ธรรมชาติแห่งธรรม

@กลางพนาป่าเขาไม่เหงาเพื่อน
พฤกษ์ไพรเถื่อนทางสงบพบสุขสันต์
สายน้ำเซาะเลาะธารผ่านผูกพัน
สูงสู่ต่ำคงมั่นนิรันดร

@ณ ที่ซึ่งมีธรรมนำชีวิต
ปลุกปลอบจิตเฝ้าฝันมิผันผ่อน
จากสูงสุดสู่สามัญเมื่อม้วยมรณ์
ใบไม้อ่อนอิ่มค่าแล้วลาดิน

@ภาพความฝันวันวานผ่านร้อนหนาว
ซับเรื่องราวมากมีไม่รู้สิ้น
ฉากสลับปรับเปลี่ยนเวียนในจินต์
ตัณหาดิ้นทะยานอยากยากหยั่งใจ

@เนินผาหินหยัดยืนกล้ำกลืนข่ม
กร้านแดดลมลามเลียหลายสมัย
ซ่อนบาดแผลผ่านศึกลึกยาวไกล
บ่มเพาะให้กล้าแกร่งเพราะแรงทน

@เทือกขุนเขายาวสลับแสนซับซ้อน
แอบซุกซ่อนตำนานการเริ่มต้น
เมล็ดพันธุ์ผันเปลี่ยนแล้วเวียนวน
ชวนสืบค้นค่าอนันต์วันเปลี่ยนแปลง

@ใบไม้พลิกระริกไกวไหวสะท้าน
สายลมผ่านพลิ้วพัดระบัดแกว่ง
เกิดจากเหตุปัจจัยให้พลิกแพลง
ผู้แสดงล้วนคือจิตลิขิตปรุง

........................................

ดอกไผ่

เขียนใน GotoKnow โดย วราภรณ์
ใน ทิพย์อักษร

คำสำคัญ (Tags): #ข้อคิด ปรัชญา#ธรรมชาติ#บทกวี#วรรณกรรม

หมายเลขบันทึก: 254737เขียนเมื่อ 9 เมษายน 2009 18:38 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 มิถุนายน 2012 17:55 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (5)

ทนัน ภิวงศ์งาม

เขียนเมื่อ 9 เมษายน 2009 19:59 น. ()

สักวา ป่าไม้ ดงไพรพฤกษ์
ป่ายิ่งลึก รกชัฎ สบัดเขียว
ไม้มันโต มันงอก ออกเองเดียว
ไม่ต้องเหลียว แลยาม มันงามเอง
พอมีคน ด้นไป เหมือนใจรักษ์
แต่ล้วนมัก เรื่องลือ เครื่องมือเจ๋ง
ตัดเสียเหี้ยน เตียนโล่ง โหวงวังเวง
ป่าเลยเซ็ง ไม้หมด น้ำลดเอยฯ