41.จุดหมายที่ปลายเท้า : ข้อคิดเพื่อสร้างพลังให้ชีวิต...ที่ต้องเดินต่อไป
วานนี้...วันนี้...พรุ่งนี้...หลายๆ คน ยังรู้สึกท้อถอย สับสน และเกือบสิ้นหวัง
กับทั้งสภาพเศรษฐกิจ และ การเมืองในสังคมไทย
แต่อย่างไร...เราก็ยังต้องเดินต่อไป เพราะหากเรา "หยุดเดิน"
ความหมายมิใช่แค่เพียงหยุด...แต่นั่นหมายถึง "การถอยหลัง"
จึงอยากเพิ่ม พลัง ความหวัง กำลังใจ
ให้กับทั้งตนเอง และคนรอบข้าง
หลายครั้งที่ พลังเหล่านี้เกิดขึ้นจากการอ่านเรื่องราวดีๆ
วันนี้...
หยิบหนังสือเล่มหนึ่งที่ซื้อจากสัปดาห์หนังสือมาอ่าน
แล้วได้ข้อคิดดีๆ จากเรื่องสุดท้ายของหนังสือเล่มนี้
แต่เป็น ชื่อของหนังสือ คือ "จุดหมายที่ปลายเท้า" ของคุณ "หนุ่มเมืองจันท์"
จึงขอหยิบยืมมาฝาก ชาว G2K เพื่อบอกว่า
โลกนี้มีความหวังเสมอ...
.............
จุดหมายที่..ปลายเท้า
เมื่อวันที่ 20 ตุลาคม 2511
ในการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกที่ประเทศเม็กซิโก
มีนักกรีฑาคนหนึ่งได้รับการจารึกไว้ในประวัติศาสตร์
เขาชื่อ “จอห์น สตีเฟน อัควารี” ชาวแทนซาเนีย
“อัควารี” ลงแข่งขันในประเภทวิ่งมาราธอนระยะทาง กว่า 40 กิโลเมตร
ซึ่งจะเริ่มสตาร์ตจากในสนามกีฬา
และจากนั้นก็วิ่งออกไปตามเส้นทางนอกสนาม
ก่อนที่จะวิ่งรอบสุดท้ายในสนามกีฬาอีกครั้งหนึ่ง
หลังการแข่งขันสิ้นสุดลง มีการมอบเหรียญให้กับคนที่ได้
เหรียญทอง เหรียญเงิน และเหรียญทองแดง
ผู้ชมเริ่มทยอยเดินออกจากสนาม ไม่มีใครรู้ว่าการแข่งขันนั้นยังไม่สิ้นสุด
เพราะนักกรีฑาคนสุดท้ายเพิ่งเข้าสู่สนาม เวลาตอนนั้น 1 ทุ่มตรง
“อัควารี” วิ่งฝ่าความมืดอย่างกระโผลกกระเผลก
ขาข้างขวาโชกเลือด...ต้องพันด้วยผ้าพันแผล
เขาวิ่งด้วยอาการเหนื่อยหอบ...ความเร็วของเขาช้ากว่าการเดิน
แต่ “อัควารี” ก็ยังวิ่ง…วิ่ง วิ่ง และวิ่ง…จนถึงเส้นชัย
เขาได้รับเสียงปรบมือดังลั่นจากผู้คนน้อยนิดที่ยังเหลืออยู่ในสนาม
ผู้สื่อข่าวคนหนึ่งถาม “อัควารี” หลังจากที่เขาเข้าเส้นชัย
“ทำไมคุณถึงไม่เลิกวิ่ง ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่า ไม่มีโอกาสชนะ”
คำตอบของ “อัควารี” กลายเป็นประโยคอมตะที่มีคนกล่าวถึงจนทุกวันนี้
“ประเทศของผมไม่ส่งผมมาแค่ออกสตาร์ต แต่ส่งผมมาเพื่อวิ่งให้สำเร็จ”
มีหลายคนที่ออกจากการแข่งขันไปเมื่อรู้ว่าโดนทิ้งห่างเป็นกิโลเมตร
แต่ “อัควารี” ไม่หยุดวิ่ง
เป้าหมายของเขาไม่ได้อยู่ที่ “ชัยชนะ”
เขาไม่ได้แข่งกับคนอื่น
แต่ “อัควารี” กำลังแข่งขันกับตัวเอง
และทำตามภารกิจที่ประเทศแทนซาเนียมอบให้เขา
คือ การวิ่งมาราธอนให้ครบ 40 กิโลเมตร
การวิ่งถึง “เส้นชัย” คือ “ชัยชนะ”
แต่ “ชัยชนะ” ไม่ใช่ “เส้นชัย” ของ “อัควารี”
ทุกก้าวของ “จอห์น สตีเฟน อัควารี”
นอกจากความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ขา
“อัควารี” ก็คงรู้อยู่แล้วว่าเขาโดนคู่แข่งทิ้งห่างไกลเพียงใด
และคงมีคำถามในใจมากมายว่า...เขาจะทนเหนื่อยและเจ็บต่อไปเพื่ออะไร
…เพื่อพ่ายแพ้อย่างนั้นหรือ…
ทางเลือกในใจเขามีมากกว่าหนึ่ง
มากกว่าการวิ่งต่อไป…วิ่งต่อไป…
ทำไมไม่ถอนตัวออกจากการแข่งขัน
อ้างเรื่องบาดเจ็บก็ได้ ชาวแซนทาเนียคงไม่ว่าอะไร
ถ้าถอนตัว เขาก็ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องเจ็บ
วินาทีนั้น ”คู่แข่ง” ที่สำคัญที่สุดของ “อัควารี”
ไม่ใช่ใครที่ไหน ….แต่เป็น “ตัวเอง”
ความเหนื่อย ความท้อ บั่นทอนกำลังใจในการก้าวย่าง
ถ้าใจของเขาคิดแค่ระยะทางที่เหลืออยู่ ...10 กิโลเมตร 9 กิโลเมตร 7 กิโลเมตร…
เขาคงจะรู้สึกท้อ เพราะเส้นทางกว่าจะถึงเส้นชัยนั้นยาวไกลเหลือเกิน
แต่เพราะ “อัควารี” คิดเพียงแค่ก้าวต่อก้าว
สมาธิอยู่ที่ “ปลายเท้า” ....ทุกก้าว คือ ความสำเร็จ
สั่งสมความสำเร็จจาก 1 เป็น 2 ... จาก 2 เป็น 3...และสุดท้ายก็ถึง “เส้นชัย”
มีคนเคยบอกว่า คนหลงป่าที่เสียชีวิตนั้น
ส่วนใหญ่ไม่ได้เสียชีวิตจากการขาดน้ำ และขาดอาหาร
แต่ตายเพราะขาด “ความหวัง”
เมื่อปราศจาก “ความหวัง” เป็น “พลัง” ในการก้าวเดินต่อไป
เขาจึงยอมแพ้แก่โชคชะตา
ไม่หาอาหาร ไม่คิดหาแหล่งน้ำ ไม่คิดที่จะหาทางออกจากป่า
ในที่สุดก็ตรอมใจ และสิ้นใจ
ในชีวิตจริง คนจำนวนไม่น้อย ล้วนเคยอยู่ในภาวะ “หลงป่า”
เคยรู้สึกสับสนในอุโมงค์ที่ดำมืดแห่งชีวิต
นึกไม่ออกว่าจะฝ่าฟันออกไปสู่แสงสว่างได้อย่างไร จะไปทางไหนดี
และต้องใช้ระยะเวลาอีกนานเท่าไร จึงจะพบกับ "แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ "
...ขาดกำลังใจ และไร้ความหวัง...
ในภาวะ “หลงป่า” บางคนก็จะนึกถึงแต่ “อดีต”
หรือฝันไกลถึง “อนาคต”
ไม่ได้อยู่กับ “ปัจจุบัน” ที่เป็นจริง
ไม่ได้มองที่ปลายเท้าเหมือน “จอห์น สตีเฟน อัควารี”
แข่งขันกับตัวเอง และมีความสุขกับทุกก้าวย่าง
“อดีต” คือเรื่องที่ผ่านไปแล้ว
“อนาคต” คือสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
สะสมความสำเร็จไปทีละก้าว
จากวันเป็นเดือน
จากเดือนเป็นปี
จาก 1 ปี เป็น 2 ปี…
พึงพอใจกับทุกก้าวย่างของเรา
อย่าลืมว่า…
“ความพ่ายแพ้” ไม่น่ากลัวเท่ากับ “การยอมแพ้”
ใจที่ยอมแพ้จะบั่นทอนกำลังใจของเรามากที่สุด
ทุกครั้งที่ใจเริ่มยอมแพ้
ให้นึกถึง “จอห์น สตีเฟน อัควารี”
และประโยคอมตะของเขา
“ประเทศไม่ส่งผมมาแค่ออกสตาร์ท แต่ส่งผมมาเพื่อวิ่งให้สำเร็จ”
จากนั้น ให้ก้าวต่อไป
ด้วยความหวัง และกำลังใจ.
.................
คัดมาจาก ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ สุข 13 ของ “หนุ่มเมืองจันท์”
ความเห็น (11)
“ประเทศของผมไม่ส่งผมมาแค่ออกสตาร์ต แต่ส่งผมมาเพื่อวิ่งให้สำเร็จ”
ไม่บ่อยครั้งนักที่เราจะได้ยินคำพูดที่ออกมาจากจิตวิญญาณโดยแท้ เช่นนี้ ขอบพระคุณมากครับ
หนุ่มเมืองจันท์"
เป็นนักเขียนในดวงใจผมเลยครับ..
ลีลาการเขียนง่ายงาม อารมณ์ขัน แบบได้สาระ ได้ใจคนอ่าน..ที่สำคัญ คือ ช่วยให้เรามองมุมบวกเสมอ..
ผมมีหลายเล่มครับ ส่วนเล่มที่ว่านี้ ล่าสุดผมหยิบจับมาบ่อยครั้ง แต่ยังไม่ซื้อ ตอนนี้ก็อ่านคอลัมน์ประจำในมติชนสุดสัปดาห์ ..
ทุกวันนี้ ผมเขียนแบบย่อหน้าบ่อยๆ ก็มาจากแนวทางของนักเขียนท่านนี้แหละครับ
....
ยืนยันครับ งานเขียนทุกเล่ม เติมเต็มกำลังใจคนเราได้เป็นอย่างดี
ผมยังตั้งใจเลยว่า จะซื้อมาอ่านมาเก็บให้ครบทุกเล่ม ตอนนี้รู้สึกมีแล้ว 6 เล่มได้มั๊ง..
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ อ.บวร
- ยินดีค่ะที่เข้ามาอ่านเรื่องดีๆ และหวังให้เป็น ความหวัง และกำลังใจให้ทุกคนค่ะ
ขอบคุณค่ะ
- สวัสดีค่ะ
- การมีหนังสือเล่มดีๆซักเล่มเป็นเรื่องยากพอสมควรนะคะ
- เพราะฉะนั้น ชื่อของคนเขียนหนังสือ จึงมีส่วนให้เราตัดสินใจในการเลือกอ่าน นอกจากชื่อที่สะดุด
- ขอบคุณสำหรับเรื่องดีทำให้มีความหวังค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณแผ่นดิน
- ลีลาการเขียนของหนุ่มเมืองจันทร์...ทำให้คนอ่านผ่อนคลายดีค่ะ
- การคัดสรรค์เรื่องก็เป็นสิ่งจำเป็น...ทำให้คนอ่านได้สาระ
- เช่นเดียวกับงานของ "คุณแผ่นดิน" ที่ให้ทั้งสาระและความงดงามในความคิด
สื่อออกมาในงานเขียน ให้คนอ่านได้เสพสื่อดีๆ ค่ะ
ขอบคุณเช่นกัน.
สวัสดีค่ะpis.ratana
***มีความสุขที่ได้รับการแบ่งปันเรื่องดีๆเช่นนี้ ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณกิติยา
การได้แบ่งปันเรื่องดีๆ ก็ทำให้มีความสุขเช่นกันค่ะ
ขอบคุณค่ะ.
สวัสดีค่ะ ป้าแดง
- ยินดีค่ะที่แวะมาอ่านเรื่องดีๆ ที่ช่วยเพิ่มเติมกำลังใจ
- หวังว่าป้าแดง จะมีกำลังใจเต็มเปี่ยม สำหรับการทำงานดีๆ ต่อไปค่ะ
ขอบคุณค่ะ.
- สวัสดีครับ
- มาอ่านเรื่องดีๆครับ
สวัสดีค่ะ คุณเบดูอิน
- ยินดีค่ะ...ที่ได้รับเรื่องราวดีๆ ค่ะ
เพิ่งอ่านหนังสือเล่มนี้จบครับ