ศิษย์กระจกสะท้อนบางมุมของครู

จากการต่อยอดจากบันทึกนี้

เราดี ครูดี...

ของท่านสุญญตาเจ้าค่ะ

---

 

บางทีศิษย์ ก็ดูเหมือนจะเป็นกระจก ที่สะท้อนถึงบางมุมของครูผู้สอน

แม้จัก ไม่ใช่ทั้งหมด แต่ว่ามีหลายครั้งหลายครา

ที่ข้าพเจ้าโดนทักว่า มีส่วนคล้ายท่าน

หันไปมองท่าน บางทีก็ งง ๆ เหมือนตรงไหนนะ?

 

มีครั้งหนึ่งที่น่าแปลก มีพี่ท่านที่หนูพึ่งรู้จัก

สอนงานหนู แล้ว พอท่านสอนเสร็จ เราพูดคุยกันเรื่อยเปื่อย

ถามไปถามมาอยู่ดี ๆ ท่านแทบกรี๊ด ตอนซักประวัติข้าพเจ้า

เพราะว่า ท่านพึ่งเจอ ครูของข้าพเจ้าในงานประชุมไม่นาน

แล้วท่านก็บอกว่า

   "ฉันว่าแล้ว มันเป็นคุ้น ๆ ฮ่า ๆ"

หนูงงเลยเจ้าค่ะ

 

โดนทักบ่อยขึ้น เลยได้โอกาสกับมาพิจารณา

สิ่งที่ท่านสอนไม่ใช่แค่ วิชาการ หรือ ตำรา หรือพูด

 

เพราะแท้ที่จริง ลูกศิษย์ ซึมซับ สิ่งต่าง ๆ จาก ครู

อย่างมากมาย อย่างนี้ นี่เอง

 

พระพุทธเจ้าท่านจึงสอนให้ "คบบัณฑิต"

 

เพราะหากเราอยู่ใกล้ใคร เราก็ซึมซับความเป็นคน ๆ นั้นมาได้

โดยธรรมชาติ เห็นคนดี ทำดีบ่อย ๆ เห็น เรื่อย ๆ เป็นเรื่องธรรมดา

เราก็อยากทำดี พอลองทำดี อะ มีความสุข มีเพื่อนดี ๆ สังคม ดี ดี

 

นี่แหละค่ะ ทั้งครู โดย ตำแหน่ง และทุก ๆ สรรพสิ่ง

หากใจเราเปิดรับ ทุกสรรพสิ่งก็คือ ครู

[ปภังกร]

บางทีศิษย์ ก็ดูเหมือนจะเป็นกระจก ที่สะท้อนถึงบางมุมของครูผู้สอน...

ไม่ใช่บางทีนะ "ทุกที" เลยแหละ

คนเราทั่ว ๆ ไป พอทำอะไรไม่ดีเขาก็จะมักว่าเราว่า "พ่อแม่ไม่สั่งสอน..."

พ่อแม่ก็คือครูของเราเนี่ยแหละ

พวกเรามีครูเยอะ ครูเยอะ

ครูดี ครูไม่ดี

ทั้งชีวิตของเรานี้เรียนรู้จาก "ครู" มาทั้งนั้น

ครูคนสำคัญที่สุดก็คือ "ตัวของเราเอง"

ทุกวันนี้เราไปเรียนรู้จากครูภายนอกมาก การเรียนรู้จากภายนอกนั้น "ดี" แต่ "ไม่เหมาะ"

ความรู้ที่ครูทั้งหลายมีให้เป็นแบบ "สถิติ" ก็คือ คนทั่ว ๆ ไปเขาทำกันอย่างไร ควรเรียนรู้อย่างไร สถิติที่ดีเป็นอย่างไร ครูก็เอามาสอนเราอย่างนั้น บอกว่าเราควรเรียน ควรรู้แบบนั้น...

แต่การปรับใช้ ประยุกต์ใช้นั้นอยู่ที่ครูคือ "ตัวเรา"

ต้องรู้จักใช้ความรู้ที่ครูสอนมานั้นประยุกต์ให้เข้ากับตัวเรา

ดังนั้นต้องพัฒนาตนเองให้เป็น "ครู" ที่ดี

ครูของตัวเรา...

พัฒนาตัวเราให้เป็นพ่อเป็นแม่ของตัวเราให้ได้นะ...