จากภาพคุณแม่ป้อนข้าวเจ้าตัวเล็กในวัยเพียง 4 ขวบครึ่ง
การป้อนข้าวของแม่นั้น ถึงจะเป็นการกระทำที่แสดงความรับผิดชอบโดยหน้าที่ในฐานะของผู้เป็นแม่ก็ตาม แต่ทั้งหมดนั้นมีความหมายมากมายแฝงอยู่ หรือจะใส่ความหมายต่าง ๆ ให้ดูละมนงดงามก็สุดแท้แต่ใจของใคร ๆ จะพรรณนา
"เอื้ออาทรสายใยรักจากแม่สู่ลูก" หรือ "อิ่มอุ่นจากแม่สู่ลูก" ไม่ว่าจะใช้ประโยคใด ๆ พรรณนาให้ลึกซึงกินใจก็ตามแต่ ทั้งหมดทั้งมวลล้วนหมายถึง"ความรักอันยิ่งใหญ่กว่ารักอื่นใดในโลกนี้"
ด้วยหวังเพื่อให้ลูกได้เติบใหญ่ขึ้นมาอย่างมีคุณภาพ ทั้งในสถาวะทางร่างกายและสติปัญญาของลูกน้อย อย่างชนิดที่เรียกได้ว่า"ด้วยรักและหวังดีโดยแท้"
"แน่นอนและนอนแน่"จากอาหารแต่ละมื้อที่แม่ที่ป้อนล้วนมีคุณค่าทางร่างกายของลูกไม่ว่าจะในวันนี้หรือวันข้างหน้าอย่างแน่นอน เพราะนั้นเหมือนการเตรียมความพร้อมให้กับหนึ่งชีวิตทีกำลังจะเติบโตเจริญวัยขึ้นไปเป็นส่วนหนึ่งของสังคมในยุคสมัยต่อๆไปที่เขาจะต้องเจอะต้องเจอ ซึ่งยุคสมัยมันจะเปลี่ยนแปรไปยังไงก็ไม่อาจทราบได้แต่ที่แน่ ๆ มันคงจะหนักหนากว่าสมัยเราเป็นแน่แท้
แต่ลูกยังเด็กเกินที่จะเข้าใจในสิ่งที่บุพการีหยิบยื่นให้เขาในขณะนี้ ภาพที่ได้เห็นลูกไม่สนใจที่จะกินข้าวจึงมักเกิดให้ผมเห็นจนชินตา
"กินอีกคำหนึ่ง...ถ้าไม่งั้นแม่จะไม่พาไปเที่ยวเดอะมอลนะ...."
เป็นคำพูดที่แม่ใช้ต่อรองเพื่อให้ลูกยอมกินข้าว
เจ้าตัวเล็กหันมามองหน้าแม่พร้อมกับยอมอ้าปากกินข้าวในช้อนจากมือของแม่โดยง่ายดาย เหมือนกับจะยอมรับในข้อเสนอของแม่เป็นนัย ๆ
"อีหลี่เบาะ....ไปเล่นของเล่นพร้อมเด้อแม่"
ดูเขาซิ...ยังไม่ลืมที่จะขอต่อรองกับแม่เพื่อเป็นของแถมท้ายในวันไป
"ครับ" คุณแม่รับปากพร้อมกับมองหน้าลูกชายด้วยความเข้าอกเข้าใจ
ส่วนเจ้าลูกชายก็เปิดยิ้มปากกว้างพร้อมเคี้ยวข้าวในปากอย่างมีความสุขที่จะได้ไปเที่ยวเดอะมอลและได้ขึ้นเล่นของเล่นต่าง ๆ อย่างที่เขาเคยไปมาแล้ว
และมีบ่อยครั้งมากที่เจ้าลูกชายลบเล้าเพื่อให้ผมซื้อหุ่นยนต์ให้เขาในขณะที่ผมนั่งดูการ์ตูนเป็นเพื่อนเขา
ซึ่งผมเองก็จะไม่ลืมที่จะต่อรองกับเขาว่า "ให้กินข้าวเก่ง ๆ เสียก่อนพ่อถึงจะซื้อให้"
เจ้าตัวเล็กก็จะตอบกลับมาอย่างไม่ลังเลว่า "ครับพ่อ"
อิทธิพลจากภาพยนตร์เรื่อง Transformers จึงทำให้เขาชอบหุ่นยนต์มาถึงทุกวันนี้
เมกะทรอน เป็นผู้นำฝ่ายหุ่นสังหารดีเซพติคอนส์(หุ่นผู้ร้าย)
ที่เขาชอบพูดว่า”ตัวพ่อเป็นเมกะทรอนเด้อ”เห็นพ่อดุมากจนกลายเป็นผู้ร้ายในสายตาลูกแล้วหรือ..555
ออพติมัส ไพรม เป็นผู้นำหุ่นผู้พิทักษ์ออโตบอทส์(หุ่นพระเอก)ที่เขาชอบแทนตัวเองว่า นี้คือตัวเขา
ความสุขเล็ก ๆ เมื่อได้เล่นหุ่นยนต์
แต่นั้นก็เป็นคำสัญญาแค่ชั่วขณะ เพราะเมื่อถึงเวลากินข้าวเมื่อไร อาการเบื่ออาหารของเจ้าตัวเล็กก็มักจะมีให้เห็นเป็นทุกครั้งไป...
ผมเองก็ใช่ว่าจะละเลยจนลืมใส่ใจความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ของลูกหรอกนะครับ...แต่ทุกอย่างที่ได้ตั้งเงื่อนไขไว้กับเจ้าตัวเล็กนั้น เพราะถ้าหากเขายังกินข้าวยากอยู่อย่างนี้ ก็อดที่จะคิดห่วงไม่ได้ว่าลูกจะเติบใหญ่ขึ้นไปในวันข้างหน้าโดยขาดความพร้อมทางร่างกายและสติปัญญาของเขาเอง เพราะนั้นมันก็หมายถึงอนาคตของเขาโดยแท้ เพราะในแต่ละวัยนั้นต่างก็มีบันไดในแต่ละขั้นรอให้เขาก้าวผ่าน ในขณะนี้พ่อกับแม่จึงมีหน้าที่ที่จะเตรียมความพร้อมเหล่านั้นให้กับเขา เพื่อจะให้เขาใช้เป็นพลังขับเคลื่อนความฝันของเขาได้อย่างสมบรูณ์แบบที่สุด และ สามารถยื่นหยัดอยู่ในโลกนี้ได้อย่างเต็มภาคภูมิ
บันไดอีกขั้นที่จะต้องเรียนรู้และก้าวผ่านในวัยเตรียมอนุบาล..ฝึกการแสดงในวันเด็ก
พ่อด้อยด่างมามากกับการออกเดิน เป็นผลให้มุ่งพยามไปสู่จุดหมายได้ยากลำบาก
ในวันนี้พ่อจึงมุ่งหวังที่จะสร้างสรรชีวิตที่พ่อเคยขาดไปให้กับลูก มุ่งจะสร้างสรรสุดแรงกำลังที่พ่อกับแม่พึงมีในชีวิตนี้
ความรักและหวังดีของพ่อและแม่ที่ปราถนาแต้มเติมแผ่นภาพชีวิตให้กับลูกรักในวันนี้ก็เพื่อให้ภาพนั้นงดงามและทรงคุณค่าสำหรับพ่อและแม่ต่อไปในอนาคต