บทเรียนจาก "แซนดี้"

      เมื่อวันหยุดยาวที่ผ่านมามีโอกาสไปเที่ยวหาดน้ำริน ที่ จ.ระยอง นานเท่าไหร่แล้วที่เราไม่ได้เล่นน้ำทะเล  ทั้งๆที่ได้ไปทะเลก็หลายครั้ง ครั้งนี้ก็เลยได้ปล่อยแก่เล่นน้ำกับเด็กๆ    หนุกหนานไปตามๆกัน

      หลังจากเล่นน้ำจนรู้สึกฉ่ำใจแล้ว ขึ้นมานั่งรอเด็กๆ อยู่บนหาดทราย ด้วยความที่เป็นคนอยู่ไม่สุข มือก็กรุยทรายเล่นไปเรื่อยเปื่อย จนได้เป็นลูกกลมๆ 2 ก้อนคิดว่า เอ..ถ้าเราปั้นเป็นรูปก้นจะเหมือนรึเปล่านะ หลายคนดูแล้วก็บอกว่าไม่เห็นเหมือนเลย  น้าจ๋า น้าจ๋า... ถ้าน้าปั้นให้มีลำตัวด้วยจะดูง่ายกว่าไม๊จ้ะ เสียงเจ้าหลานสาวตัวเล็กบอก ส่วนพี่สาวคนสวยก็บอกว่าถ้าเราปั้นเป็นขาต่อลงมาด้วยล่ะจะได้ดูออกว่าเป็นตัวคน พวกเราระดมกำลังช่วยกัน ทำๆๆ แต่รู้สึกว่ามันยังขาดอะไรไป เจ้าหลานสาวตัวโตก็เสนอมาว่าเราน่าจะเอาใบสนมาทำเป็นผมกันดีไม๊จ้ะน้าจ๋า จริงด้วยสิ!!!

      หลังจากที่มะรุมมะตุ้มกันอีกพักใหญ่ ก็ได้ประติมากรรมทรายเป็นหญิงสาวนอนคว่ำหน้าอาบแดดที่พวกเราพากันเรียกเธอว่า "แซนดี้" ซึ่งเธอก็เรียกความสนใจจากผู้คนแถวๆนั้นได้มากโข บางคนยังแอบมาถ่ายรูปเธอเก็บไว้ด้วยสิ พวกเรา  "เป็นปลื้ม" กับผลงานชิ้นนี้เอามากๆ

      แต่สิ่งที่ได้มากกว่าความประทับใจในการสร้างประติมากรรมชิ้นนี้ก็คือ ข้อคิดในการทำงานเป็นทีม เพียงแค่เรารับฟังและให้ความสำคัญกับทุกความคิดเห็น ยอมรับศักยภาพของทุกคนในทีม ผลสำเร็จของงานหรือเป้าหมายก็อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม...