ทะเล

ครอบครัวของเด็กชายวงศธร  อินทรวงศ์  ชื่อเล่น  น้องแบงค์  อายุ  11  ปี ครอบครัวน้องแบงค์อาศัยอยู่ร่วมกัน  มีพ่อแม่และตัวน้องแบงค์เอง  ส่วนพี่น้องของน้องแบงค์กำลังศึกษาอยู่  น้องแบงค์เป็นลูกคนเล็กมีความผิดปกติทางร่างกาย  คือ  ร่างกายผิดรูปและมีปัญหาทางด้านสติปัญญา  ครอบครัวน้องแบงค์มีฐานะปานกลางไม่ถึงกับลำบากมาก  พ่อและแม่ประกอบอาชีพค้าขาย น้องแบงค์เองจะเป็นเด็กเก็บกด  เพราะไม่ค่อยได้ออกจากบ้านไปเที่ยวที่ไหน  ประกอบกับพ่อและแม่ของน้องแบงค์มีปัญหากันบ่อยครั้ง  ทะเลาะและมีปากเสียงกัน 

 ก่อนหน้านี้น้องแบงค์ไม่เคยได้รับการทำกายภาพบำบัด  แต่เมื่อได้พบกับทีมแพทย์และเจ้าหน้าที่  ทางศูนย์ฯ  ของเราก็ได้รับน้องแบงค์เข้ามาอยู่ในโครงการฟื้นฟูเด็กพิการ  ช่วงแรกน้องแบงค์ยังปรับตัวไม่ได้ที่จะเข้ามาทำกายภาพบำบัด  และพบเจอกับเจ้าหน้าที่ศูนย์พัฒนาคุณภาพชีวิตฯ  เจ้าหน้าที่ทุกคนที่นี่เปรียบเสมือนคนแปลกหน้าสำหรับน้องแบงค์  น้องไม่ยอมแม้แต่จะลงจากรถเพื่อมาทำกายภาพ  เจ้าหน้าที่ต้องอุ้มน้องลงมาอย่างทุลักทุเลเพราะน้องขัดขืน  เมื่ออุ้มน้องเข้าห้องกายภาพแล้วก็ยังไม่ได้ฝึกกายภาพแต่อย่างใด  เนื่องจากน้องแบงค์ไม่ให้ความร่วมมือ  เจ้าหน้าที่พยายามลอกล่อทุกวิถีทางเพื่อให้น้องยอมอยู่ที่ศูนย์ฯ  กับเราแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ 

 เวลาผ่านไปประมาณช่วงหนึ่งเจ้าหน้าที่ได้รู้ถึงความลับของน้องคือ  น้องแบงค์ชอบไปทะเล  หลังจากที่รู้แล้วเมื่อเจ้าหน้าที่ไปรับน้องที่บ้านก็บอกกับน้องว่าหลังจากฝึกเสร็จจะพาไปเที่ยวทะเล  น้องแบงค์ยอมขึ้นรถมากับเราอย่างดี  เมื่อมาถึงศูนย์น้องแบงค์ลงจากรถและยอมเดินขึ้นบันใด  โดยมีคุณแม่ช่วยดูแลอยู่ข้างๆ  ช่วงที่เปลี่ยนแปลงตัวเองแรกๆ  ก็ยังไม่ยอมเล่นกับใคร  แต่ยอมที่จะเข้าห้องกิจกรรมบำบัดและเล่นอยู่ในห้องกับคุณแม่และคุณครูผู้สอน  แต่นานเข้าน้องแบงค์ก็มีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น  เมื่อมาถึงศูนย์ฯ  ก็ลงรถเองและขึ้นบันใดเพื่อเข้าห้องกายภาพบำบัดด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องมีคุณแม่หรือคุณครูคอยอุ้มหรือหลอกล่อเพื่อให้น้องยอมฝึก น้องแบงค์จะรู้ว่าตัวเองจะต้องทำอะไรบ้างและจะต้องไปยังอุปกรณ์กายภาพชิ้นไหน เมื่อฝึกเสร็จก็จะรีบออกจากห้องไปนั่งรอครูผู้ฝึกที่ประตูเพื่อรอที่จะขึ้นรถ  และจะได้ไปทะเลตามที่ครูผู้ฝึกได้ให้สัญญาไว้ก่อนมา 

ถึงน้องแบงค์จะสื่อสารออกมาเป็นคำพูดไม่ได้  แต่มีสิ่งหนึ่งที่บอกได้คือน้องแบงค์ยอมที่จะเปิดรับสิ่งใหม่ๆ  เข้ามาในชีวิตทำให้คุณแม่ยิ้มออกด้วยความปลาบปลื้มที่ลูกมีพัฒนาการที่ดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง