หลงทาง

   เดินคนเดียวเปลี่ยวนักผลัดหลงถิ่น

   เหมือนนกขมิ้นเหลืองอ่อนจะนอนไหน

   ตะวันพลบมืดค่ำแสงรำไร

   สะอื้นไห้ซบหน้ากับฝ่ามือ

 

 

ดาวระดาษทั่วท้องฟ้ายิ่งพาเศร้า

ความเปลี่ยวเหงาสะท้อนดังอึงอื้อ

น้ำตาตกเกลื่อนนองร้องฮือฮือ

ซบฝ่ามือแนบหน้าเพรียวช่างเดียวดาย

 

 

น้ำค้างพรมลมดึกระทึกผ่าน

อุราร้าวรอนรานแหลกสลาย

ในความมืดดึกสงัดลมพัดกราย

แทบวางวายหนาวสั่นแสนพรั่นพรึง

 

 

ขวัญเอ๋ยขวัญหวั่นไหวใยอ้างว้าง

ไร้ทิศทางจุดหมายจะไปถึง

หมดแรงเรี่ยวโน้มเหนี่ยวจะเกลี่ยวดึง

อับจนซึ่งจุดหมายในปลายทาง