"เหลืออะไร ในความทรงจำ"
แม้นว่าวันเวลาล่วงเลยมาสิบกว่าปี มีเหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นในชีวิตฉันมากมายบางเหตุการณ์เหมือนกระแสลมที่พัดผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่เหลือร่องรอยไว้ให้ทรงจำ บางเหตุการณ์ก็เหมือนบาดแผลเมื่อหายแล้วก็ยังคงทิ้งร่องรอยไว้ให้ระลึกถึงเสมอ สำหรับฉันแล้วเหตุการณ์วันนั้นยังคงอยู่ในใจของฉันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง
1 พฤษภาคม 2538 เป็นวันแรกที่ฉันย้ายเข้ามาและต้องรายงานตัวต่อผู้บังคับบัญชาฉันต้องแปลกใจและรู้สึกงงมาก ๆ เมื่อหัวหน้าพยาบาลได้แนะนำให้ฉันได้รู้จักผู้อำนวยการโรงพยาบาล เสี้ยววินาทีแรกที่ฉันเห็นผู้ชายอายุประมาณยี่สิบต้น ๆ ผอม สูง เก้งก้าง ผิวขาว ตาโต ขนตางอน ผมดำหยิกโศกเป็นลอนยาวประมาณต้นคอ แต่งตัวเซอร์ ๆ สีหน้าเรียบเฉย ความคิดก็ผุดแล่นขึ้นมา “หมอแบบนี้มีด้วยหรือตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอ” “ทำงานเป็นหรือเปล่า” “พูดคุยกับใครเขาบ้างมั้ยเนี่ย” และอีกหลาย ๆ ความสงสัยที่เกิดขึ้นในใจ สิบกว่าปีที่ผ่านมาฉันได้คำตอบทุกอย่างที่ฉันสงสัย โดยไม่ต้องมีใครมาตอบฉันเป็นข้อ ๆ แต่ฉันสังเกตและรู้สึกเองได้ ถึงความตั้งใจในการทำงานอย่างจริงจังของ ผอ. จนได้รับรางวัลแพทย์ชนบทดีเด่นประจำปี 2550 และสามารถนำพาองค์กรให้ผ่านการประเมิน HA เป็นโรงพยาบาล 30 เตียง แห่งแรกของ 14 จังหวัดภาคใต้ ภายใต้ภาวะวิกฤตของเหตุการณ์ความไม่สงบในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ สีหน้าที่เรียบเฉย รอยยิ้มเล็ก ๆ บนมุมปาก เป็นสิ่งที่สัมผัสได้บนใบหน้า ผอ.
“พี่จะให้เธอไปเรียนพยาบาลเวชปฏิบัติ” เป็นคำบอกกล่าวของหัวหน้าพยาบาลมันเกิดอะไรขึ้น ฉันขึ้นเวรของฉันอยู่ดี ๆ “ทำไมพี่ถึงจะให้หนูไปเรียน” แล้วคำตอบก็พรั่งพรูออกจากหัวหน้าพยาบาล ฉันเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็ค่ะ ค่ะ เช่นเดียวกับเพื่อนร่วมงามคนอื่น จังหวะการพูดที่เร็ว โทนเสียงที่แหลม ทำให้หลายคนมีคำถามลับหลังเสมอว่า “เมื่อกี้พี่เขาพูดอะไร” “เธอเข้าใจที่พี่เขาพูดมั้ย” ฉันเพิ่งเข้าใจไม่นานมานี้เองเมื่อได้ใกล้ชิดกับพี่เขามากขึ้น เขาเป็นคนตั้งใจทำงาน เปิดโอกาสให้น้อง ๆ ได้แสดงความคิดเห็น แสดงความสามารถ และช่วยส่งเสริมสนับสนุนน้อง ๆ ตลอดมา รางวัลพยาบาลดีเด่นประจำปี 2549 เป็นเครื่องการันตีคำพูดของฉันได้
“แม่ศรี, คุณพี่, เจ๊” เป็นคำพูดที่ออกมาจากน้อง ๆ ร่วมงาม จนมีคำถามจากคนนอกว่า ทำไมต้องเรียกแม่ศรี ก็ได้ทราบคำตอบที่แตกต่างกันไป แล้วแต่ว่าใครจะเป็นผู้ให้คำตอบ ความรู้สึกอบอุ่น เป็นกันเอง ไว้วางใจ เกิดขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น รู้สึกเหมือนเพื่อน เหมือนพี่กับน้อง เหมือนแม่กับลูกเพราะน้องบางคนอายุรุ่นลูก ทำให้ฉันได้รับรู้โลกใบนี้ได้กว้างขึ้น โดยผ่านทางเพื่อน ๆ น้อง ๆ ผู้ร่วมงาน
ทุกแห่งทุกที่บนโลกใบนี้ย่อมมีปัญหาแตกต่างกันออกไป เปรียบเสมือนรวงข้าว 1 รวง ที่มีทั้งเมล็ดที่สมบูรณ์และเมล็ดลีบ สำหรับฉันแล้วฉันเลือกที่จะเป็นเมล็ดข้าวที่สมบูรณ์ เพราะฉันจะเพาะพันธุ์ความสุข ความประทับใจในการทำงานให้ขยายมากขึ้น เผื่อแผ่ผู้ร่วมงาน ฉันจะไม่ยอมเป็นเมล็ดลีบที่ปลิวไปโดยไร้ทิศทาง
ศรีไพบูลย์ อรรถกุล
โรงพยาบาลหนองจิก
ความเห็น (2)
ดีค่ะ ...พี่ศรี
ยังจำกันได้เปล่าคะ
เปิดตัวเร็วกว่าอัจอีกนะคะเนี่ย
สุดยอดดดดดดดดดดดดดด...
ก่อนอื่นขอชื่นชมทีม SHA รพ.หนองจิกนะคะเก่งทุกคนเลย ไม่น่าเชื่อจากปลายปากกาของSHAศรี ชักอยากเห็นหน้าท่านผอ.แล้วละซิว่าจะน่ารักเหมือนผอ.พะโต๊ะหรือเปล่า!!!!!!! ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ