แลกเปลี่ยนเรียนรู้กับมูลนิธิสดศรี ตอนที่ 1 : แนะนำตัวด้วยภาพ
สวัสดีครับ..เมื่อวันที่ 13-14 สิงหา ที่ผ่านมาผมกับพี่ละเอียด (พยาบาลที่ทำงาน HRD ที่ รพ.) ได้ไปที่เชียงใหม่ เพื่อร่วมกิจกรรมของ มูลนิธิสดศรี-สฤษวงศ์ เกี่ยวกับ "แผนพัฒนาจิตฯ"
ได้เชิญคนที่มีประสบการณ์ตรงในการทำงานที่ คาดว่าจะเป็น humanized health care เป็นกิจกรรมต่อเนื่อง 3 ครั้งที่ ต้องเข้าร่วมจนครบเนื่องจากเป็นกระบวนการต่อเนื่อง
เราเริ่มต้นกันด้วยวาดภาพแทนตัวเอง...แนะนำตัว มีผู้เข้าร่วม 18 คน แต่ผมเลือกบางภาพมาเล่าให้ฟัง
รูปนี้มาแนวน่ารัก คนวาดชื่อหมี แต่เธอบอกว่า เธอไม่ดุ แต่น่ารักเหมือนหมีแพนด้าเลย
ดอกทานตะวัน เบ่งบาน-และเปี่ยมไปด้วยประโยชน์
รูปนี้ผมเห็นแล้วรู้สึก "คนวาดเก่งนะ..มีฝีมือ รู้สึกว่ามีรายละเอียด..ตอนแรกผมนึกว่าต้นโกงกาง"
คุณพรชัยเจ้าของภาพอธิบาย "เปรียบตัวเองเหมือนต้นไม้..ไม่ใหญ่-ไม่เล็ก แต่เป็นที่พึ่งของนก สัตว์เล็ก เป็นตันไม้ที่มีรากโผล่ขึ้นมา...แต่ไม่ใช่ต้นโกงกาง เห็นรากของตัวเอง" :) อ้าวเหรอ
อยากรู้ซะแล้วว่า "ที่มาเขาเป็นอย่างไร"
รูปนี้ผมดูแล้ว เรียบง่ายแต่ความหมายลึกซึ้ง
พี่นุกูลเล่าว่า " เป็นภาพจากด้านหลัง (ไม่ใช่พุ่มไม้สีดำนะครับ) ในความคิดคำนึงมีฝันสีฟ้าสดใสเปรียบได้กับเป้าหมาย+หัวใจสีชมพูที่มีความรักให้+รูปมือที่โอบอุ้มลูกน้องไม่ว่าจะมีพายุหรือฝน"
ภาพนี้ผมดูแล้วให้ความรู้สึกเหงา ๆ...เป็นรูปดอกหญ้าลู่ลม
เจ้าของภาพบอกกับเราว่า "เธอเป็นเหมือนดอกไม้ที่พบลมแรง (ประมาณพายุ) ลมสีน้ำตาล ซึ่งหมายถึงผู้บริหารที่ไม่แน่นอน-บางครั้งก็รุนแรงกับเธอ จนบางครั้งเธอยังอยากจะเป็น ดอกไม้ที่หลุดไปจากต้น (หลังจากนั้นเธอร้องไห้ออกมา)...แต่ที่ทำให้เธออยู่ได้คือเวลาดูแลคนไข้ เธอกลับกลายเป็นดอกไม้ที่มีชีวิต-สีสวยงาม
หลังเธอเล่าให้ฟัง..มันเข้าไปภายในใจผม..กระทบความรู้สึก ตั้งคำถามกับตัวเอง? ผมเคยเป็น "ลมสีน้ำตาลบ้างหรือไม่"
รูปนี้คนวาดสื่อว่า...ตัวเองเป็นอย่างคนขับรถยนต์ที่ขับบนเส้นทางที่คตเคี้ยว ระหว่างทางมีเหว(สีดำ)-ทางที่สวยงาม แต่ไร้เป้าหมาย ไม่รู้ว่าจะขับไปถึงไหน? บางครั้งขับเร็วแต่พอเห็นรถที่ตกข้างทางก็เกิดกลัวและชะลอรถ ในขณะเดียวกันผู้โดยสารอาจบ่นว่าขับเร็วไปหรือช้าไป แต่พอเห็นรถตกข้างทางลงไป "คนก็บอกว่า...อย่างน้อยคนขับก็ขับดีพอที่จะยังอยู่บนเส้นทาง"
สนุกดีครับสำหรับการเริ่มต้นถึงแม้จะไม่สามารถลงได้ทุกรูปเพราะเยอะเกินพื้นที่เขียนแต่ก็น่าสนใจทุกรูปครับ---ศิลปะสะท้อนตัวตนของผู้คนได้ดีเหมือนกันนะครับ ยิ่งได้ฟังเรื่องราวของเขาเหล่านั้น...ทำให้นึกถึงภาพแรกที่พวกเขาวาด
ความเห็น (7)
ไม่เห็นมีภาพของหมอโรจน์เลย อยากเห็นอ่ะว่าตอนนี้หมอโรจน์จะวาดภาพแทนตัวเองยังไง
ของผมภาพสุดท้ายครับพี่ :)
ตารางกิจกรรมตรงกันพอดีนะคะ 13 -14 พี่ก็ไปอบรม workshop bereavement counseling อาจารย์ก็ให้วาดภาพค่ะ พื้นที่ปลอดภัยสำหรับตัวเองเเล้วก็ใสตัวตนลงไปในนั้นด้วยลองดูนะคะว่าฝีมือจะสู้คุณหมอโรจน์ได้หรือเปล่า
ภาพที่วาดจากใจงดงามเสมอครับ พี่สุธีรา
ไก่วาดภาพแทนตัวเองเป็นดอกทานตะวันค่ะหมอโรจน์ ดูไม่เหมาะกับไก่เท่าไหร่ใช่ไหมคะ แต่ก็พร้อมทีจะเบ่งบานรับแสงอาทิตย์ หันหน้าเข้าสู้แสงแม้ว่าแสงนั้นจะร้อน ... แต่เมื่อดอกทานตะวันไม่ได้เจอแสงในยามค่ำคืน ก็คงเหี่ยวไปบ้าง ในยามค่ำคืน .. คงเปรียบกับไก่ที่ เจออุปสรรค ปัญหาบ้างในชีวิต ในการทำงาน ... แต่ก็ยังดีใจว่าในความมืดนั้น ยังสวยงาม เพราะว่าอย่างน้อยก็ทำให้เราเห็นดวงดาวที่สวย .. ตั้งเป้าหมายในการทำงานไว้ .. แม้จะไปไม่ถึงดวงจันทร์ก็ขอให้ได้อยู่ท่ามกลางหมู่ดวงดาวก็ยังดีและการได้เป็นดอกทานตะวัน ทุกๆส่วนก็ใช้ประโยชน์ได้ไม่ว่าจะเป็นเมล็ด หรือการนำมาทำเป็นน้ำมัน อยากให้ตัวเองสร้างประโยชน์ให้ กับคนไข้ให้ได้เท่าที่ไก่จะทำได้ค่ะ.....
สวัสดีครับไก่...ผมว่าก็ดีนะครับที่เราพบทั้งพระอาทิตย์และพระจันทร์-ทั้งกลางวันและกลางคืน
ถ้าเรามีแต่กลางวัน...ต้นทานตะวันก็คงจะเฉาแดดตาย...ชีวิตที่ไม่เคยล้มเหลวนั้นแทบไม่มี...ถ้ามีจริงคงหน้าเบื่อน่าดู..เหมือนขับรถทางตรงคงหลับในตกข้างทางตาย
ช่วงที่มืดเปรียบได้กับอุปสรรคก็จริง แต่ในอีกมุมหนึ่ง มันคือช่วงเวลาที่ดีสำหรับการฟูมฟัก+พัฒนาความสามารถในการแก้ปัญหาผ่าวิกฤต..ฮีโร่ก็มักเกิดช่วงวิกฤตนี่แหละครับ
ยกตัวอย่างที่ไก่ทำสิ่งดี ๆ เช่นการจัดการศพพลัดถิ่นเป็นตัวอย่างที่ดีของการพบอุปสรรค แต่ไม่จำนน...ผมน่าชื่นใจนะครับ
ดูภาพแต่ละภาพมันบ่งบอกถึงความหมาย หลายๆอย่าง ชอบวาดนะ มีโอกาสจะขอเข้ามาร่วมกิจกรรมด้วยคะ ขณะนี้กำลังเขียนเรื่องเล่าอยู่คะ อาจส่งมาให้อ่านเพื่อแลกเปลี่ยน เรียนรู้ ด้วยกัน คะ