อึดอัดใจ อึดอัดจัง...

ชีวิตกว่าหนึ่งเดือนที่ต้องจมอยู่กับงาน "หิน ๆ" ที่ทั้งหนัก ทั้งเหนื่อย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง "เหนื่อยใจ" มากกว่าเหนื่อยกาย

เวลาในชีวิตกว่าหนึ่งเดือนนั้น "ว่างมาก" คือ เริ่มงานประมาณ 6.30 น. เลิกงานก็แค่ 17.00 น. แต่ทว่าเวลาที่เหลือนั้นแทบทำอะไรไม่ได้เลย

แตกต่างกับตอนก่อนที่มา ตอนนั้นโอ้โห เริ่มงาน 6.30 น.เหมือนกัน แต่เวลาเลิกงานนั้นสองทุ่มบ้าง สี่ทุ่มบ้าง บางคืนต้องคุมงานถึงตีหนึ่งครึ่ง แถมยังต้องเดินไป เดินมา จากหน้าจรดหลัง คุมช่างวันละสองชุด สามชุด บางวันถึงสี่ชุด แต่ก็ทำได้ "สบาย สบาย"

แตกต่างกับเมื่อเดือนที่ผ่านมา คุมงานช่างชุดเดียว ช่างทำงานเลิกห้าโมงเย็น หลังจากนั้นแล้ว เราไม่มีแรงทำอะไรเลย ต้องนอนทรุด นอนซม

เมื่อก่อนทำงานทั้งวัน ทนแดด ทนฝน อยู่ดึกได้เพราะ "สบายใจ"

เดี๋ยวนี้ทำงานแค่ห้าโมงเย็นก็แทบกระอัก นั่งทำงานไป ปวดหัวไป

เมื่อก่อนนะ เราลำบากกว่านี้เยอะ ที่หลับ ที่นอน เรามีกว้างประมาณครึ่งเมตร ยาวสักสองเมตร คือเราอาศัยพักในซอกห้องเก็บของ เป็นช่องเก็บตู้ยา สูงมาก ข้างบนนั้นก็เต็มไปด้วยอุปกรณ์นานาชนิด แถม "หนัก" อีกต่างหาก

ถ้าระหว่างที่เรานอนอยู่นั้น ยังเคยคิดเล่น ๆ ว่า ถ้าอุปกรณ์โลหะที่วางอยู่ข้างบนร่วงมาใส่หัวเราคงแย่

แต่นั่นเราก็ "หลับอย่างสบาย"

เรานอนอยู่ตรงนั้น "สองปี" เราก็ทำงานได้ ทำงานหามรุ่ง หามค่ำ มีแรง มีกำลัง

แต่งานที่ใหม่ เรามีที่พักส่วนตัว มีอาณาบริเวณ มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกมากมาย แต่เราไม่ยักกับมีกำลังกายเหมือนกับสถานที่ที่ดูเหมือนจะสบายนั้น

เป็นจริงอย่างที่โบราณเขาว่า "คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก"

เมื่อก่อนแม้แต่ราวตากผ้าเรายังไม่มี

เวลาซักผ้าทีก็ต้องเดินขึ้นไปขอตากแจม ๆ กับเขา หรือไม่ก็โน่น เดินไปตากข้างหลัง (ประมาณ 50 เมตร) แต่เราก็มีความสุข สุขใจอยู่ได้ ทำงานได้

แต่เดี๋ยวนี้เรามีราวตากผ้าส่วนตัว ก๊อกน้ำส่วนตัว ห้องพักส่วนตัว พัดลมส่วนตัว แต่ใจเราไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย

วัน ๆ ต้องนั่งคิดปวดหัวกับเรื่องจุ๊ก ๆ จิ๊ก ๆ มึนไปหมด

งานที่เคยคิดได้ คิดเร็ว ก็ช้า อืดอาด

งานที่เคยละเอียดกลับหยาบเพราะ "หมดกำลังใจ"

วันนี้เราเป็นลูกน้อง เป็นผู้อยู่อาศัย เวลามาอยู่แล้วลำบากใจอย่างนี้นั้น "น่าคิด"

น่าคิดเพราะว่า...

ถ้าหากอนาคต เราเป็นลูกพี่เขา เราจะไม่ทำให้ลูกน้องของเราลำบากใจอย่างนี้

เพราะมันไม่เกิดผลดีกับเราและงานของเราเลย

ตอนนี้เราคิดเพียงแต่ว่า ทำงานให้เสร็จ ๆ ไปจะได้ไปจากตรงนี้เสียที

วัน ๆ ก็นั่งคิดแต่ว่า เมื่อไหร่จะเสร็จ เมื่อไหร่จะได้ไป

สมองร้อยส่วน ที่น่าจะเอาไว้คิดงานทั้งร้อยส่วน ก็ต้องถูกแบ่งออกมาเพื่อคิดเรื่องไร้สาระพรรณนี้เสียกว่าครึ่ง

อยู่ไป อยู่ไป ก็ต้องคอยระแวด ระวัง

อื่ม... สภาวะการณ์แบบนี้ไม่เกิดผลดีต่องานส่วนรวมเลย

ดีนะที่เป็นเดี๋ยวนี้เราเป็นคนรักษา "สัจจะ" ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ "เปิด" หนีไปแล้ว "ไม่ทงไม่ทำมันแล้ว"

ทุกวันนี้อยู่ด้วย "สัจจะ" 

สัจจะอธิษฐาน ที่ตั้งใจลั่นวาจาไว้ว่า "จะทำงานนี้ให้เสร็จ"

เพราะฉะนั้นเราก็ต้องทำให้เสร็จ

ถึงแม้นว่าจะมีอุปสรรคมากมายหลายชนิด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง "อุปสรรคทางใจ" เราก็ต้องยกอุปสรรคนั้นไว้เป็นโอกาสของการ "ภาวนา"

ต้องสู้ เพื่อสร้างจิตใจให้เข้มแข็ง

กระดูกจะได้แข็งหน่อย ไม่อย่างงั้นเจอปัญหาก็จะหนีอยู่ร่ำไป

ลองสู้ดูสักตั้ง

ไม่มีย่างก้าวไหนหรอกที่ทำแล้วไม่มีประโยชน์

โดยเฉพาะย่างก้าวที่มีอุปสรรค รวมถึงปัญหามากมาย สารพัด

เราจะนำปัญหาที่หนักในวันนี้มาเป็นโจทย์ เป็นฐาน พัฒนาให้ชีวิต "เข้มแข็ง"

สู้ ๆ...

ถึงแม้นว่าจะล้มบ้าง ลุกบ้าง "ไม่ลุกบ้าง" บ้างครั้งก็นอนมันทั้งวัน ก็ต้องนอน

ต้องยอม "ถอยหลังเข้าคลอง" เพราะสะสม "พละกำลัง"

รอดูคลื่นลมสงบ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง รอให้ "ใจสงบ"

ใจสงบแล้วออกมาสู้ใหม่

เดี๋ยวนี้เราลดความมุทะลุลงมาก

พอเจอเรื่องปวดหัว ก็รู้จักยั้งมากขึ้น

ถึงแม้นว่าบางครั้งจะต้อง "หนีไปนอน" ก็ยังดีกว่าสู้แบบหัวชนฝา ด่ากราดเขาไปทั่ว

วันนี้สู้ได้เพราะมี "ธรรมะ" รู้จักเมตตา รู้จักให้อภัย น้ำเชี่ยวก็อย่าเอาเรือไปขวาง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อ "อารมณ์ไหลเชี่ยว"

ครั้นที่อารมณ์ตนเองกำลังเชี่ยว ถ้าตนเองหยุดอารมณ์ตนเองไม่ได้ ก็ให้พาร่างกายนี้ไป "นอน" เสีย

อย่าไปพบ ไปเจอผู้คน ไปนอนเสียดีกว่า ให้ตัวเอง "บ้า" อยู่คนเดียว

อารมณ์อย่างไรมันก็เป็น "อารมณ์" ปล่อยให้มันบ้าสักพัก เดี๋ยวมันก็หาย

เวลาบ้า ไม่ควรไปลงกับคนอื่น

อยู่เงียบ ๆ คนเดียวสักพัก

เราบ้า เราก็รับเอง

เราเสียใจแล้ว อย่าให้ "เสียเพื่อน"

ใจตนเอง เสียใจก็ปลอบใจตนเองได้

แต่ถ้าเสียใจเพื่อนไปแล้ว ยากนักที่จะต่อรอยร้าวที่เกิดขึ้นนั้นได้

เอาล่ะ... อีกวันสองวันเราก็ต้องกลับไปสู้ใหม่ 

วันนี้ได้ออกมา "เปลี่ยนอารมณ์" เห็นไหม มีแรง มีกำลัง ทำงานได้ดึกเชียว

ทั้ง ๆ ที่วันนี้ต้องทำงาน ต้องเดินทาง ตั้งแต่เช้าจรดดึก

เห็นไหม เห็นไหม พลังใจจากใจที่สบายนี้เป็นพลังที่ยิ่งใหญ่นะ

รักษาใจตนเองให้สบาย รักษาใจบุคคลรอบข้างให้สบาย แล้วชีวิตนี้จักสบายด้วยใจของเราเอง...  

[น้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ]

กราบพระอาจารย์

สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ