มันน่าจะไร้สาระ : วิธีคลายเครียดแบบเฒ่าแว๊นซ์

 

มันน่าจะไร้สาระ : วิธีคลายเครียดแบบเฒ่าแว๊นซ์

หลวงเสก

 

          ละเว้นจากการเขียนบันทึกไปสองวัน เนื่องด้วยภารกิจที่เขียนบันทึกช่วยจำไว้ในหน้าจอคอมพิวเตอร์กำลังจะหมดที่ว่างให้บันทึกต่อได้อีกแล้ว ถึงคราวที่จะต้องสะสางงานสักที จึงใช้เวลา ตั้งหน้าตั้งตาทำงานให้คุ้มกะค่าจ้างที่เค้าได้จ่ายมา (ดีใจจังวันนี้เงินเดือนออกอีกแล้ว..จึงมีแรงบันดาลใจเป็นพิเศษ)

 

          ด้วยตำแหน่งแล้ว งานผมค่อนข้างจะเฉพาะตัวสักหน่อย แต่ด้วยความมีอัธยาศัยดี ชอบช่วยเหลืองานผู้อื่น ก็เลยมีงานล้นไปเสียหมด (สร้างภาพนิดหน่อย) เริ่มเปิดวันทำงานด้วยการทำร่างสคริปต์งานนำเสนอ สมัชชาสุขภาพจังหวัดนครศรีธรรมราช ประเด็นการจัดการป่าต้นน้ำ ซึ่งเมื่อก่อนจะมีพี่มือเขียนคอยแต่งเนื้อให้ แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่า “ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน” จำใช้ได้ดีที่สุด เพราะทุกคนต่างก็ “เต็มเหยียด” กันทั้งนั้น

 

          ทำได้ไม่เท่าไหร่ก็รู้สึกว่า วันนี้มันไม่ใช่ทางเลย เอ้า..วางงานนี้ก่อน ทำอย่างอื่นไปก่อนดีกว่า ก็เลยหยิบงานเขียนเว็บมาทำต่อ เสร็จเอาเกือบปาไปบ่ายสามโมง ได้ลบงานออกจากบันทึกไปหนึ่งอย่าง รู้สึกสมองตื้อ ตาลายคล้ายจะเป็นลม (คนมันแก่ละครับ จะให้ฟิตเหมือนหนุ่มๆ ได้ไง) สงสัยต้องหาผู้ช่วยแล้วหละ

 

          ในสำนักงาน ผมได้รับการแต่งตั้งให้เป็น “Pocky Prince” เจ้าชายแห่งขนมบิสกิตชนิดแท่ง เชื้อชาติญี่ปุ่น-สัญชาติไทย เคลือบครีมรสต่างๆ นั่นหละครับ อาจเป็นเพราะตอนบ่ายแก่ๆ แบบนี้เพื่อนร่วมงาน จะเห็นผมล้วงเจ้ากล่องสี่ชมพู รสสะตอ(เบอร์รี่)นี่แหละ ของโปรดเลย ออกมาจากกระเป๋าโดเรม่อน นั่งกินแบบไม่อายสังขาร  

 

เมื่อถึงคราวเข้าตาจน ความเครียดถึงขีดสุด การได้เคี้ยว บริหารกล้ามเนื้อ และกระตุ้นสมอง ด้วยรสชาติหวานหน่อยๆ ก็เป็นการระบายความเครียดได้ อย่าคิดยึดหลักการว่ารับประทานขนมแบบนี้ก็เหมือนกินอาหารขยะ ให้คำนึงถึงคุณค่าทางจิตใจที่ได้รับกลับมา จากการรับประทานขนมด้วยครับ

[กิตติพัฒน์]

สวัสดีครับท่านหลวงเสก มาเก็บเกี่ยวความรู้ที่ไม่ไร้สาระครับผม  ขอบคุณที่เข้าไปทักทายกันครับ

[แดง]

สวัสดีค่ะท่านหลวงเสก

ขอบคุณนะคะ จะลองใช้ดูนะคะวิธีคลายเครียดนะคะ

[Sila Phu-Chaya]

น่าทานค่ะ อิอิ