แม่จ๋าหนูกลัวแล้ว!

        “Admit เด็กผู้ชายอายุ 3 ปี Dx AGE แต่แทงน้ำเกลือไม่ได้ มีไข้สูง” เสียงพยาบาลบอกกับฉันให้ปูเตียงคนไข้ พร้อมเตรียมเสาน้ำเกลือ น้ำดื่ม ปรอทวัดไข้ ฉันนึกในใจ สงสัยวันนี้ คงได้รบกับเด็ก ๆ อีกแล้ว เพียง 15 นาที น้องแก่นผู้ช่วยเหลือคนไข้ประจำตึกผู้ป่วยนอกก็รุนรถเข็นนั่งที่มีมารดาอุ้มเด็กน้อยผิวคล้ำ จ้ำม้ำ แต่ท่าทางอิดโรย อ่อนเพลีย ดูซึม ไม่สมกับวัย ร้องไห้งอแง ตลอดเวลาพร้อมกับพูดว่า

           “ แม่หนูจะกลับบ้าน หนูจะกลับบ้าน หนูกลัวแล้ว” น้ำตาของเด็กอาบ 2 พวงแก้มน้อย ๆ ตาใส ๆ โตดำขลับ น่าสงสาร

            ฉันมองแล้วนึกในใจว่า จ่ำม้ำขนาดนี้ จะแทงน้ำเกลือได้เหรอนี่ เพราะพยาบาลก็บอกว่า ดิ้นมากเสียด้วย แม่ของเด็กน้อยปาดน้ำตาให้ลูกชาย พร้อมกับพูดว่า “ลูกกินยานะ จะได้กลับบ้านกัน” พาจะให้ฉันจะร้องไห้ตามแม่เด็กไปด้วย

            ขณะที่พยาบาลบอกกับฉันว่า “ พี่ปราณี พาน้องมาให้น้ำเกลือซิจ๊ะ”   ฉันจึงหยิบถุงมือยาง มาเป่าเป็นโป่งรูปมือใบโต ๆ วาดรูปปาก ตา จมูกและมีรอยยิ้มที่สดใส พร้อมกันนั้นก็นำไปให้เด็กน้อย ก่อนที่อุ้มมาให้น้ำเกลือ เด็กน้อย ตากลมโต เมื่อมองเห็นลูกโป่ง ของฉัน ก็ยิ้มทั้งน้ำตาอาบแก้มพร้อมกับแม่ว่า

          “แม่ โป่ง หนูจะเอาโป่ง”   เด็กน้อยร้องบอกแม่

         “ ถ้าอยากได้ ก็จะให้โป่งเล่น แต่อย่าร้องไห้นะ ” ฉันบอกเด็กน้อย

         “ คุณหมอจะช่วยให้น้ำเกลือ หนูจะได้หาย แล้วจะได้กลับบ้าน”  ฉันบอกเด็กน้อยอีกครั้ง เด็กน้อยพยักหน้า ยิ้มตาใส ทั้งที่น้ำตายังไหลเป็นทาง 2 ข้างแก้ม

            แล้วฉันก็อุ้มเด็กน้อย พร้อมกับโป่งถุงมือใบโต ดูเด็กน้อยยินดีกับโป่ง และพอใจมาก ยอมมากับฉัน ในขณะที่แทงเส้นให้น้ำเกลือ  

             “อย่าดิ้นนะลูกให้น้ำเกลือจะได้หาย ได้กลับบ้าน และได้โป่งมาเล่น ดูซิโป่งของหนูน่ารัก”

ทั้งพยาบาลและฉันช่วยกันกล่อมเด็ก   เด็กน้อยยอมให้น้ำเกลือโดยดี ไม่ดิ้นตาจับจ้องอยูที่ลูกโป่งในมือที่ฉันถือ

               หลังจากให้น้ำเกลือเด็กน้อยเสร็จเรียบร้อย  ฉันจึงอุ้มเด็กน้อยไปคืนให้กับแม่ของหนูน้อย แม่ของหนูน้อย ชมว่า

             “หนูเก่งจัง ไม่ร้องเลย” คำชมของแม่หนูน้อยนั้น ทำให้ฉันรับรู้ได้ถึงความชื่นใจปลาบปลื้ม ยินดีที่วันนี้ฉันได้ทำให้เด็กน้อยได้คลายความเจ็บปวด ไม่หวาดกลัวกับการให้น้ำเกลือ แทงเข็ม และไม่ได้ยินคำว่า “แม่จ๋า หนูกลัวแล้ว” เท่านั้น ข้าพเจ้าก็มีความสุขใจแล้ว และเด็กน้อยก็ได้เล่นโป่งของข้าพเจ้าจนรักษาอาการหายดี กลับบ้าน โดยไม่ร้องกลัวอีกเลย!

             ในใจของฉันรู้สึกอิ่มเอมใจทุกครั้งที่ได้มีส่วนช่วยพยาบาลดูแลผู้ป่วยที่มานอนโรงพยาบาล   ใส่ใจ ห่วงใย ดูแลช่วยเหลือด้วยความเอื้ออาทร ไม่ว่าจะเป็นผู้ป่วยที่ช่วยเหลือตัวเองได้น้อย ผู้ป่วยที่ไม่มีญาติคอยดูแล ผู้ป่วยเด็กที่ร้องกระจองอแงเกือบทุกครั้งที่เห็นหน้าของหมอหรือพยาบาล  ผู้ป่วยสูงอายุ  ฉันจะมีส่วนช่วยพยาบาลดูแลทั้งทางด้านร่างกายโดยไม่ลืมที่จะใส่หัวใจของความเอื้ออาทรทุกครั้งด้วยความจริงใจและจะให้บริการอย่างนี้ตราบชั่วชีวิตของการเป็นผู้ช่วยเหลือผู้ป่วยตลอดไป