน..และอยากจะลองดูสักครั้งว่ากำลังใจและการดูแลกับคนคนนึงมีคุณค่ามากกว่าสิ่งใด...เธอตัดสินใจรักษาที่สถาบันระเร็งแห่งชาติเพราะเค้าขอไป..(การเดินทางไป กทม. ดีกว่าไปทางใต้เพราะเดินทางลำบาก...3 เดือนผ่านไปเธอไปตามนัดและฉายรังสีครบแล้ว..รักษาครบเธอเริ่มถ่ายอุจาระเป็นเลือดสดๆ ไม่ปวดท้อง เธอดูอาการอยู่ประมาณ 1 เดือน ซึ่งเธอทนกับมันได้...และช่วงนี้เองเธอไม่ค่อยได้มาพบพี่เลี้ยงมาอีกทีก็มาบ่นว่าถ่ายเป็นเลือดสดๆอีกแล้ว เวลาอหรือจามจะมีเลือดไหลออกมา..จากการสังเกตเธอเริ่มซีด กินได้น้อยลง เพื่อๆที่กลุ่มดูเธอไม่ค่อยสดใส...ตัดสินใจให้หมอส่งตัวไป รพ.ชุมพร..เพื่อตรวจดูเรื่องมะเร็งลำไส้ใหญ่...ตรวจแล้ว ปกติ ส่งเธอต่อไปที่สถาบันมะเร็งสุราษฎร์อีกครั้ง..ผลปกติ...เธอเริ่มสับสน หมอบอกปกติ..แต่ทำไมอาการเค้าเริ่มผิดปกติเรื่อยๆ...
....2 สัปดาห์ก่อนหน้านี้เธอมาด้วยปวดแน่นในท้องกินได้น้อย กินได้แต่น้ำ...รู้สึกไม่สบายบอกไม่ถูกอัดอัด..เริ่มมีไข้...ให้นอน รพ.ดูอาการและ ตรวจดูการทำงานของ ตับ ไต...มีผลผิดปกติอีกรอบสุดท้าย....ผลตับผิดปกติ...หมอส่งตรวจอัลตราซาวด์...
..หลังจากอัลตราซาวด์ หมอโทรแจ้ง...บอกพี่เลี้ยงว่า...พี่เข็มครับผมไม่แน่ใจนะครับว่าตับมีอะไรหรือเปล่า...ส่งชุมพรนะครับ...หลังทราบข่าว พี่เลี้ยงก็แจ้งเลี่ยงๆกับเธอว่า...อยากให้ไปชุมพรอีกสักครั้งได้มั๊ย ไปให้แน่ใจว่าเป็นอะไรกันแน่...เธอตอบทั้งน้ำตาว่า หมอบอกว่าไปก็ไป แต่แววตาของเธอมีแต่คำถามตลอดเวลา...แววตาที่อ้อนวอน..น่าสงสารมาก...และเราต้องตั้งสติให้ได้...ซึ่งในใจเราเริ่มจะรู้แล้วว่า...น่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเค้าคนนี้....
.....แล้วท่านผู้อ่านล่ะคะ คิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับหญิงติดเชื้อคนนี้ เรื่องราวของเธอจะเป็นเช่นไร โปรดติดตาม ตอนที่ 3 ซึ่งเป็นตอนจบนะคะ
...
ความเห็น (3)
สวัสดีครับคุณ เข็มสิริ แวะมาให้กำลังใจครับ ชาวชุมร่วมใจกันแบ่งปันแลกเปลี่ยนสื่งดีดีให้ได้เรียนรู้กัน ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ ตามท่านผู้เฒ่ามาให้กำลังใจนะคะ
สู้ๆค่ะ เขียนอีกนะคะ
เขียนน่าอ่านน่าติดตามมากครับมากครับ ....ผมชอบประโยคนี้นะครับผ่านมาแล้วสะดุดตาสะดุดใจครับ เคยใช้อยู่พักนึก ใช้ว่า หมออนามัยที่มีหัวใจความเป็นมนุษย์ ครับ แล้วจะแวะมาอ่านต่อครับ