นอบน้อมต่อ "ทิฏฐิ มานะ..."

การดำเนินชีวิตที่อยู่บนพื้นฐานของความถูกใจ เหตุผลอะไร ๆ ที่ใจนั้นคิดออกมาก็แล้วนแล้วแต่มี "ทิฏฐิ มานะ" เป็นตัวการ บงการอยู่เบื้องหลัง

"ทิฏฐิ มานะ" เป็นจอมมารร้าย ตัวฉกาจ มักบงการ วางอำนาจ ให้เราประมาทหลงว่าตนเป็น "ของตน"

เมื่อเจ้าทิฏฐิ มานะ ยังมีอำนาจครอบงำชีวิตเราอยู่ หัวของเราจะแข็ง หลังของเราตั้งตรง ปากและคอของเราแข็งกร้าว มือหนักไม่รู้จักพนม แข็งมากก็ห่ามมาก ห่ามจนไม่อยากมีใครเข้าใกล้ และเมื่อไปเข้าใกล้ใคร ใครเขาก็หนีห่าง...

ทิฏฐิ มาแนะ เข้ามาครอบงำเราได้เพราะเรา "ขาดสติ"

การหายใจเข้า หายใจออกยาว ๆ สักสองสามครั้งจะสามารถ "กระชากสติ (to become sensible)" กลับคืนมาแล้วนำพาให้ "ปัญญา" อยู่เหนือ "ทิฏฐิ มานะ"

เมื่อมีปัญญาหัว คอ และหลังจะรู้จักคำว่า "นอบน้อม" 

ความอ่อนน้อมถ่อมตน เป็นอาวุธตัวสำคัญที่จะใช้ประหัต ประหารเจ้าทิฏฐิและมาแนะได้อย่างชงัก

คนที่อ่อนน้อม ถ่อตน เพราะได้มีพื้นฐานในการเจริญสติ มีสมาธิในการ "ภาวนา" ให้รู้จัก "ละตัว ละตน"

การพิจารณาตน พิจารณาร่างกาย ขน ผม เล็บ ฟัน หนัง เส้นเอ็น กระดูก ที่ทั้งหลายต่างต้องผุพัง แล้วเราจะดันทุรัง ถือตน ยึดตนไปทำไม...?

รอยยิ้มจักเข้ามาแทนที่หน้าตาที่ "ขมึงตึง" อันเป็นหน้าเป็นตามารร้ายที่ชื่อ "ทิฏฐิ มานะ"

ดอกไม้จักเบ่งบาน สอดประสานกลิ่นสดชื่น หอมหวาน ส่งผ่านไปถึงคนรอบข้างที่ได้ชิดใกล้

ความสุขในจิตใจจักผลิบาน เปรียบได้ดั่งกาลแห่ง "ฤดูใบไม้ผลิ (To Spring)"

ใบไม้ผลิ แรกแย้ม กรุ่นอิงแก้ม ชื่นละมัย

รอยยิ้มสุข ยิ้มพริ้มใจ เรายิ้มได้ เพราะละตน

ยิ้มเปี่ยมสุข เพราะอ่อนน้อม ด้วยไม่ยอม ตามใจตน

มานะ ทิฏฐิ ที่ขื่นขม ปลิวด้วยลม แห่งรอยยิ้ม ที่พริมใจ

อันชีวิต มนุษย์นี้ แสนสั้นหนัก ควรรีบจัก รู้ปล่อยวาง ตัวตนเสีย

วางตนได้ จิตใจนี้ หายอ่อนเพลีย ย่อมไม่เสีย ชาติที่เกิด มาเป็นคน

ทิฏฐิ แลมานะ หมดที่จะ "อหังการณ์"

หากเรารู้และพบพาน แสงสว่างแห่ง "สัทธรรม..."  

[ธารเมฆ]

สวัสดีค่ะ (ขออนุญาตเข้ามาอ่านบทความนะคะ)

เวลาที่เรามีทิฏฐิมานะ มันจะรู้สึกเหนื่อยมาก จิตใจหดหู่จริงๆค่ะ

แต่พอเวลาผ่านไป เริ่มสำนึก เหมือนเราแบกของหนักๆมาไกลๆ

สุดท้ายแล้วก็ปล่อยดีกว่า ไม่เหนื่อย ไม่ทุกข์

ตอนนี้คิดได้ แต่พอเจออะไรที่มันสะกิดใจเข้าก็เป็นอีกแล้ว

จิตมันดื้อ แต่ก็จะหมั่นฝึกฝนอบรมจิตค่ะ

ขอบพระคุณสำหรับข้อคิดดีๆค่ะ