วันนี้ที่ห้องแล็บเราคุยกันเรื่องลูกๆ ทำให้ได้ย้อนคิดถึงเรื่องการนอนของลูกๆ เห็นได้ชัดว่าเราโชคดีมากที่ได้ฝึกลูกให้นอนเป็นเวลาแต่หัวค่ำ ตั้งแต่ลูกยังเล็กจนกระทั่งโตถึง 10 ขวบกว่าๆ ทั้งสามหนุ่มจะเป็นเด็กรู้เวลาเป็นอย่างมาก เพราะเราทำให้เป็นกติกาประจำวันเลยว่า ถึงเวลา 2 ทุ่มครึ่งก็ต้องพร้อมที่จะเข้านอน
ถึงแม้คุณแม่อย่างเราจะเป็นคนนอนดึก แต่สมัยลูกเล็กๆเราก็ต้องปรับตัวเองให้ชวนลูกนอนเมื่อถึงเวลา ซึ่งใช้เวลาไม่นานลูกก็จะคุ้นชินกับระบบของร่างกาย เพราะโดยธรรมชาติของเด็กนั้น การนอนในเวลาที่เหมาะสมเป็นเรื่องสำคัญมากต่อฮอร์โมนในการเจริญเติบโต สำหรับตัวเองก็จำได้ว่าสมัยเด็กๆจะโดนบังคับให้นอนแต่หัวค่ำ แถมวันหยุดยังมีการนอนกลางวันแถมอีกด้วย (ทำให้เข้าใจได้ว่า นอนตุนเอาไว้เยอะแล้ว พออายุมากขึ้นเลยใช้เวลาในการนอนน้อยลง...*__*)
ทั้งสามหนุ่มน้อยในวันนี้ ถือเป็นเด็กสุขภาพดี หัวสมองแจ่มใส เชื่อว่าส่วนหนึ่งน่าจะเป็นผลมาจากการมีวินัยในการนอนมาตั้งแต่เด็ก ยืนยันได้ว่า การฝึกวินัยให้ลูกทำได้ตั้งแต่เขายังเล็กๆ ซึ่งเป็นวัยที่เขายังไม่รู้ว่าอะไรดีหรือไม่ดีกับตัวของเขา แต่เขาสามารถที่จะตั้งเงื่อนไขกับคนเป็นพ่อแม่ได้มากมาย หากเราหลงไปให้ลูกเป็นคนตั้งเงื่อนไขในการดำเนินชีวิตของเขาตั้งแต่เล็กๆเสียแล้ว โอกาสที่จะสะสมวินัยแห่งชีวิตให้ลูกจะเสียไป แต่การจะฝึกวินัยให้ลูก ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ใช่เรื่องของการบังคับ เคี่ยวเข็ญเลยนะคะ เพราะวิธีแบบนั้นก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรในระยะยาว สิ่งที่เราพ่อแม่ต้องทำก็คือ สร้างสถานการณ์สิ่งแวดล้อมให้ลูก เพื่อให้เขาได้ทำ ได้ฝึกอย่างมีความสุข ใช้วิธีจูงใจด้วยเทคนิควิธีการต่างๆ เรื่องบางเรื่องอาจจะยากลำบากในระยะแรก ไม่ว่าจะฝึกเรื่องอะไร เช่น การนอน การกิน การแปรงฟัน การเก็บของเล่น แต่เราพ่อแม่ต้องเป็นหลักและเชื่อมั่นในหลักการ เอาจริงเอาจัง อะไรที่เรารู้ว่าดี เราจะต้องพยายามทำ พยายามฝึกให้ถึงที่สุด อย่ายอมแพ้ด้วยเงื่อนไขใดๆของลูก ต้องหากลยุทธมาปรับเปลี่ยนพฤติกรรมที่เราไม่พึงประสงค์ของลูกให้ได้ ขอยืนยันค่ะว่า ทุกนิสัยที่ดีๆนั้นสร้างได้ และได้ทำมาแล้วกับทั้งสามหนุ่ม ที่นิสัยต่างๆกัน ใช้กลยุทธที่แตกต่างหลากหลาย และต้องเป็นความร่วมมือร่วมกันของทั้งพ่อและแม่ มาถึงวันนี้ที่เขาโตเป็นตัวของตัวเองกันแล้ว เลือกคิดเอง เลือกทำเองได้แล้วทุกเรื่อง เราก็หมดห่วงในเรื่องวินัยพื้นฐานต่างๆ เพราะสิ่งดีๆเหล่านั้นติดเป็นนิสัยของเขาไปแล้ว
เป็นกำลังใจให้คุณพ่อคุณแม่ทั้งหลายนะคะ คนคุณภาพสร้างได้ด้วยตัวเราค่ะ สมบัติที่ดีที่สุดที่เราให้ลูกได้ก็คือพื้นฐานการดำเนินชีวิตที่ถูกต้องและลูกก็มีส่วนช่วยให้เราเรียนรู้ที่จะพยายามเป็นแบบอย่างที่ดีให้ลูกด้วย
ชอบจัง..อ่านแล้วรู้สึกดี..นั่งนึกถึงตอนที่เลี้ยงลูกเล็กๆ