ตั้งแต่จำความได้ ครู ดูเป็นอาชีพที่คุ้นเคยที่สุด เพราะไล่มาตั้งแต่พ่อ ป้า น้า อา ล้วนแต่เป็นครู ครูในนิยามความคิดตอนนั้น ดูไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลยในรายละเอียดการใช้ชีวิต นอกจากเอาขนมไปหลอกขายเด็ก เวลาว่างก็หลอกให้เด็กอีกนั่นแหล่ะนวดให้ แถมข่าวที่ออกมาให้รับรู้อีกล่ะว่า ครูไทยเป็นหนี้เยอะนะจ๊ะอีหนู และอีกสารพัดอย่างที่เกิดเป็นอคติ
และถ้าจะมีใครมาอธิบายให้ฟังว่า จริงๆแล้วครูมีอะไรมากกว่านั้นนะ ก็คงไม่มีคำอะไรมาบรรยายได้ดีกว่าการที่ต้องอยู่ในวิชาชีพครูเอง ถ้ามีใครสักคนหมั่นไส้ในความคิดเรา ก็คงคนข้างบนฟ้าโน่แหล่ะ โดยเริ่มตั้งแต่เพื่อนติดแถบเลือกคณะตอนเอ็นท์ตรงให้ผิด จากประวัติศาสตร์ มาเป็น เทคโนโลยีการศึกษา แถมตอนนั้นไม่ได้คิดไรด้วย อารมณ์ว่าไม่อยากสอบใหม่แล้ว ยังไงก็เอา(วะ)
พอเรียนจบพ่อไล่ให้ไปสอบบรรจุก็ยังไม่ไปอีก เทียวไล้เทียวขื่ออย่างอื่นอยู่ได้เป็นนานสองนาน
จนในที่สุด ด้วยอะไรหลายๆอย่าง
ชีวิตตอนนี้เลยมาจบที่เรียนต่อทางหลักสูตรและการสอน
เพราะคิดเพียงว่า หากมีลูกขึ้นมาเหมือนกับชาวบ้านเค้าบ้าง อยากเหลือเกินที่จะจัดการศึกษาให้กับลูกตัวเอง เพราะเล็งเห็นแล้วว่า คนจะดีได้นอกจากจริยธรรมในตัวแล้ว การศึกษานี่ล่ะสำคัญที่สุดที่จะช่วยพัฒนาคนให้เป็นคนได้ ครูดีๆนี่ล่ะกลไกสำคัญเลยในการพัฒนาชาติ
หวังว่าเราคงเดินมาถูกทาง
ขอให้ตัวเราเอง เป็นครูที่ดีๆกะเค้าด้วยเถิด
ปล. ขอบคุณด้วยนะคะพ่อ ขอบคุณนะคะป้า
ที่อุตส่าห์เป็นแบบอย่างดีๆให้หนูรู้ว่า ครู จริงๆแล้วเป็นอะไรได้อีกมากแค่ไหน
ให้อะไรกับสังคมได้มากแค่ไหน
ขอบคุณมากที่ไม่ย้ายออกนอกพื้นที่จากยะลาบ้านเราตามคำชวนของหนู
(ที่อุตส่าห์เอาสโลแกนเมืองน่าอยู่อันดับ 7 โลกอย่างหนองคายมาหลอกล่อ)
ที่ป้าบอกว่า ถ้าคนคิดถึงแต่ตัวเองกันหมด
เด็กตาดำๆจะอ่านหนังสือออกอย่างไร
ขอบคุณจริงๆค่ะ
มาให้กำลังใจนะครับ
ถ้าจบปริญญาโทด้านหลักสูตรและการสอน จะกลับมาทำงานที่ยะลาก็บอกได้
ปีหน้าจะมีอาจารย์ภาควิชาหลักสูตรและการสอน เกษียณอายุราชการ น่าจะพอมีอัตราพนักงานมหาวิทยาลัยให้...
สวัสดีครับ เข้ามาทักทายอยากรู้จักครับ
ข้อเขียนคุณน่าอ่าน เขียนเปิดเผยดีนะครับ