ยามที่ซม "ระทม" ทุกข์...
ความเสียใจนั้นนำมาซึ่งความทุกข์อัน “หนัก” ยิ่งเสียนี่กระไร
ชีวิตหนึ่งที่ต้องถูกกีดกันจากอีกชีวิตหนึ่งนี้แสน “อึดอัด”
ความทุกข์ที่สุมอยู่ในอกนั้น “ร้อน” เสียยิ่งกว่าแสงแดดยามหน้าร้อน
ในยามร้อนกายแม้นเพียงได้ร่มเงาใต้โคนไม้นั้นก็ “เย็น” เสียยิ่งกว่าการที่ได้อยู่ในห้องปรับอากาศ
แต่ทว่า... ยามที่ร้อนใจนั้น ลมหายใจที่ “ร้อน” ทำให้ทั่งสรรสภางค์กายนั้น “ร้อน” ผ่าว พาลให้ดวงตานั้น “ซึมเศร้า” แม้ตาคู่นั้นจะปราศจากคราบ “น้ำตา...”
น้ำตาลที่ไหล หล่น รินอยู่ใน “ดวงจิต” นั้นแสนชื้นแฉะ
ความชื้นแฉะนั้นนำมาซึ่งความทุกข์ ความทรมาน มากกว่าการที่เรานอนอาบยุง ตากน้ำค้างในยาม “วสันตฤดู...”
ความขัดแย้งในทรวงอก ที่ลมหายใจหนึ่งนั้นร้อนผ่าว แต่ภายในอกนั้นกลับ “ชื้นแฉะ” ทำให้ดวงจิตนี้ “สับสน” วกวน จนหนทางแก้ ทางออกที่ใดไม่ได้
ความขัดเคืองใจ จะทำอะไรก็ทำไม่ได้ แม้นแต่เพียงจะบ่งบอก แสดงออก ซึ่งความทุกข์ให้ใครต่อใครเขาเห็นก็เป็นสิ่งที่จำเป็นต้อง “ปิดบัง” และ “ซุกซ่อน...”
การต้องฝืนตน พยายาม “สร้างภาพ” แสดงออกด้วยความ “เข้มแข็ง” แต่ภายในนั้นต้องชอกช้ำ ระกำด้วย “น้ำตา” นั้นกลับนำ “ความทุกข์” มาให้อย่างมากเท่า “ทวีคูณ”
การที่ต้องอด ต้องทน กับ “ดวงใจ” ที่ “ขื่นขม” นั้นระทมยิ่งกว่าการนอนซม เจ็บป่วยในเตียงผู้ป่วยที่ “ไร้ญาติ...”
การขาดที่พึ่งทางกาย ความทุกข์นั้นสามารถหายได้ไม่นานหรอก
แต่ทว่า! การขาดที่พึ่งทางใจนั้น ความทุกข์กลับหลอมละลายเข้ามาสู่ทุกอณูของ “หัวใจ...”
การสิ้นไร้แม้นเพียง “ไม้ตอก” ที่จะนำมาหุ้มห่อ รัดตรึง ขึง “ชีวิต” ให้อยู่บนเส้นทางที่อ้างว้างนี้ช่างยากนัก
จิตใจนี้เที่ยวร่อนเร่ ลัดเลาะ ไร้ที่เกาะ ที่พึ่งพา คราอาศัย ชีวิตนี้เปรียบเสมือนขาด “ดวงไฟ” แลขาดไร้ “ใจ” พึ่งพิง
โอ้ชีวิตนี้ “ระทม” นัก สุดที่จักหาคำใดยกขึ้นเอื้อนเอ่ย เปรียบเปรยห้วงเวลาแห่งความ “ระทม” นี้
แต่ทว่า... ความระทม ความทุกข์นั้นเป็น “ธรรมดา” ที่ต้องเกิด ที่ต้องมี
เพราะเรามี “ชีวิต” ที่เกิดแก่ และ เจ็บตาย...
“สังสารวัฏ” เป็นที่อุดม และระทมด้วยความทุกข์
สุขกระจุก ทุกข์กระจาย เปรียบใดเหมือน
ความระทม ความทุกข์นี้ เป็นโอกาส ช่วยช้ำเตือน
ทุกข์ไม่เลือน หากไม่แจ้ง ซึ่ง “นิพพาน...”
ความเห็น (5)
ชีวิตย่อมไม่พ้นเกิดแก่เจ็บตาย
ควรหมั่นสร้างกุศลคุณความดี
อาจจะทำให้สุขกายสบายใจ
ขอบคุณครับ
ทุกชีวิตเกิดมาพร้อม กับทุกข์ ทุกชีวิตเกิด มาเพื่อใช้กรรม
ทุกสรรพชีวิต คือ เพื่อนร่วมทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันหมดทั้งสิ้นค่ะ
เคยบอกตัวเองว่า
อยู่ที่ไหนก็ คงหนีไม่พ้นทุกข์
หากคิดจะหนีๆๆๆ คงต้องหนีร่ำไป ยิ่งทุกข์
ต้องสู้ๆ ตามดูรู้ทุกข์ไปเรื่อย ๆมั้ง
หนีอะไรก็หนีได้ แต่จะให้หนีใจตนเองนั้น "หนีไม่พ้น"
การเกิดนั้นเล่าเขาว่านำมาซึ่งความทุกข์ "สุขกระจุก ทุกข์กระจาย..."
เมื่อเกิดก็ต้องมีทุกข์
บางคนกลัวทุกข์จนต้องยอมหนีทุกข์ไปฆ่าตัวตาย
แต่คนส่วนใหญ่นั้นกลัวตายจึงต้องทนทุกข์ไปจนตาย...
โอกาสนี้ โอกาสดี ที่มีทุกข์
โอกาสนี้ โอกาสดี ที่ไร้สุข
เรียนทุกข์ รู้ทุกข์ เพื่อเป็นจุด เริ่มต้น แห่ง "อริยสัจ..."