การดูผู้ป่วยด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์
เมื่อมกราคม 2547 มีผู้ติดเชื้อ ผู้หญิง ซึ่งไม่ยอมรับตัวเองว่าติดเชื้อเอชไอวีและป่วยเป็นโรคเอดส์..ซึ่งเธอมีหลายโรคที่รุมเร้าชีวิตของผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึง ทั้งเชื้อราขึ้นสมอง วัณโรคปอด ฝ้าเต็มปาก แผลที่อวัยวะเพศ ผื่นเต็มตัว บอกได้ว่าเธอเป็นเอดส์เต็มขั้น...ช่วงนั้นของชีวิตเธอมีผู้ชายรุ่นน้องหลายปีซึ่งทำหน้าที่สามีที่ดีที่สุด เป็นกำลังใจคนเดียวของเธอนอกจากพี่เลี้ยงที่มีอยู่ ณ ปัจจุบัน จากวันนั้นเป็นต้นมาฌธอได้ผ่านช่วงวิกฤตของชีวิตที่ไม่น่าจะคาดฝันได้ว่าเธอจะมีชีวิตรอดมาได้...และเธอก็ได้เข้าสู่ระบบยาต้านไวรัสเอดส์ หลายเดือนที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บป่วยที่มาเยี่ยมเธออยู่แทบทุกสัปดาห์นั่นคือ อาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง..ช่วงนั้นอาจจะอยู่ระหว่างการต่อสู้ของฆ่าศึก(Virus) ที่กำลังต่อสู้กับพระเอก(CD4) กำลังพลของพระเอกน้อยเหลือเกิน เธอแทบจะไม่ทนกับสิ่งเลวร้ายที่มาเยี่ยมเธอ...หลายคนปล่อยข่าวว่าเธอตายแล้ว เธอเป็นเอดส์ตาย...หลายปากต่อหลายปากเล่าขานต่อกัน..จนวันนึงคนที่บ้านของเธอได้ทราบเรื่องราวของเธอ..เตรียมจัดสถานที่ให้เธออยู่โดย...(หลายท่านคงเดาได้ว่าที่ใด)...เป็นเพิงที่พักคนงานก่อสร้าง ในวัดหินกบ ชายขอบของป่าช้า...หลายคนเห็นตรงกันว่าที่นั่นเหมาะสมแล้วกับสถานภาพของคนเป็นเอดส์อย่างเธอ...เธอเสียใจ เธอร้องไห้ และท้อแท้กับชะตากรรมชีวิตของตัวเองนัก...เค้าไม่เคนคิดว่าสภาพเค้าตอนนั้นเหมือนตายทั้งเป็น...เธอไม่มีใครเลยนอกจากพี่เลี้ยงและสามีที่คอยปรนนิบัติดูแลเวลาที่เธอไม่สบาย...กำลังใจที่เธอได้มาตอนนั้นคือจากพี่เลี้ยง..พี่เลี้ยงคือแม่คนที่สองของเค้า...กำลังใจที่เค้าได้รับเป็นแรงบรรดาลใจที่ทำให้ชีวิตผู้หญิงคนนี้สู้ชีวิต...เค้ากับสภาพที่ทุกคนมองว่าเอดส์คือสิ่งที่น่ารังเกลียด...เวลาผ่านไปเกือบ 2 ปี เธอลุกขึ้นมาทำงานได้เหมือนคนปกติ พี่เลี้ยงไปไหนไปด้วย..ชีวิตเธอเหมือนมีน้ำมารถผักเหี่ยวๆที่กำลังใกล้ตาย..น้ำหล่อเลี้ยงเหล่านั้นคือ..เพื่อน..เพื่อนผู้ติดเชื้อามองว่า...โลกนี้ไม่ใช่มีฉันคนเดียว..คนอื่นไม่ได้หยิบยื่นโอกาส..เหมือนกับฉันที่เป็นเอดส์...ขอบคุณที่ฉันเป็นเอดส์...เพราะเอดส์ให้บทเรียนชีวิตมากมาย สอนให้ฉันอยู่ด้วยกับสิ่งที่ฉันไม่ได้คาดฝัน..สอนให้ฉันใช้ชีวิตที่อยู่บนเส้นด้ายอย่างมีคุณค่า...บทเรียนชีวิตที่ฉันได้มันมากมายเหลือเกิน...ฉันขอให้พี่เลี้ยงเอาประสบการณ์ชีวิตของฉันไปสอนกับคนรุ่นหลัง..เพื่อให้ใช้ชีวิตที่ต้องระวังทุกย่างก้าวต่อ....
...นั่นคือสิ่งที่เราได้เรียนรู้จากชีวิตหญิงติดเชื้อคนนึง...แต่มาวันนี้..เธอบอกกับเราว่า...หมอเข็ม...ฉันอยากจะไปอย่างสงบ...ฉันไม่ไหวแล้ว..คงอยู่ได้อีกไม่กี่วัน...ฉันอยากเจอเพื่อนก่อนฉันตาย...
...ชีวิตของเธอเกิดอะไร...โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ....
....ฉบับหน้าจะมาเล่าต่อค่ะว่า..เกิดอะไรขึ้นกับกลุ่มตะวันฉาย.นะคะ..
ความเห็น (3)
น่าติดตามครับ
ชื่นชมครับ ปกติ เวลาผมเจอเคส เอดส์ ผมจะแจ้งให้คนไข้ทราบว่า
เอดส์รักษาไม่ยากครับ กินยาครบ ก็รอดตายทุกราย อายุก็อาจยืนนาน ถึง 15-20 ปี
รักษา ไม่ถึงปีก็แข็งแรง ทำงานได้แล้ว
เมื่อ ผู้ป่วยรู้ ข้อเท็จจริงดีๆ แบบนี้ ก็มีกำลังใจครับ
ขอขอบคุณแทนผู้ป่วยด้วย....ชื่นชมคุณทุกครั้งที่ได้พบและได้เห็นเวลาคุณทำงานกับผู้ป่วยติดเชื้อ