"ฉลาดที่จะโง่..."

ปุจฉา...?

การที่ไม่คิดมาก ไม่พูดมาก ไม่รู้เรื่องคนอื่นมาก นั่นคือคนโง่หรือคะ การที่คนเคยคิดมาก พูดมาก คอยรู้เรื่องคนอื่นมาก นั่นคือคนฉลาดหรือคะ ไม่ค่อยเข้าใจขอคำอธิบายด้วยคะ (ที่มาจากบันทึก ฉลาดอวดโง่...!)

วิสัชนา...

ถูกต้องส่วนหนึ่ง ไม่ถูกต้องส่วนหนึ่ง

ถูกต้องในส่วนที่ว่า คนโง่นั้นไม่คิดมาก ไม่พูดมาก ไม่ต้องรู้เรื่องคนอื่นมาก ก็ "สบาย"
ไม่ถูกต้องในส่วน "การที่ไม่คิดมาก ไม่พูดมาก ไม่รู้เรื่องคนอื่นมาก นั่นคือคนโง่หรือคะ" เขาไม่ใช่คนโง่หรอก แต่เขารู้จัก "ฉลาดที่จะโง่..."

บางคนนั้นฉลาดมาก ฉลาดไม่เข้าเรื่อง
เขาพูดอะไรนิด อะไรหน่อยก็ "ฉลาด" เก็บมาคิด เก็บมาตีความ
บางครั้งเขาไม่ได้ว่าเรา ก็นึกว่าเขาว่าเรา
หรือเขากระทบกระแทกเรา ก็ดัน "ฉลาด" ไปรู้ว่าเขาว่าเรา
รู้แล้วเป็นอย่างไร เจ็บไหม ทุกข์ไหม

สู้คนโง่ไม่ได้ อย่าว่าแต่เขากระทบกระเทียบเลย บางครั้งเขาด่าตรง ๆ ก็ไม่รู้เรื่อง ไม่รู้สึกรู้สา
คนไม่รู้เรื่องสบายมั๊ย "สบาย" นอนหลับสบาย
คนฉลาด ๆ นี้รู้มาก คิดมาก นอนกลับไปโกรธ ไปเครียดทั้งคืน

ใครโง่ ใครฉลาดกันแน่ ไหนลองตอบหน่อยซิ...?

 

 

 

[ปภังกร]

คนฉลาดที่แท้จริง เขารู้จักปล่อย รู้จักวาง

คนโง่ที่แท้จริง คือ คนที่ไม่รู้จักปล่อย รู้จักวาง

ตอนนี้เรามาฝึกโง่ เพื่อที่จะไม่รู้อะไรซะบ้าง

เพราะรู้มากก็ปวดหัวมาก รู้มากก็คิดมาก

ตอนนี้ก็ทำเป็นโง่ ๆ ไปเรื่อย ๆ

ใครด่าก็ยิ้ม การด่ากันเป็นอย่างไรเหรอ...?

คนฉลาดเขาด่าก็รู้ว่าด่า

คนโง่เขาด่าก็คิดเสียว่าเขาชม เขาให้พร อย่างนั้นนะ...

[ใบไม้ร้องเพลง]

อืม คนเราชอบเก็บมาคิดเรื่อยเลยจริง ๆเจ้าค่ะ

เรื่องดี ๆ มันจำยาก แต่แปลก ทีเรื่องไม่ดีหล่ะ

จำง่ายจัง

พอจะมาฝึกให้จำเรื่อง ดี ดี

แล้วลืมเรื่องไม่ดี มันเลย

ต้องมาหัดฝืนใจตนเอง

 

สาธุเจ้าค่ะ

[ปภังกร]

จิตของเรามันก็เหมือนลิง ความคิดของคนเรามันก็เหมือนลิงเนี่ยแหละ

เคยเห็นลิงอยู่นิ่ง ๆ มั๊ย ลิงมันจะอยู่นิ่ง ๆ คือ ไม่หลับก็ "ตาย..."

ถ้าเรายังไม่ตาย ความคิดมันก็วิ่งไป วิ่งมาอย่างเนี๊ยะแหละ

คนไม่เข้าใจก็ไปข่มจิต ฝืนใจไว้ให้มันไม่วิ่ง

มันหยุดได้พักหนึ่ง พอออกจากสมาธิ ก็เหมือนยกก้อนหินที่ทับหญ้าออก หญ้ามันก็ฟื้น ความคิดมันก็วิ่งอีก...

ต้องหัดให้มันวิ่งอยู่ในขอบ ในเขต

เวลาทำงานก็ให้มันวิ่งวนอยู่ในงาน

เวลาพิจารณากาย ก็ให้มันวิ่งอยู่ในการพิจารณากาย

เวลาจะทำอะไรก็ให้เจ้า "จิตลิง" มันวิ่งพล่านอยู่ในนั้น

ไม่ใช่ "ซื่อ เซื่อง ซึม" เก๊กสมาธิ อยู่...

[เอกชน]

[ใบไม้ร้องเพลง]

เจ้าค่ะ

มันไวมาก ๆ เจ้าค่ะ

จิตนี้ มันคอยแต่จะไหลลงต่ำ

แต่ก็สู้เจ้าค่ะ

สอนมันให้ทำเรื่องดี ๆ

คิดเรื่องดี ๆ ทำเรื่อง ดี ๆ

สาธุเจ้าค่ะ

[ปภังกร]

ความคิดเรามันก็เหมือนน้ำเนี่ยแหละ ถ้าปล่อยมันอยู่เฉย ๆ มันก็จะไหลลงไปสู่ที่ "ต่ำ" เรื่อย

คนเรานั้นจึงต้องหัด "ทวนกระแส"

จะปล่อย "ตามกระแส" ไปเรื่อย มันก็ยิ่ง "ต่ำ" ลงไปเรื่อย ๆ...

แต่เวลาที่ว่ายทวนน้ำนี้เหนื่อยนะ แล้วถ้ายิ่ง "ทวนกระแสกิเลส" นั้นก็ยิ่ง "เหนื่อยมาก..."

ต้องอดทน ต้องพยายาม ต้องใช้ "วิริยะบารมี" อย่างยิ่งยวด

และการทำความดี รวมถึงการเสียสละนั้นเองจะเป็นแรง เป็นพลังให้เราว่ายทวนกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากนี้ไปได้

ทำความดีมาก ๆ เสียสละให้เยอะ ๆ แล้วเราจะมีแรง "ทวนกระแสกิเลส" แห่งชีวิตนี้ได้นะ...