สี่สิบปีเป็นเวลาที่ผ่านไปมนุษย์ได้ใช้ความสามารถทางเทคนิคขึ้นไปยืนเดินบนดวงจันทร์ได้...และเมื่อสี่สิบปีที่แล้ว..ชาวโลกได้พุ่งความสนใจเป็นจุดๆเดียว..มีศัพท์ใหม่เกิดขึ้น..มนุษย์อาวกาศ....เวลาที่ผ่านไปเราลืมเลือนเรื่องกะต่ายบนดวงจันทร์..เราไม่ได้มองพระจันทร์อย่างเจ้า..ร้องขอข้าวขอแกง..ขอแหวนทองแดง..กันเหมือนเมื่อก่อนเมื่อมนุษย์ยังเข้าใจธรรมชาติๆที่มนุษย์ไม่มีสิทธิ์ยึดครอง...มนุษย์อหังกา..ประกาศการครอบครองจัทร์เจ้า....มนุษย์ธรรดาๆอย่างเราๆหมดสิทธิ์จะมองแล้วจินตนาการถึงรูปกะต่ายบนดวงจันทร์ที่เราเฝ้ามองเมื่อยามข้างขึ้น...มนุษย์ที่ขี่ควายชมจันทร์(แล้วร้องเพลงว่า..ขี่ควายขี่เก๋งก็พระจันทร์ดวงเดียว)ก็คงจะศูนย์พันธุ์ไปแล้วเช่นกัน....และวันนี้..มนุษย์ได้ตั้งคำถามขึ้นมาว่า..เป็นเรื่องโกหกหรือเรื่องจริงในการพิชิตพระจันทร์สมัยนั้น..สี่สิบปีก่อนกับเทคโนสมัยนั้น
เออนะ...สี่สิบปีก่อนตอนนั้นเรียนระดับประถม ยังมีภาพติดตาตึงใจ เข้าใจว่าเชิงประจักษ์แล้วนา ทำไมมนุษย์ยุคนี้มีคำถามอย่างที่ยายธีสงสัยนะ...
สวัสดีค่ะคุณkumfunสำหรับยายธีมีความจริงที่เป็นสิ่งไม่ตายคือ...เลือกเกิดและตายไม่ได้..นอกนั้นเป็นเรื่องจินตนาการทั้งสิ้น