เส้นทางสานสัมพันธ์...ฉันท์ครูผู้ปกครอง

“ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น”  คำนี้ยังคงใช้ได้ดีในทุกยุค ทุกสมัย จุดเริ่มต้นของกิจกรรมนี้เห็นจะอยู่ตรงที่โรงเรียนของเราได้มีนโยบายที่มุ่งเน้นให้ครูได้ไปเยี่ยมบ้านนักเรียนครบ 100 % ดิฉันก็เป็นหนึ่งในสมาชิกเพื่อนครูที่มีความมุ่งมั่นเช่นเดียวกัน ดังนั้น พวกเราก็เริ่มต้นจากการสำรวจเส้นทางบ้านนักเรียนว่าใครไปทางเดียวกันบ้าง แล้วเราก็มาจัดโซนการเดินทาง เราเริ่มต้นจากจุดที่ใกล้ ๆ  เพื่อใช้สำหรับการเยี่ยมบ้านในช่วงเย็นหลังเลิกเรียน ซึ่งเราก็ไปเยี่ยมได้หลายบ้าน ผู้ปกครองทุกคนต่างให้การต้อนรับเป็นอย่างดี ยิ้มแย้มแจ่มใส รู้สึกพอใจที่ทำให้ครูและผู้ปกครองได้เกิดการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในความคิดเห็นซึ่งกันและกัน เพื่อที่จะได้ร่วมช่วยกันดูแล ประคับประคองลูกหลานของตน แต่วันเดินทางที่ตื่นเต้น ระทึกใจกว่าทุก ๆ ที่ผ่านมาเห็นจะเป็นวันเสาร์ ซึ่งพวกเราชาวครูที่ปรึกษาก็นัดแนะกันเพื่อออกเดินทางไปเยี่ยมบ้านนักเรียนของพวกเรา โดยเราเริ่มเดินทางตั้งแต่เช้าประมาณ 7.30 น. เราไปในจุดที่ไกลที่สุด เห็นจะเป็นบ้านคลองครก หนทางสุดแสนจะทรหดอดทน เพราะเดี๋ยวก็ขึ้นเขา เดี๋ยวก็ ลงเขา เส้นทาง ทุกย่างก้าวทำให้เรานึกถึงดวงจันทร์ ที่คนเก่าคนแก่ชอบบอกว่าบน   ดวงจันทร์เป็นหลุมเป็นบ่อ แต่ตลอดเส้นทางก็ไม่ทำให้พวกเรารู้สึกว่ามีความทุกข์     แต่กลับทำให้พวกเรามีความสุข สนุกสนาน ได้หัวเราะ ได้พูดคุย ได้พบความเป็นกัลยาณมิตรจากผู้ปกครอง ได้รู้ข้อมูลเกี่ยวกับนักเรียนของเรา ซึ่งเราไม่เคยรู้ว่าเมื่อเด็ก ๆ เค้าอยู่ที่บ้านแล้วเป็นเช่นไร แต่เหตุการณ์ที่เห็นจะเร้าใจสุด ๆ ก็เห็นจะเป็นตอนเย็น ๆ ซึ่งก็จะเป็นบ้านหลังสุดท้ายแล้วของการเยี่ยมบ้านในวันนี้ ทางเข้าบ้านของนคร ซึ่งเป็นเด็กที่น่ารักในสายตาของครูทุกคน หนทางค่อนข้างลำบากพอควร เนื่องจากฝนก็โปรยปรายลงมาไม่ขาดสายทำให้พื้นดินซึ่งเป็นดินลูกรัง ยิ่งเพิ่มความเละเทะ และลื่น จนเหนือคำบรรยาย แต่พวกเราก็ไม่ย่อท้อ มุ่งหน้าต่อไป แต่เจ้ารถคู่ยากนี่ซิสงสัยจะทนไม่ไหว มันเลยเกเรดับไปเฉย ๆ ทำให้พวกเราเริ่มใจเสีย เนื่องจากทั้งคันมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้น..ประกอบกับท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงไปทุกที ๆ ด้วยเดชะบุญที่ยังหลงเหลืออยู่ พวกเราได้รับการช่วยเหลือจากผู้ปกครอง พวกท่านไม่นิ่งนอนใจ รีบขมีขมันช่วยเหลือกันเต็มที่ ซึ่งก็ใช้เวลานานพอสมควร ในที่สุดเราก็รู้กันจนได้ว่าทำไมเจ้าเพื่อนเดินทางคู่ยากจึงหยุดตัวเองลง เพราะจากเส้นทางที่เดินทางกันมาทั้งวัน ทำให้ขั้วแบตเตอรี่ต้องหลวมและหลุด ไฟก็ไม่ทำงาน  เมื่อผู้ปกครองจัดการซ่อมแซมให้พวกเราเรียบร้อย เราไม่ลืมที่จะขอบคุณท่าน และได้เดินทางกลับที่พักด้วยความอิ่มเอมใจ ซึ่งทั้งสนุก ตื่นเต้น     การให้การต้อนรับอย่างเป็นกันเองจาก ผู้ปกครอง ทำให้เราได้เข้าใจในตัวเด็ก ๆ ของพวกเราเพิ่มมากขึ้น อย่างนี้เห็นทีต้องขอบคุณนโยบายของโรงเรียนแล้วซิ ...ที่ทำให้มีวันนี้เกิดขึ้น