เมื่อเราและเขาต้องอยู่ร่วมกัน....ความมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น..

วันนี้ก็ดำเนินชีวิตตามปกติที่พึงกระทำเป็นประจำทุกวัน อ่านหนังสือ ทบทวนสิ่งที่จดจำไว้ วิจัยลมเข้าออก พิจารณาธรรมชาติ ที่อยู่รอบตัวแล้วน้อมระลึกเพื่อเรียนรู้กับสิ่งที่ได้สัมผัสกับมัน เพราะตัวเราจะว่าไปแล้วเป็นสัตว์สังคมประเภทหนึ่งที่ต้องอยู่ร่วมกันในหมู่คณะต่างๆกันไป

การดำเนินชีวิตของเราต้องอยู่ร่วมกับคนอื่นอยู่เป็นประจำ จะให้เขาหรือเราทำให้ถูกใจกันและกันเพื่อให้เป็นไปตามคาดหวังของเราและเขาทุกอย่างนั้นคงทำได้ไม่ง่ายนัก เพราะเหตุไรเล่าถึงเป็นอย่างนั้นได้ เพราะเราและเขาต่างคน ก็ต่างจิตใจ ต่างความคิด ต่างมุมมอง ต่างในหลายๆอย่าง ถึงกระนั้นเราและเขาก็สามารถที่จะอยู่ร่วมดำเนินไปบนเส้นทางเดียวกันและกันได้ แต่จะนานเพียงไรนั้นมันจะขึ้นอยู่กับเราและเขาว่าจะยอมรับในสิ่งที่เขาและเราเป็นอยู่ได้มากขนาดไหน เราและเขาก็ต้องปรับตัวเพื่อให้สอดคล้องสู่วิถีดำเนินแห่งชีวิตให้ได้

การอยู่ร่วมกันและกันในวิถีของเราและเขาคงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ให้กระทบกระทั่งกันบ้าง บางครั้งเขาและเราก็ต้องยอมเงียบเพื่อสยบสิ่งที่ขัดแย้งบ้าง บางครั้งอดทนอดกลั้นเพื่อรอคอยให้คลื่นสงบบ้าง เงียบหรืออดทนไม่ใช่ไม่ใส่ใจ แต่ทว่าเพื่อใม่ให้เรื่องมันรุนแรงไปมากกว่าที่มันน่าจะเกิด เพราะการหยุดหรื่อนิ่งไม่ใช่ท้อหรือแพ้แต่เป็นการสู้อีกวิธีที่แนบเนียนอย่างลุ่มลึก

ดังนั้นเราไม่ต้องคาดหวังอะไรให้มากนักจากคนที่เราเกี่ยวข้องด้วย เพราะบางครั้ง(หรือทุกครั้ง)แม้ตัวเราเองก็ไม่ได้ดั่งใจที่วาดฝัน นี้คือความจริงแท้ที่ปฏิเสธไม่ได้ การเปิดอกเปิดใจรับฟังวิสัยทัศน์ความคิดความอ่านของเขาบ้างแม้ว่าเราอาจจะเข้าใจเขาแล้วก็ตาม บางครั้งเขาวิจารณ์เราต่อหน้าโดยที่เราไม่โต้แย้งฟังให้จบก่อนแล้วค่อยออกความคิดเห็นมุมมองของตนอย่างนิ่มนวล สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ให้เราและเขาอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุขถึงแม้จะไม่ดีที่สุดก็ตาม ยังทำให้เขาและเราได้เห็นซึ่งข้อบกพร่องแตกต่างผิดพลาดของตัวเองอันเปรีบยเสมือนขุมทรัพย์ที่วิเศษสุดอย่างมหัศจรรย์ทีเดียว.

ธรรมะสวัสดีขอรับ...

เขียนใน GotoKnow โดย ธรรมฐิต
ใน เมื่อรู้จักความสำคัญที่แท้จริง

คำสำคัญ (Tags): #ธรรมฐิต

หมายเลขบันทึก: 297579เขียนเมื่อ 14 กันยายน 2009 19:25 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:32 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน