การอยู่ร่วมกันต้องมีความสุขร่วมกัน
เมื่อ 2 เดือนก่อนหลังเลิกเรียนผมได้ยินสียงรถ โฆษณาผ่านแถวหมู่บ้าน....."อย่าลืมและอย่าพลาดนะครับ...วันนี้เชิญชมละครลิง...พบกับน้องปอยฝ้าย...น้องผักบุ้ง..พลทหารหวัง..และทีมงานอีกมากมาย ที่สนามวัดบ้านเรา ไปพบกันให้ได้นะครับ...." กระตุ้นต่อมระลึกวัยเด็กผมเป็นอย่างมาก ตอนเด็กๆผมไปดูละครลิงเช่นนี้ สนุกสนานมาก กลับมายังมาเล่าเรื่องที่ไปดูด้วยกันกับเพื่อนๆ อย่างเมามัน เหมือนเพิ่งดูตอนที่เล่ายังไงยังงั้น....ทั้งๆที่เราก็ไปดูด้วยกันมา ได้อารมณ์จริงๆนะครับ ผมชักอยากย้อนอดีตมั่งก็เลยไปพบกับคณะละครลิงเย็นนั้น.....ก็มีคณะมาหลายชีวิตรวม 1 คันรถ ปิคอัพ มีหลังคา เป็นมนุษย์ 3 คน สามี-ภรรยา และผู้ช่วย หนึ่งคนแล้ว ตัวละครอีกประมาณ 7 - 8 ตัว แยกเป็นห้องๆ ข้างรถ ห้องละตัว สังเกตอยู่ห้องหนึ่งมี 2 ตัว อ้อ.. เลี้ยงลูกอ่อน....ตอนเด็กๆผมไม่ได้สนใจทีมงานเขาเลยครับ
ช่วงแรกๆคณะที่เป็นมนุษย์จะอยู่ที่หน้าประตู ซึ่งล้อมผ้าเรียบร้อยแล้ว ขายบัตร และอุปกรณ์การดูคอนเสริตครังนี้ คือ...แท่งสะท้อนแสง สีต่างๆ เป็นกำไลสะท้อนแสงบ้าง โอ้โห....เรียกเงินเข้ากระเป๋าทีมงานได้เยอะเลย สังเกตเด็กทุกคน ต้องมี ไม่น้อยกว่าคนละอัน ถามสนนราคา อันละ 20 ครับ ค่าผ่านประตู 10 บาท ผมไม่ได้ซื้อมาครับบังเอิญพาคนเคยเป็นเด็กไป...เขาไมอยากได้
ช่วงแสดง...ก็มีมนุษย์ไปนั่งม้านั่งแล้วพานักแสดงออกไปเต้นตามเพลงมั่ง...พากษ์แล้วให้เขาแสดงท่าโต้ตอบมั่ง...ที่สำคัญ ในมือมนุษย์มีแส้คอยตีพื้นเป็นจังหวะตลอดเวลา...นักแสดงก็ถูกกระตุกด้วยเชือกตลอดเช่นกัน....เด็กๆ....หัวเราะชอบใจนะครับ คงเหมือนผมตอนเด็กๆกระมัง แต่...ผมดูตอนนี้ ไม่ได้รู้สึกขำ...หรือน่หัวเราะเลยครับ ผมสงสารเจ้าปอยฝ้าย เจ้าผักบุ้งและเจ้าอะไรต่ออะไรของเขาครับ.....ผมดูไม่จบครับต้องกลับก่อนละครเลิก...อ้อ ไม่ใช่ละครเหมือนตอนผมดูเด็กๆด้วยครับ ตอนนั้นแสดงเป็นเรื่อง...ติดตามอย่างต่อเนื่อง แต่..ครั้งนี้จับแต่ละตัวมาเต้นมาแสดงครับ.....ขณะกลับบ้านก็ทำให้คิดว่า....การอยู่ร่วมกันในโลกนี้ถ้าจะให้ผาสุขทุกสิ่งที่ต้องได้รับความสุขร่วมกันสิครับ นี่...มนุษย์ได้ประโยชน์เป็นรายได้....พวกเขา...ได้รับการทรมารนะครับ....มีทางออกอย่างอื่นดีกว่านี้มั๊ยครับ.....
บรรยากาศ....คอนเสริต บ้านผมครับ
ตัวละครถูกดึงไปแสดงบนเวทีครับ
ความเห็น (6)
* เคยเห็น...เคยดูคอนเสริต์แบบนี้ตอนเป็นเด็ก....( เพราะอยู่บ้านนอก ) ในเมืองเดี๋ยวนี้...ก็คงมี ได้อ่านได้ดูแล้วก็หดหู่หัวจิตหัวใจ...เหมือนเห็นช้างในเมืองนั่นแหละ...มันเป็นอาชีพของคนจัดคอนเสิรต์ที่ให้ความสุขและเสียงหัวเราะแก่เด็กๆ.. ที่เขายังแยกแยะความถูกต้องเหมาะสมได้ไม่ดีพอ...และมันคงจะส่งผลต่อจิตใจของเขาที่เห็นว่า การเอาสัตว์มาแสดงเป็นเรื่องธรรมดา...และหาเงินจากสัตว์เหล่านี้ได้ และคงมีไม่น้อยนะที่เด็กบางคนจะมองเห็นความสามารถของสัตว์...โดยไม่รู้ว่า...กว่าจะมาถึงขนาดนี้ได้มันต้องถูกกระทำอะไรบ้าง... คนเป็นผู้ใหญ่...ไม่ควรพาเด็กไปดูอย่างยิ่ง มันเป็นการส่งเสริมให้อาชีพนี้ยังอยู่ต่อไป.... ( ซีเรียสไปไหมนี่ ...)
*มาทักทายคะ
ขอบคุณครับอาจารย์ ช่วยกันใส่ความรู้สึกแบบนี้ในอนาคตของชาติเราด้วยนะครับ ผมว่าผู้ที่มี power ระดับชาติ น่าจะช่วยกันด้วยครับ อยากให้สัตว์ทุกตัวมีโอกาสได้รับการใส่จิตใส่ใจเหมือนหมีแพ้นด้าน่ะครับ....
มาเปิดอ่านที่บล็อกคนข้างเคียง เลยตอบที่นี ไม่งงนะครับ 555
ขอบคุณครับอาจารย์ตรีคูณ
น่าสนุกนะพี่ เห็นแล้วนึกถึงบรรยากาศสมัยเป็นเด็กๆ ขอบคุณที่ส่งเรื่องดีๆให้ระลึกถึงอดีตเมื่อวันวาน น้องต๊ะ/รพ.สอง
ขอบคุณครับ..เรามีช่วงเวลาในวัยเด็กอยู่พื้นที่เดียวกัน ความรู้สึก ไม่ต่างกันครับ