นางฟ้า…ใกล้ใจ

“สวัสดีค่ะหมอ”  ฉันหันหน้ามาทุกครั้งที่ได้ยินเสียง  เป็นเสียงที่มาจากพี่เล็ก  หญิงวัยกลางคนหน้าตาหมองเศร้า  ที่ทำความสะอาดในโรงพยาบาล  “สวัสดีจ้า”  ฉันตอบพร้อมยกมือรับไหว้  “วันนี้มาสายละซิ  เอาถูเข้าเดี๋ยวโนดุอีกหรอก”  ฉันพูดพลันเดินห่างจากไป  พี่เล็กเป็นลูกจ้างของบริษัทKM.  ที่บริษัทส่งมา  ทุกเช้าพี่เล็กจะทำความสะอาดตั้งแต่  06.00  น.  ถูพื้นตึกชั้นล่างทั้งหมด  ล้างห้องน้ำ  เช็ดกระจก  เก็บขยะ  และก็อีกหลายอย่างที่เขาเรียกว่า  ทำตั้งแต่สากะเบือยันเรือรบ  กว่าจะเสร็จงานกลับบ้านก็เกือบ  17.00  น.  วันหยุดเสาร์หรืออาทิตย์นอกจากจะไม่ได้นอนอตื่นสาย  นั่งดูทีวีแล้ว  พี่เล็กยังต้องทำนาที่มีอยู่ไม่กี่แปลงนา  ถ้าหากไม่ทำก็จะมีข้างเอาไว้หุงกิน  แต่ใครจะรู้บ้างว่านี้แหละเป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิต  และเป็นส่วนที่มากอยู่ที่ทำให้พี่เล็กมีรายได้เป็นเงินไม่กี่บาทมาจุนเจือครอบครัวเมื่อเทียบกับความเป็นอยู่ของเธอ  พี่เล็กแต่งงานมีครอบครัวแล้วอาศัยอยู่บ้านเดียวกับพ่อ  เป็นบ้านไม้  2  ชั้น  หลังขนาดเล็ก  ๆ  มีลูกสาว  1  คน  ลูกชาย  1  คน  ซึ่งมีอายุราว  7-9  ขวบ  เมื่อก่อนพี่เล็กทำงานรับจ้างทำความสะอาดที่กรุงเทพมหานคร  แต่เมื่อพ่อที่เป็นเกี่ยวกับหมอนรองกระดูกทับเส้นที่จะช่วยตนเองได้ก็น้อยเสียเต็มที  พี่เล็กก็ต้องกลับบ้านมาดูแล  พี่เล็กเคยบอกว่าพ่อไม่ยอมไปอยู่กับพี่น้องคนอื่น  ๆ  เพราะเป็นห่วงบ้านหลังเล็กนี้ที่พี่เล็กจำได้ว่ามันไม่เคยจะใหญ่โตขึ้นหรือใหม่ขึ้น  มันดูแต่จะเก่าแก่ลงตามวัยของพ่อ  ส่วนสามีของพี่เล็กก็ทำงานรับจ้างได้เงินมาซื้อเหล้าดื่ม  และใช้จ่ายส่วนตัวมากกว่าจะมาช่วยเหลือครอบครัว  ส่วนพี่น้องเดียวกับพี่เล็กก็ไปอยู่ต่างจังหวัด  1  ครั้งต่อเดือนถึงจะกลับมาหาพ่อ  พี่เล็กเคยพูดกับใครหลายคนว่าไม่มีเงินซื้อกับข้าว  ไม่มีเงินให้ลูกกินขนม  ไปโรงเรียน  ไม่มีเงินจ้างรถประจำรับ-ส่งลูก  และบางเดือนไม่มีเงินจ้างรถพาพ่อไปหาหมอที่โรงพยาบาลทั่วไป  จนบางครั้งก็มีผิดนัด  “พ่อ...วันนี้ปวดหลังหรือปวดท้องละยาก็ไม่มีกินแล้ว  เดี๋ยวจะพาไปหาหมอ”  พี่เล็กต้องพยุงพ่อขึ้นท้ายรถมอร์เตอร์ไซด์คันเดิม  ที่สตาร์ทติดบ้างไม่ติดบ้าง  ดวงไฟทั้งหน้าและหลังขอรถก็ไม่มี  ครั้งจะพาพ่อกลับมารักษาโรงพยาบาลใกล้บ้าน  แต่เมื่อฉีดยาอาการปวดทุเลา  ก็พากลับบ้านไปจนเป็นความเคยชิน  จะมาตอนกลางคืนไม่ได้  เพราะมองไม่เห็นถนนหนทาง  ถ้าปวดกลางคืนก็ต้องกนิยาที่มีอยู่ก่อนและทนรอถึงเช้า  พ่อก็เรียกพี่เล็กทั้งคืน  บางคืนก็ไม่ได้หลับ  ไม่ได้นอน  พี่เล็กบอกกับฉันว่า    “บางครั้งฉันเองก็รำคาญพ่อเหมือนกัน  เบื่อหน่ายกับการเจ็บป่วยของพ่อ  เกรงใจหมอ  ไม่อยากพามา  แต่เขาเป็นพ่อ  เขาปวด เขาเจ็บก็ต้องพามา”  พี่เล็กพูดไปน้ำตาคลอ  เบ้าดวงตาแดงเรื่อ  ๆ  ฉันเอื้อมมือจับที่บ่าข้างหนึ่งของพี่เล็กและตบเบา  ๆ  น้ำตาไหลออกจากสองข้างตา  “คนเราเจ็บป่วยก็ต้องช่วยเหลือกัน  รักษาจนอาการทุเลาหรือหายเจ็บป่วยนั้นแหละ”  “ฉันก็ไม่อยากจะคิดอะไรมากแล้ว  เรามันจน  ก็ต้องอยู่แบบจน  ๆ  แต่ฉันก็ไม่จนน้ำใจนะ”  พี่เล็กพูดพลางจับมือฉัน  “ขอบคุณนะหมอ  วันหน้าถ้าไม่รังเกียจไปเที่ยวที่บ้านบ้างซิ  อยู่แค่นี้เอง  ไปกินข้าวที่บ้านก็ได้  แต่ไม่มีกับข้าวอะไรหรอกนะ  นอกจากไข่”  “ได้เลย  แล้วจะไป  ไข่ก็กินได้  เพราะหมอเองก็กินทุกวัน”  ฉันตอบพร้อมยิ้มรับคำชวน

            วันหนึ่งพี่เล็กเคยถามฉันว่า  “หมอ  มีงานอะไรให้ทำบ้างไหม  อยากมีเงิน  เงินที่ได้อยู่ก็มีไม่พอเดือน”  ฉันเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะทำงาน  “ถ้ามีแล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปทำ  งานที่ทำอยู่ก็มีวันหยุดแค่วันเดียว”  “ทำได้  วันเดียวก็ทำได้  ดีกว่าไม่มีเงินใช้”  พี่เล็กพูดกับฉันแต่มือก็ยังเช็ดกระจกวน  ๆ  อยู่  “ถ้าเช่นนั้นพี่เล็กลองไปสมัครที่แรงงานจังหวัดดูซิ  บางทีเขาอาจจะมีงานอะไรให้ทำเป็นรายได้เสริมก็ได้”  พี่เล็กหยุดมือจากการเช็ดกระจก  “ถ้ายังงั้นจะต้องลองไป  อาจจะมีงานเพิ่ม  เงินเพิ่ม  อีกทางเลือกหนึ่ง”  พี่เล็กส่งยิ้มให้ฉัน  “ขอบคุณนะที่บอก”  ฉันเองคงจะช่วยเหลืออะไรพี่เล็กไม่ได้มาก  และก็ไม่รู้ว่าพี่เล็กจะไปแรงงานจังหวัดหรือไม่  แต่ก็คาดหวังว่า  พี่เล็กจะมีที่จะดีขึ้นถ้าพี่เล็กมีรายได้เพิ่มขึ้น  พี่เล็กยินดีอย่างมากหากจะมีสองมือและหนึ่งดวงใจของผู้บริจาคสิ่งของที่เหลือใช้ให้กับเธอและครอบครัวกลับสอนให้ฉันรู้ว่าการเป็นคนดีในสายตาผู้ที่เดือดร้อนกว่าเราไม่จำเป็นต้องมีอุปกรณ์  เครื่องมืออะไรมากมาย  แต่ในทางกลับกันเพียงแต่เตาช่วยให้เขาเหล่านั้นคลายจากทุกข์ในช่วงจังหวะหนึ่งของชีวิต  โดยการเป็นผู้ฟังที่ดี  ก็จะช่วยทำให้เขารู้สึกดีได้ไม่ต้องใช้คำพูดที่ไม่ต้องหวานเกินใจแต่ใช้ใจสัมผัสอย่างแท้จริง  ในที่ทำงานแห่งนี้คงต้องมีนางฟ้าเกิดขึ้นเพื่อช่วยเหลือคนที่ทุกข์ทั้งทางกายและใจอีกมากมาย