ที่วัดไทยพุทธคยา...ประเทศอินเดีย โดยการจัดของสถานเอกอัครราชฑูต ณ กรุงนิวเดลี ร่วมกับคณะสงฆ์ไทยทั้งจากกรุงเทพฯและจากอินเดียเอง ได้จัดให้มีการบวชหมู่ถวายกุศลเนื่องในวาระครบรอบ 80 พรรษของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เมื่อ 27 ต.ค.50 - ในการบวชครั้งนั้น มีผู้ร่วมเข้าบวชที่มาจากทั่วประเทศ ทั้งทหาร,ตำรวจ ระดับพลเอก,พลโท,อดีตฑูต,คหบดีผู้มั่งคั่ง,พ่อค้าใหญ่,พ่อค้าเล็ก,นายแพทย์สาขาต่าง ๆ ,ครูบาอาจาริย์, ข้าราชการ,และพนักงานรัฐวิสาหกิจ ตลอดจนประชาขนทั่วไปรวมทั้งสิ้นจำนวน 89 คน ผู้เข้าร่วมบวชที่อายุมากที่สุด 79 ปี อายุน้อยที่สุด 24 ปี ทุกคนต้องผ่านการบวชเป็นสามเณรใต้ต้นพระศรีมหาโพธิที่เจดีย์พุทธคยาอันเป็นสถานที ๆ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสรู้ ด้วยกันก่อน จากนั้น ใน วันรุ่งขึ้นบรรดาสามเณรใหม่เหล่านี้ก็จะต้องไปบวขเป็นพระภิกษุเต็มตัวในโบสถ์วัดไทยพุทธคยาต่อไปทุกองค์ วันรุ่งขึ้น หลังจากบวชเป็นพระภิกษุเต็มตัวกันแล้วพวกเราถูกเรียกว่า พระนวกะ คือพระบวชใหม่ แต่พวกเราเรียกกันเองว่า หลวงพ่อกันอย่างครึกครื้น เพราะบางองค์มีลักษณะท่าทางเคร่งขรึมดูไม่ออกว่าเป็นพระบวชใหม่หรือพระบวชนานแล้ว และพวกเราก็ผลัดกันถ่ายรูปกันและกันและถ่ายภาพหมู่ไว้เป็นที่ระลึกอย่างถ้วนหน้า ตกตอนกลางคืน พวกเราส่วนใหญ่พากันไปปักกลดนั่งสมาธิรำลึกถึงองค์สมเเด็จพระสัมมาสัมพุทะเจ้าใต้ต้นพระศรีมหาโพธิตลอดคืน จนถึงรุ่งเช้า วันต่อมา เจ้าภาพได้จัดรถบัสปรับอากาศคันใหญ่รวม 4 คันพาเหล่าพระนวกะทั้งหลายไปสักการะสังเวชนียะสถานอีก 3 แห่ง คือสถานที่ประสูตรคือลุมพินีวันสถานในประเทศเนปาล,,สถานที่แสดงปฐมเทศนา ณ ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน เมืองพาราณสี และ สถานทีปรินิพพาน ที่เมืองกุสินารา ในเขตประเทศอินเดีย โดยมีรถตำรวจทางหลวงอินเดียนำทางไปตลอด มีกำหนดการพักแรมคืน ณ วัดไทยตามเส้นทางที่ผ่านไปแห่งละ คืนสองคืน ตามความจำเป็น ในระหว่างการเดินทางไปแต่ละแห่งกินเวลานานมาก คือประมาณ 6-8 ชั่วโมงทีเดียว เนื่องจากถนนทุกสายที่ผ่านไปขรุขระเป็นหลุมเป็นบ่อ บางส่วนก็กำลังปรับปรุงขยายขอบทางใหม่ ทำให้ รถติดคับคั่งต้องรอกันเป็นเวลานานแทบทุกแห่ง ถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อเป็นสาเหตุให้รถกระดอนขึ้นกระดอนลงและเหวี่ยงพวกเราไปซ้ายทีขวาทีนับครั้งไม่ถ้วน เล่นเอาบางองค์หัวกระแทกพนักเก้าอี้หน้า ๆ ตาบวมโน และ สะบักสะบอมไปตาม ๆ กัน อย่างไรก็ตาม พระพี่เลี้ยงในรถแต่ละคันที่นั่งไปกับพวกเรา ไม่ถือเป็นอุปสรรค ไดันำพระนวกะทุกองค์สวดอิติปิโสฯ 100 จบไปตลอดทางจนครบ 100 จบและ สลับกับการ บรรยายพระสูตร, พระวินัย, สวดพระคาถาบทอื่น ๆ อีกหลายบท รวมทั้งการบรรยายธรรมต่าง ๆ เรื่องที่บรรยายส่วนใหญ่เป็นประวัติของศาสนาพุทธในประเทศอินเดียว่าเป็นมาอย่างไร ทั้งยุคเริ่มต้น, ยุคเฟื่องฟู,ยุคเสื่อมถอย และการกลับมาใหม่ของศาสนาพุทธ ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อใด โดยใคร รวมทั้งการเผยแพร่ไปถึงประเทศไทยว่าเกิดขึ้นในสมัยใด เริ่มต้นอย่างไร ไปขึ้นที่ใดเป็นแห่งแรกในประเทศไทย..เป็นต้น ประมาณ สองทุ่มครึ่งรถของคณะพวกเราถึงด่านตรวจคนเข้าเมืองเนปาลซึ่งตอนนั้นข้างนอกมืดมาก มีรถจอดเข้าคิวรอผ่านแดนอยู่ก่อนแล้วเป็นแถวยาวเหยียด ปรกติเมื่อถึงด่านชายแดน ทุกคนจะต้องลงไปแสดงตัวและยื่นหนังสือเดินทางให้เจ้าหน้าที่ตรวจสอบประทับตราด้วยตัวเอง แต่คณะของเราเป็นคณะของทางราชการไทยมีตำรวจทางหลวงอินเดียนำทาง ประกอบกับเจ้าหน้าที่ของเราได้ติดต่อขอความสะดวกกับเจ้าหน้าที่ระดับสูงของเนปาลไว้ล่วงหน้าแล้ว จึงไม่ต้องรอคิวตามลำดับและไม่ต้องให้ทุกคนลงไปจากรถ เพียงแต่ให้หัวหน้าคณะของเราเป็นผู้นำหนังสือเดินทางของพวกเราไปให้เจ้าหน้าที่ ตม.ของเนปาลตรวจสอบประทับตราแทนเท่านั้น จากนั้นก็มีเจ้าหน้าที่ตม.ของเนปาล 2-3 คนเดินมาส่องไฟดูพวกเราในรถพอเป็นพิธี คณะของพวกเราติดอยู่ที่ด่านตม.เนปาลประมาณ 45 นาทีจึงได้รับอนุญาติให้แซงคิวเดินทางผ่านแดนข้าไปได้ โดยในช่วงนี้ ตำรวจทางหลวงของเนปาลรับช่วงนำขบวนแทนตำรวจทางหลวงอินเดีย เข้าไปในเขตเนปาลไปตลอดเส้นทางจนถึงวัดไทยลุมพินีมหาวิหารอันเป็นที่พักแรมในคืนนี้ ในการพักที่วัดไทยลุมพินีมหาวิหารในเขตประเทศเนปาลครั้งนี้ก็เพื่อให้พวกเราได้นะมัสการสถานที่ประสูตรขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้อย่างใกล้ชิด ช่วงสาย ๆ ของวันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันกำหนดให้พระนวกะออกบินฑบาตรจากญาติโยมผู้ติดตามและชาวพุทธนปาลเจ้าของพื้นที่ หลังการบิณฑบาตรและฉันเช้าเสร็จแล้ว ระหว่างเดินจากโบสถ์ไปยังศูนย์บริการ เพื่อหาซื้อหนังสือธรรมะอ่าน และ หาน้ำปานะฉัน เรา, พระพ่อลูกสองคน ได้เห็นเด็กเล็ก ๆ ชาวเนปาล หลายคนนั่งเรียงราย ณ บริเวณใต้ร่มเงารั้วต้นไม้เตี้ย ๆ ข้างทางด้านขวามือ มือข้างหนึ่งถือจานเล็ก ๆ ยื่นออกมายกขึ้นยกลงมาทางพวกเรา ปากก็ร้องบทสวดพระพุทธคุณสำเนียงเนปาลี อย่างพร้อมเพรียงกันว่า พุทธังสะระนังคัจฉามิ,ธรรมมังสะระนังคัจฉามิ,สังฆังสะระนังคัจฉามิ ตลอดเวลา เด็ก ๆ เหล่านี้มีทั้งเด็กหญิงและเด็กชาย ทุกคนรูปร่างเล็กผอมตัวดำ นัยตาโต,คม,เหมือนกัน เสื้อผ้าที่ใส่ก็ดูจะดำ ๆ เหมือนกันเช่นกัน บางคนก็มีหน้าตาพอดูได้แต่ส่วนใหญ่จะค่อนข้างขี้ริ้วขี้เหร่ จุดที่พวกเขานั่งเรียงแถวอยู่ห่างจากแนวทางเดินด้านในประมาณ 2-3 เมตร จากรูปลักษณะและกริยาท่าทางขอบริจาคทานของพวกเขา ทำให้หลวงพ่อวรโพธิฯพระผู้พ่อเกิดความสงสารและเวทนาเด็กเหล่านี้ขึ้นมาอย่างจับใจ หันไปถามพระลูกชายว่า "พ่ออยากจะให้ทานแก่เด็กพวกนี้สักหน่อย จะดีใหมลูก" "พ่อสงสารพวกเขา" ท่านพูดต่อ พระผู้ลูกตอบว่า 'คงไม่เป็นไรมั้งพ่อ' "แต่ต้องระวังหน่อย ถ้ามีคนมากพวกเขาจะตรูเข้ามารอบทิศทางทีเดียวนะพ่อ" หลวงพ่อบอกว่า " เอ ก็เห็นเพียง5-6 คนเท่านั้นเอง คงไม่เป็นไรหรอกน่า" ว่าแล้วหลวงพ่อก็ล้วงมือลงไปในย่าม หยิบเหรียญเนปาลออกมากำมือหนึ่ง เตรียมไว้ "พ่อต้องวางไว้ข้างทางที่แหละ อย่าให้เขาตรง ๆ เดี๋ยวเขาจะเข้ามาเอาเอง"พระผู้ลูกบอก เมื่อเห็นว่าพระผู้พ่อเอาจริง "ก็ได้" หลวงพ่อผู้พ่อตอบ แล้วก็ก้มลงวางเหรียญในกำมือลงเรียงรายเป็นกอง ละ 3-4 เหรียญไว้ที่ขอบทางเดินด้านใน ระยะห่างกันกองละประมาณ 1 ศอก จนหมดเหรียญในมือ ระหว่างนั้นพวกเด็ก ๆ หยุดร้องพร้อม ๆ กันราวนัดหมายกันไว้ ต่างจ้องตาเป็นมันไปที่กองเหรียญอย่างไม่ให้คลาดสายตา พอหลวงพ่อวางเงินหมดแล้วก็หันไปกวักมือเรียกเด็ก ๆ เหล่านั้น บอกด็ก ๆ ไปว่า"Hey, come and gets money boys "หลวงพ่อพูดแล้วแกว่ง มือทำวงกลมชี้ไปที่ ๆ วางเหรียญไว้------
(อ่านต่อครับ.......ว่าเด็กๆ จะทำอย่างไร.........)
