210.ไม่อยากให้ถึงคิวข้า...ดาราจำเป็น
ข่าวคราวเพื่อนครูมุ่งมั่นทำผลงานกัน ชนิดอดหลับ งดนอน
พากันวิ่งเข้าหูให้ฉันฟังแล้วสะท้านหัวอก
เมื่อไหร่หนอ...............
ชีวิตครู............
อยากให้เวลาย้อนกลับ กลับไปสู่อดีต
เรื่องราวต่อไปนี้เป็นเรื่องจริง แต่ไม่บังอาจนำชื่อตัวละครจริงออกมาเผยแพร่
เพื่อวิญญาณนั้นได้ไปสู่สุคติ
แด่เพื่อนครูผู้วายชนม์....
หลังจากทุ่มเท มุ่งมั่นทำผลงานเพื่อพัฒนาวิชาชีพ ผ่านไปได้เพียง 4 เดือน
เธอถูกคุกคามด้วยโรคความเครียด............
กินไม่ได้ นอนไม่หลับ
หลับตาครั้งใดก็แว่วเสียงมัจจุราช ต้องทำผลงานให้เสร็จนะ
ตรงนั้นผิด แก้ใหม่ ตรงนี้............ทำไมคะแนนเด็กออกมาอย่างนี้
เอ้า.......แล้วแผนการสอนนั่น ยังไม่ได้ให้ผู้บริหารเซ็นเลย
เอาไปสอนได้อย่างไร
เอาอีกแล้ว...........ไม่มีเวลาทำแล้ว ผอ.สั่งงานเยอะไปหมด
มีแต่งานผอ.....อ้อ ผอ.จะประเมินผลงานด้วย........ให้ตายซิ
ไม่ใช่ผอ. คนเดียวนะ...รองผอ.ก็จะประเมินด้วย...........บ้า..... ทำไมไม่ทำเอง
ดูซิงานอะไรก็ไม่รู้ สั่งๆๆๆ....อย่างเดียว จะเอาอย่างนั้น อย่างนี้
แล้วหนูจะเอาเวลาที่ไหนมาสรุปงานตัวเองบ้างนี่(เธอบ่นๆบ่อยมาก)
ไม่ต้องบ่น ก็ไปสอบผอ.ซิ ...
ไม่ต้องมาสอนหนังสือแล้ว(เสียงเพื่อนเธอเตือนสติ หละมั๊ง)
เป็นขี้ข้าตั้งแต่ไม้ตีพริก ยันเรือรบ (เสียงเธอบ่นน้อยใจ ดังแว่วมา)
ไ ..... ครูที่ทางการส่งมาช่วยครูโครงการคืนครูให้นักเรียนนะ
เออ..ก็ดีแล้วไง
ดีกับผีอะไรหละ...........
เห็นแต่ห้องธุรการเพิ่มคน..........แน่นเข้าไปอีก
แต่ห้องเรียนยังว่าง ไม่มีครูเข้าสอนเหมือนเดิม
อิอิ..........บอกแล้วว่าให้ไปสอบเป็นผู้บริหารไง
เงียบ...............
พี่หนูปวดท้อง ......ไปหาหมอซิ
ไปหาหมอก็ไม่เห็นทำอะไรเลย..ถามอาการแล้วจ่ายยา
...อย่างนี้หนูก็เป็นหมอได้..
พี่ไปตรวจที่ศิริราชกับหนูได้ไหม
เฮ้ย..พี่ไม่ได้เป็นอะไร ...จะให้ไปทำไม
เขาว่ากันว่า.............ถ้าไปถึงศิริราชแล้ว ...มักไม่ได้กลับ
บ้า..พี่พูดอะไร ......ถ้าหนูเป็นอะไรที่มันร้ายๆนะ....
ก่อนตายหนูจะขอหมอกลับบ้าน
โอเค..ไปก็ไป....
และจากวันนั้นถึงวันนี้..................
เมื่อคืนวานทุกคนที่รู้ข่าว ร่วมฟังพระสวด เธอนอนสงบนิ่ง
ร่างนี้ไม่ต้องทุกข์ทรมานกับการทำผลงาน
ผลงานครูชำนาญการพิเศษ......................ที่เธอได้รับคือ
ครูชำนาญการพิเศษ ด้วยโรคมะเร็งสมอง
เป็นผลงานเชิงประจักษ์ ที่ไม่ต้องมีรายงาน 5 บท
ไม่ต้องมีแผนการสอน
ไม่ต้องให้ผู้บริหารรับทราบ
ไม่ต้องหวาดระแวงกับคำครหานินทา
ว่าไปลอกเลียนใครมา
ไม่ต้องมีคำแนะนำการใช้นวัตกรรม
เพราะคงไม่มีใครอยากรู้แน่ๆเลย
แต่เธอทำด้วยตัวเธอเอง
โดยมีความเครียด งานในหน้าที่
การสั่งงานแบบคุณต้องทำให้เสร็จ มันเป็นหน้าที่ของคุณ
เป็นเครื่องกระตุ้น
ให้เธอทำผลงานด้วยชีวิตสำเร็จลงได้อย่างรวดเร็ว
ในเวลาเพียง 4 เดือน!
และฉันรู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกิน
เพราะนี่ไม่ใช่ครูคนแรกที่ต้องเสียชีวิตเพราะการทำผลงาน
เพื่อพัฒนาตนเอง
และหากไม่นำพา ไม่คิดทำผลงาน
โลกวิชาการต่างตำหนิ ติเตียน ว่าครูไม่พัฒนา
ได้โปรดเถิด............................. อย่าเอาเวลามาเร่งรัด
กำหนดวันตายให้กับเพื่อนครูอีกเลย
และหวังว่าทุกคนที่กำลังตกอยู่ในภาวะเช่นนี้
จงมีสติ รับรู้ น้อมนำคำสอนของศาสดาสู่การปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ
เพื่อความเจริญสุข แห่งตน
เพื่อจะได้ไม่ต้องกล่าวคำว่า
ถึงคิวข้า...ดาราจำเป็น
ขอบคุณภาพหรีดจาก www.flowerclick.net/
ความเห็น (40)
สวัสดีค่ะ
- เศร้าจังนะคะพี่ต้อย นี่แหละค่ะครู
- ขอให้วิญญาณของคุณครูไปสู่สุขคติค่ะ
- คิดถึงพี่เสมอนะคะ แต่เบอร์โทรศัพท์ของใครต่อใครหายไปจากเครื่อง จากซิมหมดแล้วค่ะ
- แต่ยังใช้หมายเลขเดิมนะคะ
- ไม่เจอกันนานเลยนะคะ
- พี่เหมือนได้ยินเสียงน้องครูคิมยังสดใสร่าเริงเสมอ
- อยากบอกว่าถั่วที่มอบให้นั้น ออกใบโตมากๆค่ะ
- แต่ยังไม่เห็นดอกเลยนะคะ
- สงสัยเขาจะออกใบให้ชมก่อนในรุ่นนี้ อิอิ
- พี่ยังเหลืออีก 1 ฝัก
- ของน้องวิก็ไม่มีดอกค่ะ
- อาจเป็นที่อากาศนะคะ
- แต่อย่างไรก็ขอบคุณค่ะ
- ที่ทำให้มีโอกาสสัมผัสต้นถั่วยักษ์
- ว่าจะถ่ายภาพเอาไว้แต่งนิทาน
- เรื่อง Jack กับถั่วยักษ์ให้นักเรียนอ่านสักเรื่องหนึ่งค่ะ
- ดูแลสุขภาพนะคะ
สองวันใน G2K อ่านพบเรื่องเศร้าเยอะมากเลยค่ะ บอกตัวเองว่า ทำวันนี้ให้ดีที่สุด ถึงเวลานั้นมาถึง จะไม่ปริปากบ่นว่าสิ่งใดๆ
ขอร่วมแสดงความเสียใจกับเพื่อนครูของพี่ครูต้อยด้วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เป็นเรื่องน่าเศร้าใจยิ่งนัก
ครูถูกกำหนดศักดิ์ศรีความเป็นครู
อย่างที่เราๆท่านๆทราบกันดี
มีทั้งข่าวดี และข่าวไม่ดี
ณ เวลานี้ หากตั้งสติ และหันมามองลมหายใจ
สั้นและยาว ยาว และสั้น
ผู้คนก็ยังสะกดคำว่าครูเหมือนเดิม
เว้นแต่ความคิดกับคำว่าครูที่เปลี่ยนไป
ขอบคุณค่ะ
พี่ krutoi คะ
อ่านแล้วยิ้มไม่ออก บอกไม่ถูกค่ะ...ไม่กล้าคอมเม้นท์ เพราะน้องเองก็อยู่ในสังกัดกระทรวงเดียวกันกับพี่ ๆ แม้จะทำหน้าที่ต่างกัน
ขอให้ตั้งสติให้มั่น อย่าเต้นตามเพลงของใคร ...
ขีดขั้นศักยภาพของครู ไม่ได้วัดกันที่การได้เป็น ตำแหน่งต่าง ๆ แต่ผลงานของครู ว่าครูคนใดเก่งและทุ่มเทนั้น...
เขาดูกันที่ "ลูกศิษย์" ต่างหาก
ครูเก่งแค่ไหน ดูได้ที่ศิษย์ ...
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ พี่ต้อยเองก็เคยมีอาการของไทรอยด์เป็นพิษ ต้องระวังอย่าให้มีความเครียดนะคะ
(^___^)
สวัสดีครับ
@ อ่านแล้วขนลุก..เศร้า
@ ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ
@ ความตั้งใจทำผลงาน(การทำงานประจำก็ดี)กับการดูแลภาวะสุขภาพ
@ "ความสมดุล" ยังคงเป็นเรื่องสำคัญพอๆ กัน
@ ขอบพระคุณครับ
จีงขอ เผยน่าน มาให้ ทราบ ทั่วกัน อะ
ขอบคุณที่เตือนสติ
สำหรับเรื่องเต้นตามเพลงนั้นไม่ต้องห่วง
เพราะพี่เลิกเต้นมานานแล้วค่ะ
สิ่งที่ทำอยู่คือมองตัวเอง
ฟังเสียงตัวเองให้มากขึ้น
ก่อนหลายปีผ่านมาไม่เคยฟังเสียงตัวเอง
ไม่เคยรู้ว่าตัวเองก็มีเสียง
เสียงที่เตือน ติดตามเรามาตลอดชีวิต
เมื่อใจเราโลดแล่นออกไปข้างนอก เราจึงไม่อาจได้ยินเสียงภายใน
และแม้ว่าเพลงชีวิตของหลายคนได้จบลง แล้ว
และนั่นคือสิ่งเตือนใจ
ขอบคุณค่ะ
มาส่งกำลังใจอีกครั้งค่ะ
ยิ้ม ๆ สู้ไว้ค่ะ ทั้งสุข ทั้งทุกข์ ทั้งชอบ ทั้งชัง...ก็เพียงตั้งอยู่แล้วก็...
ต้องจากไปเสมอค่ะ
(^___^)
บอกเล่าไว้ เพียงมิอยากให้เกิดความเศร้าซ้ำสอง ซ้ำสาม
มีโครงการสำหรับเพื่อนครูมากมายเกิดขึ้น
แต่โครงการหนึ่งที่พี่มองหาและยังหาไม่พบ คือ
โครงการคืนชีวิตแบบครู ให้กับครู
โครงการพาครูหลุดพ้นจากโลกที่เศร้าหมอง
โครงการที่นำพาชีวิตครูพ้นจากความทุกข์
อนุญาตให้ครูออกธุดงค์ปฏิบัติธรรมกันบ้างก็จะดีนะคะ
พี่จะสมัครเป็นคนแรกเลย
ขอบคุณค่ะ
เรียนท่านJJ
หลังจากรับประสบการณ์ตรงแล้ว
ตั้งใจเอามาเผยน่านค่ะ
อยากให้ทุกคนมีสุขภาพที่ดีค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ใช่เลยนะคะน้องคนไม่มีราก
พี่อ่อนด้อยในธรรมะ
มักเผลอปล่อยให้ความรู้สึกปรุงแต่งอารมณ์
มันเพียงเราคิดไปเอง
เพียงเกิดขึ้น และไม่นานมันก็ดับไป
เฮ่อ..... เราจะไปทุกข์ใจอะไรมากมาย
ไม่เห็นมีอะไรยั่งยืนสักอย่างหนึ่ง
สมมติกันทั้งนั้น
แต่ที่แน่ๆคือลมหายใจนี้ ขณะนี้
และไม่นาน ก็จะไม่มี เช่นกัน
ขอเพียงตามให้ทันเท่านั้น นะคะ
บางครั้งตามจนเหนื่อยค่ะ
หยุดตามเมื่อไหร่ก็เห็นอยู่ใกล้ๆนี่เอง
ขอบคุณค่ะ
ไม่ใช่เพราะพี่ต้อยอ่อนด้อยในธรรมะนะคะ....
แต่ทุกคนเมื่อประสบกับเหตุการณ์สะเทือนใจ...ก็อดคิดไม่ได้ค่ะ
น้องเคยทุกข์มากมายตอนเสียแม่ไป...ไม่กิน ไม่นอน ไม่พูดกับใคร 7 วันเลยค่ะ ... ต้องเข้าโรงพยาบาลเลยค่ะ
พอไปได้เข้ากรรมฐาน เห็นพฤติกรรม เห็นจิตของตัวเองชัด ราวกับฉายหลัง เห็นแล้ว...
โอ...เรานี้ยังต้องฝึกฝนเรียนรู้อีกมากมายนักเหลือเกิน
วิทยากรที่สอนนั่งกรรมฐานท่านตอบคำถามหนึ่งที่ว่า ตอนนั่งสมาธิจะเป็นนิมิตรที่ทำให้ทุกข์ใจตลอดเวลา นั่งไม่ได้เลย จะทำอย่างไรดี
วิทยากรท่านก็สอนให้ "กำหนดรู้" แล้ว "ปล่อยวาง" อารมณ์นั้นเสีย...และบอกประโยคหนึ่งที่น้องติดใจมากคือ ...
พระพุทธองค์ท่านสอนให้เราอยู่กับปัจจุบัน และให้ฉลาดคิด ต้องคิดในสิ่งที่ทำให้จิตเบิกบาน จะได้มีแรงปฏิบัติทำความดี สิ่งที่คิดแล้วทำให้เศร้าหมอง พึงอย่าไปใส่ใจ...ค่ะ
ขอให้พี่มีจิตที่ผ่องแผ้ว ... นะคะ
(^___^)
น่าเศร้านะคะ...ขอให้สู่สุขติค่ะ
สวัสดีค่ะ เศร้างจังนะ ชีวิตเราเรา สงสารนักเรียนกับผลงานที่ทำ
ขอบคุณน้องคนไม่มีราก
ค่ำคืนนี้ขอรับคำแนะนำจากน้อง
พี่เองก็อยากไปศึกษาธรรมะ อย่างจริงจังสักที
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าที่เราเรียนรู้ด้วยตัวเองนั้นถูกต้องเพียงไร
สภาวะจิตเป็นเรื่องที่ต้องฝึกฝน อันนี้พอทราบ
แต่หากจิตสัมผัสอารมณ์ อาวรณ์ เสียดาย
ไม่อยากให้เกิดขึ้น เราน่าจะรู้ทัน
และเราน่าจะบอกผู้ทุกข์ทรมานจิตใจนั้นได้บ้างก็ดีน๊ะคะ
และเราน่าจะรับรู้เหตุที่กำลังทำให้เราทุกข์ได้ก่อนที่มันจะเกิด
เราควรทำอย่างไร
ความพยายามต่อสู้ ให้จิตใจเราเข้มแข็ง
เพื่อเราจะได้มีโอกาสสร้างความดีต่อไปนานๆ
จนกว่า...เราจะพบ
อาจไม่ใช่เรื่องเพ้อฝัน แต่มันคือความรู้สึกที่ทุกครั้งที่เฝ้าดูตัวเอง
และหวลคิดถึง
มันจะเป็นกิเลสไหมหนอ
กิเลสที่อยากได้นั่น อยากเป็นนี่ และอยากพบ..........
มันเป็นกิเลสที่เป็นกุศลจิต เราจะเรียกสิ่งนี้ว่าอะไรคะ
น้องพรรณส้มชนิดหนึ่ง
อยากรู้จังว่าเป็นพรรณส้มชนิดไหน
แต่ที่รู้ได้ขณะนี้คือหนูเก่งมากนะคะ
ขอชื่นชมค่ะ
สวัสดียามดึกค่ะน้องPOM
เสียดายเวลานะ
เสียดายแทนเธอที่ไม่ได้เห็นความก้าวหน้าของนักเรียน
ที่ได้รับการพัฒนาแล้ว
และเธอคงมีความสุขที่ฝันของเธอสำเร็จด้วยความตั้งใจ
และความปราถนาดีที่เธอมีต่อลูกศิษย์
เพียงหวังให้ศิษย์ได้พ้นทุกข์อันเกิดจากการเรียนรู้
เธอจึงทุ่มเทเพื่อสร้างนวัตกรรมขึ้นมา
เป็นนวัตกรรมที่สร้างด้วยชีวิตค่ะ
..ชีวิตของครูคนหนึ่ง....
ขอบคุณที่ร่วมรู้สึกอาลัยให้กับเธอผู้เป็นแม่พิมพ์ของชาติ
ขอบคุณค่ะ
ส่งกำลังใจให้ครูทุกท่าน ค่ะ
รักษากำลังใจให้สูงไว้ค่ะ
หายใจลึดๆค่ะ อิๆๆ
- มาด้วยความเป็นห่วง
- เพราะไม่อยากให้เป็นคนถัดไป
- เคยมีครูไปตรวจสุขภาพ
- พบว่าเครียดจัด
- ถามไปถามมา
- ได้ความว่าทำผลงานคุณภาพตัวเอง
- แต่สุขภาพกายและจิตแย่มาก
- เพราะเครียดโคเลสเตอรอลสูงมาก
- ความดันโลหิตสูง
- เหนื่อยง่าย คล้ายๆจะไม่อยากหายใจ อิอิ
- สงสารคุณครูจัง นิ
หวัดดีครับ..
เข้ามาทักทาย หลังหายหน้าไป เพราะ.............
...เสียใจด้วยครับ...
...ทำหน้าที่ของครูให้ดีที่สุด จนวาระสุดท้าย...
ไม่ท้อ..ถ้าท้อ ต้องตั้งสติ
ไม่ถ้อย.. ถ้าถ้อย ให้ตั้งสติ
เหนื่อยครับ กับโลกที่ป่วย...และบิดเบี้ยว..
http://www.managerroom.com/forums/forum_posts.asp?TID=7655&PN=1
งานจิบน้ำชา กับอ.วรภัทร์ เอาข่าวมาฝากค่ะ
ครั้งนี้ฟรีค่ะ ต้องเตรียมอาหารไปด้วยค่ะ
ถ้าสนใจรีบจองตามลิ้งค่ะ
ขอบคุณค่ะ
พรุ่งนี้มีพิธีณาปนกิจ แล้ว
พี่ไปไม่ได้แต่ได้เตรียมชุดขาวให้สามีไว้แล้วค่ะ
และขอบคุณแทนคุณครูทุกท่านค่ะ
นั่นซินะน้องเขี้ยว
พี่ละเกรงจะเป็นคนถัดไป
คงเสียใจแย่เลย
เพราะตั้งใจว่าจะอยู่ทำบุญ
สร้างกุศลให้ถึง 80 อิอิ
ปิดเทอมนี้พี่อาจได้ไปอยู่เชียงใหม่สัก 5-6 วัน
เพื่อไปเอาพิษในร่างกายออก
กำลังหาทางติดต่อดร.สาทิสอยู่
แต่ขณะนี้ยังคลำทางไม่เจอ
หากน้องเขี้ยวทราบช่วยแนะนำด้วยค่ะ
- อ่านแล้วเศร้ามากค่ะ เข้าใจแล้วว่าทำไมคุณพ่อศิลาซึ่งเป็นอาจารย์มาก่อน จึงบอกว่าอาชีพนี้เหนื่อยมากนะลูก ถ้าจะเป็นครูให้คิดดี ๆ ...
- เห็นภาพเป็นรูปธรรมจากบันทึกนี้เลยว่าเหนื่อยจนตาย ไม่ใช่เหนื่อยเจียนตาย...
- ขอไว้อาลัยแด่คุณครูผู้เสียสละค่ะ
- รักและคิดถึงพี่ครูต้อยเสมอค่ะ
ขอบคุณแล้วน้องบาวไทใต้
สถานภาพครูไทย ในปัจจุบัน
ทำให้พี่นึกถึงคุณครูที่สอนพี่มา
เมื่อครั้งที่เรียนอยู่ที่นครศรีธรรมราช
ขอบคุณกำลังใจที่มีให้กัน
น้องคะ
พี่จองตามลิงค์แล้ว
แต่อยากทราบว่าเราจะได้ร่วมกิจกรรมไหม
จำทำอย่างไร ติดต่อกับใคร
พี่ติดต่อกับน้องได้ไหม
ขอบคุณค่ะน้องศิลา
โรคที่คุกคามครูไทยเราเวลานี้คือโรคความเครียดค่ะ
ยังมีโรคฮิตอีกอย่างหนึ่งคือไทรอยด์
คุณครูพากันเป็นไทรอยด์เป็นแถวหน้ากระดานเรียงไม่เป็นระเบียบค่ะ
ไม่นับโรคทรัพย์จาง ฮ่าๆ
ขอบคุณค่ะ
เศร้ามากครับ
สำหรับครูผู้วายชมน์
แต่คนที่น่าสงสารไม่ใช่ครูผู้ไม่ผ่านผลงานหรอกครับ
ผู้น่าสงสารคือนักเรียนทั้งหลาย
ครูเอาเวลาไปทำอย่างอื่นมากกว่าทุ่มเทเพื่อให้นักเรียนได้เรียนรู้ฝึกฝนพัฒนาตน
ไม่ได้ตำหนิครูนะครับ ก็ระบบเป็นอย่างนี้ ถ้าไม่ทำอย่างนี้ก็ไม่ก้าวหน้ามั่นคง
ถ้าระบบเอื้อต่อการทุ่มเทเอาใจใส่ให้ครูได้ทำหน้าที่อย่างเต็มที่ ที่จะให้เด็กได้รับประสิทธิประสาทความรู้ ก็คงจะมีครูไม่น้อยที่ทุ่มเท
รัฐมนตรีกระทรวงศึกษาก็รู้ ปลักกระทรวงศึกษาก็รู้ เลขา สพฐ ก็รู้ ผอ.สพท. ที่ไหน ๆ ก็รู้ แต่ก็ไม่เห็นมีใครคิดจะแก้ปัยหา
อีกไม่กี่ปีลูกจะเข้าโรงเรียนแล้ว...
สุดกลุ้มเลยครับ...
- ไม่อยากให้กังวลนะคะ
- เรื่องลูกเข้าเรียน
- พี่ก็ยังมีลูกหลานกำลังเรียน เรามีสิทธิ์เลือกได้ทุกอย่างค่ะ
- พี่ยังให้ความสำคัญต่อคนเป็นพ่อแม่นะคะ
- ในส่วนตัวพี่แล้ว...เด็กได้ดีเพราะพ่อแม่เป็นแบบอย่าง
- โรงเรียนเป็นประสบการณ์ให้ลูกเหมือนเป็นสังคมจำลอง
- ให้ได้เรียนรู้การอยู่ร่วมกันในสังคมอย่างมีความสุข
- และอาศัยพลังจากโรงเรียนในการพัฒนาลูก
- ก็ไม่สบายใจทุกครั้งที่เห็นอาชีพเดียวกันทำอะไรที่ไม่ถูกต้อง
- อย่างที่น้องคิด สังคมมันเป็นอย่างนี้
- แต่สำหรับพี่ พี่เลือกที่จะเดินตามพี่เอง
- มากกว่าให้สังคมกำหนด สังคมไม่น่ากลัวไปหมดหรอกค่ะ
- ส่วนที่ดียังมีอีกมากเพียงแต่เราอาจยังไม่เจอนะคะ
ขอบคุณครับ
จริง ๆ แล้วผมเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรจากระบบโรงเรียนมากนัก
แต่ก็เห็นด้วยครับว่าโรงเรียนเป็นประสบการณ์ที่จะเสริมสร้างทักษะสังคมให้ลูก
แม่และยาย กำลังสาระวนอยู่กับการเลือกหาโรงเรียนให้ลูก
โรงเรียนดังและดีหลายแห่งค่าเทอมแพงมาก มากเกินไป...
และมันกำลังกลายเป็นค่านิยมอีกอย่างหนึ่งของสังคม
ผมไม่คิดจะฝากการพัฒนาลูกไว้กับโรงเรียนอย่างเดียว แต่ยังคิดออกไม่ทั้งหมดว่าเราจะทำอะไรอย่างไรได้บ้าง
เผอิญว่าเกี่ยวข้งอกับระบบการศึกษาค่อนข้างมากครับ ตั้งแต่โรงเรียน ท้องถิ่น สพท. จนถึงส่วนกลาง เห็นความฟอนเฟะเลยไม่คิดหวังครับ
เวลานี้พึ่งตัวเองดีที่สุดครับ
- ไม่ทำให้ตัวเองเดือดร้อน
- ไม่ทำให้นักเรียนขาดการเอาใจใส่ดูแล (เพราะครูรีบทำงานให้เสร็จตามกำหนด)
- ทำในสิ่งที่ตนเองพึงกระทำได้
- คิดๆๆอยู่นาน รอให้พร้อมก่อนค่ะ เมื่อไรก็ได้ไม่รีบร้อน
สวัสดีค่ะ มาส่งกำลังใจก่อนนอน
ฝันดีหลับสบายนะคะ คิดถึงนะคะ แต่ไม่ค่อยว่างเลย
ดีใจที่เปิดใจกว้าง
มีมุมให้คิดอีกหลายแง่มุมที่รู้สึกอึดอัด
และอยากกล่าวว่า "พูดไปสองไพเบี้ย
นิ่งเสียเพื่อรออัศวินมาช่วย"
และดูเหมือนประเทศเราเอาการศึกษา
การพัฒนาประชากรไปผูกติดกับอำนาจทางการเมือง
หรือกระทรวงที่รับผิดชอบอาจใหญ่มาก
จนเกิดความอุ้ยอ้ายในการขับเคลื่อน
และปัญหาอีกข้อหนึ่งที่พี่คิดว่าถูกมองข้ามคือ
ปัญหาด้านอาหาร โภชนาการของเด็กน้อยในโรงเรียน
และหากผู้มีส่วนเกี่ยวข้องมีความจริงใจ
ในการแก้ปัญหาอย่างแท้จริงแล้ว
ต้องลงเก็บข้อมูลเชิงลึก และไม่เปิดเผย
และเชื่อว่าการพัฒนาประชากรของชาติ
ไม่ใช่ให้บริโภคเพียงความรู้เท่านั้น ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณค่ะน้องPOM
พี่ครับ
ผมเคยประเมินโครงการเกี่ยวกับอาหารกลางวัน
เห็นข้อมูลแล้วตกใจมาก
ในจังหวัดภาคอีสาน โรงเรียบแถบชนบทภาวะโภชนาการของเด็กแย่มาก
ครูบางโรงเรียนก็เลวร้ายเหลือเกิน เงินอาหารกลางวันเด็กยังเอาไปกินได้ลงคอ
บางโรงเรียนยักยอกเอาไว้ทำอย่างอื่น
เด็กแถบนั้นมีโอกาสได้รับอาหารดีๆ เพียงมื้อกลางวันที่โรงเรียน แต่โรงเรียนกลับเห็นแก่ได้ ทำอาหารห่วยๆ เอาเงินไปทำอย่างอื่น
นี่เป็นปัญหาในชนบท
- สวัสดีค่ะคุณkrutoi
- พี่แจ๋วอ่านแล้วก็นึกสะท้อนใจเหมือนกันค่ะ...
- โรงเรียนเพื่อนของพี่แจ๋วก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน
- คนแรกเป็นผู้ชาย สมศ.จะเข้าประเมินโรงเรียน ไอ้นั่นก็ไม่เสร็จ ไอ้นี่ก็ไม่มี โน่นก็ยังไม่ได้ทำ ผอ.ก็จะเอานี่ขึ้นมาอีก
- เส้นเลือดในสมองแตก ส่งโรงพยาบาลไม่ทัน ตายค่ะ...ก่อนสมศ.เข้าไม่กี่วันเอง
- คนที่สองเป็นผู้หญิง โรงเรียนเดียวกันนี่แหละค่ะ
- สมัยทำอาจารย์ 3 ค่ะ...อยู่ในระหว่างเผยแพร่ผลงาน เจอใครก็จะนำผลงานมาให้ติชม พร้อมให้ช่วยกรอกแบบประเมินให้ด้วย
- ส่งเรียบร้อย ผลยังไม่ทันออก
- มะเร็งสมอง ตายเช่นกันค่ะ
- มีอาการเจ็บป่วยตั้งแต่เริ่มทำแล้ว...แต่ไม่มีเวลาไปพบหมอ...
- ก็ได้แต่ภาวนาว่า อย่าให้ถึงคิวฆ่าข้าดาราจำเป็น ไวเกินไปนักเลย...ลูก ๆ ยังต้องการพ่อแม่อยู่...
- ขอให้คุณครูต้อยและคุณครูทุกท่านโชคดีค่ะ....
เป็นอะไรที่ไม่น่าให้อภัย
เค้า (คนกลุ่มนี้)ทำเหมือนกันในทุกภาค
คงจะมาจากสายเลือดเดียวกัน
ถอดรหัสวิชามารจากสำนักสายพันธ์เดียวกัน
และเวลามีเรื่องฟ้องร้องขึ้นมา
เค้าก็ช่วยกันสรุปความเห็นว่าข้อมูลเป็นเท็จ
ช่วยคนผิดรอดตายไปได้ อย่างมีนัยสำคัญ...หุ หุ
บ้านเมืองไทยเราเปลี่ยนไปมากค่ะ
วงการศึกษาบางที่ก็มีมาเฟีย
ค่านิยมคำว่าดีมันก็เปลี่ยนไป
ถึงเวลานี้คือทำทุกวันให้ดีที่สุด
พยายามเตือนสติตนเอง
น้อมนำพระธรรมมาถือเป็นแนวปฏิบัติ
อย่างน้อยก็เพื่อตัวเองค่ะ
เมื่อตัวเองมีภูมิต้านทานดีแล้ว
จะช่วยเหลือสังคมได้อย่างเต็มกำลัง
ตามแต่โอกาสอำนวยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
โอ้...เป็นโศกนาฎกรรมได้ไหมคะ
เศร้าใจจริงๆเลย....
ไม่อยากให้เพื่อนครูเครียดเลย
ครูเราน่าจะจัดกิจกรรมพบปะกัน
และเชิญสมาชิกทุกอาชีพในบ้านหลังนี้
แลกเปลี่ยนกันแบบคนของgotoknow
สักครั้งนะคะ
ครูต้อยคิดว่าจะเป็นพลังสานฝันแผ่นดินที่ยิ่งใหญ่ทีเดียว
ขอบคุณค่ะ
ขอให้มีสุขภาพกายและใจที่เข้มแข็งนะคะ