๑ วิธีเล็กๆ กับการจัดการความตึงเครียดกับร้อนและอบอ้าว

  หากได้สังเกตอากาศรอบตัวและสภาวะสิ่งแวดล้อมรอบตัว เราน่าจะรู้สึกอะไรบางอย่างกับภาวะที่มันเปลี่ยนแปลงไปทุกปี ทุกเดือน ทุกวัน โดยเฉพาะร้อนและอบอ้าว

  ให้นึกถึงสายฝนที่ตกลงบนหลังคาเมื่อสามสิบปีที่แล้ว นั้นคือหน้าฝน ที่มีฝนตกชุกสมกับคำว่า "หน้าฝน" จริงๆ แต่ในช่วงหน้าร้อน มันไม่ได้ร้อนอบอ้าวขนาดนี้ ถึงอย่างนั้น เราก็ต้องปรับร่างกายให้สมดุลกับความเปลี่ยนแปลงนั้น

  ช่วงเที่ยงวันก่อน ผมปั่นจักรยานเพื่อไปกินอาหารเที่ยงที่โรงอาหาร แดดที่กระทบลงแขน อากาศที่อบอ้าว มันทำให้รู้สึกตึงเครียดไปด้วย ผมไม่ยอมใส่หมวกหรือกั้นร่ม ทั้งที่เส้นผมบนศีรษะแสนจะบางบ้างบาง ด้วยคิดว่า น่าจะให้เจอกับแดดเสียบ้าง จะได้มีภูมิต้านทาน ให้นึกถึงสมัยเด็ก เดินตากฝนเป็นว่าเล่น เดินตากแดดอย่างมิรู้ร้อน โรคภัยไข้เจ็บก็ไม่เห็นจะมี แต่อายุที่กำลังเดินเข้าไปสู่เลขหลักสี่ ชิ้นส่วนของร่างกายก็ทรุดโทรมไปตามปกติ ภูมิต้านทานก็คงน้อยลง แต่ก็น่าจะมีภูมิอยู่บ้าง แต่แล้ว..ต้องยอมรับว่า "ร้อนจริง"

  ผมนึกถึงภาพชาวนาที่อยู่กลางนา ไม่มีต้นไม้ ไม่มีกำบัง แดดร้อนๆ ยามลมสงบ น่าจะร้อนกว่าผมในขณะนี้นัก เขาก็คน เราก็คน คนที่ไม่แตกต่าง ถ้าอย่างนั้น ผมจะร้อนและอยู่ท่ามกลางความอบอ้าวอย่างนี้บ้างจะเป็นไร จะไปตึงเครียดทำไม ร้อนคือฉัน ฉันคือร้อน อบอ้าวคือฉัน ฉันคืออบอ้าว :-)