18. สายน้ำ......แก่งหิน.......เก้งตัวแรก
ตามปกติหลังจากรับประทานอาหารเย็น เถิงจะเป่าแคนมาชวนผมไปเดินเล่น ดูสาวตำข้าว บางครั้งมาพร้อมกับบุญมาที่ดีดพิณประสานเสียงแคน แต่คืนนี้ผมไม่รอเถิงหรือบุญมา ผมลงจากบ้านเดินไปบ้านทิดมีเพียงคนเดียว ผมขอให้แกเล่าเรื่องการล่าสัตว์ให้ผมฟัง ซึ่งแกก็ใจดีเล่าให้ผมฟังจนดึก และก่อนผมจะกลับไปนอน แกได้ชวนผมไปเยืองไฟในเย็นวันศุกร์หรืออีกสองวันที่จะถึงนี้ ซึ่งผมรับปากด้วยความดีใจ
พอถึงวันศุกร์หลังเลิกเรียน ทิดมี ผมและชินก็เดินออกจากบ้านคำบากตามทางที่เหรียญพาผมไปไร่พริก แต่เพียงประมาณหนึ่งกิโลเมตรก็แยกไปทางซ้ายมือ ซึ่งสองข้างทางรกกว่าไปไร่พริกของเหรียญมาก ทิดมีเดินก่อนแกแบกปืนลูกซองยาวลำกล้องเดี่ยวบรรจุทีละนัด ไหล่ด้านซ้ายสะพายย่ามที่โป่งขนาดลูกฟุตบอล ชินเดินถัดมาแบกปืนแก๊ปกระบอกที่ผมใช้ยิงนกวันก่อนนั้น ไหล่ซ้ายสะพายย่ามใส่ดินปืนและลูกกระสุนปืน ผมเดินตัวเปล่าหลังสุด เราเดินโดยไม่คุยกันเลย สองคนนั้นเดินเงียบมาก หากผมไม่เห็นพวกเขาอยู่ข้างหน้า ผมคงจะมีความรู้สึกว่าผมเดินคนเดียว
พระอาทิตย์คล้อยต่ำลง ทิดมีเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นชินก้าวเท้าตามไปติดๆ ทั้งสองเดินเหมือนเดินตัวเปล่า ผมเสียอีกที่เดินตัวเปล่าแต่เหมือนเท้าทั้งสองข้างถูกถ่วงด้วยของหนัก แต่ก็ต้องรีบสาวเท้ายาวๆ ตามเขาไป ก่อนมืดทิดมีก็พาผมและชินมาถึงลำธารที่มีน้ำไหลเอื่อยๆ แกพาเราเดินลุยน้ำไปที่กลางลำธาร น้ำลึกไม่ถึงเข่า พื้นลำธารเป็นหินดาน และมีลานหินกว้างอยู่กลางลำธารพอที่คนจะนอนสบายๆ ได้ห้าคน
"พักนอนที่นี่ก่อน" ทิดมีบอก แล้วหันมาถามผม "ครู...หิวไหม" ผมกำลังจะตอบว่าไม่หิว แต่ท้องไม่เห็นด้วย จึงนิ่งเสีย ทำทีเป็นหันไปมองชิน ซึ่งกำลังนั่งยองๆ วิดน้ำในลำธารเข้าปากอยู่
"น้ำกินได้ครู ไม่มีมาเลเรียหรอก พวกเราเวลาเข้าป่าก็กินน้ำอย่างนี้ทั้งนั้นแหละ" ทิดมีรับประกัน แต่ถึงทิดมีไม่พูดผมก็จะดื่มอยู่แล้ว ผมลงนั่งยองๆ แล้ววิดน้ำเข้าปากเหมือนที่ชินทำ แต่ด้วยความหิวประกอบกับความไม่ชำนาญ พอผมอิ่มเสื้อด้านหน้าก็เปียกไปด้วย ผมรีบใช้ผ้าขาวม้าเช็ดเสื้อที่เปียกและชำเลืองดูว่าทิดมีและชินจะหัวเราะเยาะผมไหม แต่พวกเขาไม่สนใจผมเลย ทิดมีวางย่ามใบใหญ่ลงบนลานหินแล้วหยิบของในนั้นออกมา มันเป็นแบตเตอรี่ขนาดที่ใช้กับรถมอเตอร์ไซค์ แตกต่างตรงที่มีตะขอสองอันติดอยู่ข้างๆ สำหรับเกี่ยวกับเข็มขัด มีโคมไฟเหมือนห้วไฟฉายเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณสิบเซ็นติเมตร มีสายยาวออกไปสองข้างสำหรับรัดศรีษะ ทิดมีใช้สายไฟสองเส้นที่เชื่อมจากโคมไฟต่อไปยังแบตเตอรี่ ทำให้เกิดแสงไฟสว่างขึ้นเป็นลำยาว แกส่องไฟไปยังป่าริมลำธารทั้งสองฝั่ง แล้วหรี่แสงไฟลงเหลือความสว่างเพียงไฟฉายขนาดแบตเตอรี่สองก้อน แล้ววางโคมไฟลงข้างปืนลูกซองที่วางอยู่ข้างตัว หลังจากนั้นก็ล้มตัวลงนอน ผมจึงหันมาทางชิน เขานอนยิ้มมองผมอยู่ก่อนแล้ว
"นอนเถอะครู....พอถึงเวลาเยืองจะได้มีแรงเดิน" ชินบอก แต่ผมสงสัยจึงยังไม่นอนและพูดขึ้นว่า "ไม่ก่อไฟไล่ยุงรึ"
"ไม่ต้องหรอกครู อยู่กลางน้ำไม่มียุงหรอก นี่ถ้าอยู่กลางป่ามันกัดครูไปหลายตัวแล้ว" ทิดมีตอบแทนชิน และผมก็นึกขึ้นได้ว่า ก่อนที่เราจะมาถึงกลางลำธารมียุงบินตอมผมหลายตัว แต่ตอนนี้ไม่มียุงเลย "ในป่านะ มันมียุงตอนหัวค่ำเท่านั้นแหละ ไม่ถึงสามทุ่มก็หายไปหมดแล้ว" ทิดมีขยายความต่อ
ผมจึงล้มตัวลงนอนระหว่างคนทั้งสองโดยใช้ผ้าขาวม้าหนุนศรีษะ ขณะนั้นดวงจันทร์วันขึ้นเจ็ดค่ำ ลอยอยู่ด้านทิศตะวันตก ทำมุมประมาณสี่สิบองศา ป่าทั้งป่าตกอยู่ในความมืดเลือนลาง มีเพียงบริเวณที่ใกล้โคมไฟเท่านั้นที่สว่างอยู่บ้าง เสียงแมลงกลางคืนหลายตัวกรีดปีกดังระงมรอบทิศทาง นานๆ ครั้งจะได้ยินเสียงนกกลางคืนร้องครางฮือๆ อยู่บนต้นไม้ริมฝั่ง คงมีเพียงเสียงน้ำที่ไหลเซาะหินเท่านั้นที่ดังเบาๆ และสม่ำเสมอ ผมนอนไม่หลับ หันไปดูทิดมีก็เห็นนอนหงายนิ่งเงียบไม่ได้ยินแม้เสียงหายใจ มีเพียงทรวงอกที่กระเพื่อมขึ้นลงช้าๆ หันกลับไปดูชินก็เห็นนอนในลักษณะเดียวกัน ผมหลับตานอนหงายมือสองข้างประสานกันหลวมๆ วางบนหน้าท้อง นึกถึงชีวิตตัวเองตอนอายุสิบสองขวบ ได้ไปปรนนิบัติหลวงปู่ที่วัดป่าแห่งหนึ่งเป็นเวลาเกือบสามเดือน พลันจิตก็จับลงที่ปลายจมูกมีสติอยู่ที่ลมหายใจเข้าหายใจออก ไม่ช้าก็หลับไป
ผมตื่นเมื่อชินปลุกตอนนั้นเวลาประมาณห้าทุ่ม พอลุกขึ้นก็เห็นทิดมียืนสวมโคมไฟบนหน้าผาก ไฟเป็นลำแสงยาวส่องไปด้านหน้าสว่างจ้าเป็นกลางวันแต่ด้านหลังกลับมืดสนิท แกไม่พูดอะไรสักคำพอเห็นผมลุก แกก็ออกเดินพาข้ามลำธารไปอีกด้านหนึ่ง ชินเดินตามและผมเป็นคนสุดท้ายเหมือนเดิม
ทิดมีเดินช้าๆ หันมองไปทางซ้ายและขวาแสงไฟจากโคมบนหน้าผากส่องเป็นลำยาวตามใบหน้าที่หันไป ผมมองตามลำแสงด้วยความตื่นเต้น ส่วนขาก็ก้าวตามชินแทบจะเป็นแบบว่าเขายกขาซ้ายก้าวเดินผมก็ก้าวเท้าซ้ายไปแทนที่ เขาก้าวเท้าขวาผมก็ก้าวเท้าขวาไปแทนที่ พวกเราเดินอยู่เช่นนั้นเกือบชั่วโมง ผมไม่เห็นมีอะไรก็เริ่มจะง่วง แต่..ผมก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เมื่อทิดมีหยุดเดินส่งปืนลูกซองให้ชินและคว้าปืนแก๊ปจากชิน ผมเห็นแกยกปืนแก๊ปขึ้นประทับไหล่ ลำกล้องปืนสะท้อนแสงไฟเป็นมันปลาบยาวไปตามลำแสง ผมไม่ทันเห็นว่าแกขึ้นนกตอนไหน ก็ได้ยินเสียงแผดคำรามก้องป่า พักเดียวป่าก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
ทิดมีส่งปืนแก๊ปคืนให้ชินและคว้าปืนลูกซองออกเดิน แสงไฟส่องไปข้างหน้าไม่ส่ายแล้ว ไม่ไกลนักมีอีเห็นตัวหนึ่งนอนฟุบอยู่ หว่างกลางหน้าผากโดนกระสุนปืนเจาะมีเลือดออกซิบ ๆ ทิดมีใช้มีดตัดเถาวัลย์ที่อยู่ใกล้ๆ มัดขาทั้งสี่ของอีเห็นเข้าด้วยกัน ในขณะที่ชินจัดการบรรจุดินปืนและกระสุนปืนแก๊ป เสร็จแล้วส่งปืนให้ผม ส่วนแกคว้าอีเห็นขึ้นสะพายโดยห้อยหัวอีเห็นลงพื้น หลังจากนั้นเราก็เดินต่อ โดยผมเดินกลางชินเดินรั้งท้าย ตอนนั้นผมตื่นเต้นมาก หัวใจพองคับอก ผมได้เป็นผู้ช่วยนายพรานใหญ่แล้ว
พวกเราเดินในป่าเงียบๆ แสงไฟจากหน้าผากทิดมีส่องเป็นลำยาว จากซ้ายไปขวากลับไปกลับมา เราเดินนานมาก ผมคะเณว่าน่าจะประมาณตีสี่ ความตื่นเต้นของผมตอนนั้นลดลงไม่เหลือแล้ว โดยมีความง่วงเข้ามาแทน ชินก็เช่นกันเขาเดินเซมาชนผมหลายครั้ง จนผมรู้สึกอยากจะช่วยเขาจึงหันไปกระซิบเขาว่า
"อีเห็นหนักไหม เปลี่ยนให้ครูช่วยก็ได้นะ" ชินไม่ตอบเพียงโบกมือปฏิเสธ เราจึงเดินตามทิดมีต่อไป ด้วยความง่วงและเหนื่อย ตอนนั้นผมแทบยกเท้าไม่ขึ้น ทั้งๆ ที่มีปืนแก๊ปอยู่บนบ่าเพียงกระบอกเดียว แต่...ไม่นานนัก ทิดมีก็หยุดเดิน ยกปืนลูกซองขึ้นประทับไหล่ ผมสังเกตเห็นตอนที่แกยกปืนขึ้นแกใช้หัวแม่มือขวาขึ้นนกไปด้วย ลำกล้องปืนกระทบแสงไฟเป็นมันดำมะเมื่อม ทอดยาวไปตามแสงไฟ พลันเสียงปืนก็ดังก้องป่า และได้ยินเสียงร้อง "เอิ๊บ" ด้วยความตกใจแทรกเสียงคำรามของปืนสะท้อนไปไกล แล้วป่าก็กลับคืนสู่สภาพเดิม
ไม่นานขอบฟ้าก็สว่างเรืองๆ เก้งหนุ่มตัวนั้นถูกยิงเข้าที่ซอกคอ ทิดมีบอกว่ามันกำลังจะกระโจนแต่ก็ไม่เร็วไปกว่าลูกปืน และเมื่อสว่างทิดมีกับชินก็ช่วยกันหามเก้งและอีเห็น ส่วนผมแบกปืนแก๊ปกับสะพายย่ามใส่โคมไฟ สำหรับปืนลูกซองทิดมียังคงสะพายไม่ยอมให้ผมถือ ขณะเดินกลับบ้านแกล้อผมว่า นึกว่าจะไม่ได้เก้งเสียแล้ว เพราะผมพูดว่าอีเห็นหนัก พรานเขาถือ
แต่...ที่ยิงเก้งได้คงเป็นเพราะ ผมไม่ใช่นายพราน
อ่านต่อ ตอน 19. ปืนยิงเก้งของครู.....
ความเห็น (18)
ท่าทางน่าสนุกจังค่ะ ได้เดินป่าล่าสัตว์ แต่คงเหนื่อยน่าดู
นอนบนลานหินกลางสายน้ำ บรรยากาศดีจัง
ตื่นเต้นไหมคะไปยิงเก้ง อีเห็น
เก้ง อีเห็น มันเป็นตัวยังไงคะ เหมือนกวางไหมคะ
อยากรู้ไปหมดเลยค่ะ พลอยตื่นเต้นไปด้วยค่ะ
มีโคมไฟเหมือนห้วไฟฉายเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณสิบเซ็นติเมตร มีสายยาวออกไปสองข้างสำหรับรัดศรีษะ ทิดมีใช้สายไฟส่องทาง ที่บ้านดิฉันพี่ชายใช้เหมือนกันค่ะ
สมัยเด็กประถมพี่ชายพาไปยามเบ็ดและหาปลากลางคืนค่ะ(ไต้ปลา= หาปลา ไม่ทราบอาจารย์รู้จักคำนี้ป่าวนะคะ) สนุกๆค่ะ
เวลาพ่อไปหาปลา พ่อก็ให้ไปด้วย ชอบค่ะ เดินไปทุ่งนากลางคืน บรรยากาศต่างจากกลางวันมากค่ะ เงีบย ปลา กบ ออกมาหากินกลางคืน ไม่รู้กลางวันมันไปอยู่ไหน ดิฉันมีความรู้สึกว่ากลางคืนทุ่งนาเป็นของปลา กบหรือสัตว์ต่างๆค่ะ แมลงปอบินตามไฟ ดิฉันชอบจับเล่นเพราะกลางวันไม่เคยจับได้เลยมันบินเร็วค่ะ
เวลาไปหาปลากลางคืน ดิฉันไม่เคยจำทางได้เลย ไม่รู้พ่อพาไปทุ่งนาใครบ้าง บ้านอยู่ทางไหนก็จำไม่เคยได้เลยค่ะอาจารย์ เดินตามหลังพ่อจะถือตะเกียงเจ้าพายุ บางทีนะคะอาจารย์ดิฉันเดินเยียบงู ดิฉันก็กระโดดหนี มันเป็นงูปลาค่ะ พ่อบอกไม่มีพิษ(แต่ไม่เคยโดนกัดนะคะ และไม่อยากโดนด้วยค่ะ) แต่ไม่กลัวนะคะ จับกบก็ชอบค่ะ เสียดายวิถีแบบนั้นไม่มีอีกแล้ว ดิฉันโชคดีพ่อให้ไปด้วย เลยได้สัมผัสการไปหาปลากลางคืน สนุกจริงๆค่ะ
ดูๆแล้วเหมือนกับอาจารย์ที่ได้ไปเดินป่าเลยค่ะ
แอบเขียนแจมด้วย เยอะเลย อาจารย์คงไม่ว่ากันนะคะ
สนุก ตื่นเต้นมาก ไม่ค่อยเหนื่อยไม่เท่าไหร่ครับ เพราะตอนนั้นอายุุเพียงสิบเก้าปี "นอนบนลานหินกลางสายน้ำ" อืม...วลีนี้..ดูดีจังเลย ขอเอาไปใช้หน่อยนะครับ เพราะจะมีนอนแบบนี้อีก ตอนยิงหมูป่าครับ หน้าตาของเก้งคล้ายกวางแต่ตัวเล็กกว่า โตเต็มที่ลำตัวยาวประมาณ 1 เมตร สูงประมาณ 50 เซนติเมตร น้ำหนักประมาณ 20 กิโลกรัม ตามรูปข้างบนและข้างล่างนะครับ
อีเห็นมีหลายชนิด หน้าตาคล้ายกันแต่สีขนต่างกันมาก อีเห็นเสือก็มี ลายเหมือนเสือลายพาดกลอนก็มีครับ แต่ตัวเล็กกว่ามาก โตกว่าแมวนะครับ
เรื่องหาปลาอย่างที่คุณดุจดาวไปกับคุณพ่อ ผมก็เคยครับ สนุกมาก นอกจากนี้ยังหากบ หาเขียด อึ่งอ่าง กะปอม เอ๊ย...กิ้งก่า ก็เคยครับ กิ้งก่ายักษ์ ตัวขนาดน่องก็เคยยิง คงอีกประมาณสามตอนคงถึงบทยิงกะปอมยักษ์ แถมด้วยหมีควาย สนุก ตื่นเต้น (คนอ่านคงไม่ตื่นเต้น...ฮิฮิ)
เขียนแจมยินดีอย่างยิ่งครับ ตอบช้าคงไม่ว่ากันเพราะผมเพิ่งกลับจากกรุงเทพฯ ไปธุระนะครับ
ขอบคุณมากครับ
คุณดุจดาวครับ
ผมมีผีเสื้อแสนสวยมาฝาก
ขอบคุณค่ะ สำหรับผีเสื้อสวยๆ
ใช่ว่าอาจารย์จะตื่นเต้นคนเดียว คนอ่านก็ตื่นเต้นค่ะ เพราะเหมือนได้ไปจริงๆ อาจารย์เขียนนึกภาพจินตนาการตามได้ค่ะ อาจารย์ใจดีนะคะที่เสียสละเวลามาเล่า(พิมพ์)ให้ฟัง
สิบเก้าปีได้เป็นครูแล้ว ยังเด็กอยู่เลยนะคะ แสดงว่าปรับตัวเก่งนะคะสามารถอาศัยกับบ้านคนอื่นได้ ไปอยู่ไกลบ้านขนาดนั้นเป็นดิฉันคิดถึงบ้านมากแน่ๆเลยและฝนตกบรรยากาศหลังฝนตกเหงาดิฉันต้องร้องให้แน่ๆเลยค่ะ
ชีวิตผมออกจากบ้านตั้งแต่อายุสิบขวบ อยู่กับหลวงปู่ พออายุสิบสามขวบไปอยู่วัดศรีทอง ปัจจุบันคือวัดศรีอุบลรัตนาราม หลังจากนั้นไปอยู่วัดสุปัฏนารามวรมหาวิหาร กลับมาอยู่บ้านตอนเรียน ป.กศ. นั่นคือ ช่วงเีรียนมัธยมเป็นเด็กวัดสองวัดเป็นเวลาถึงสี่ปี ก็เลยเฉยๆ เวลาอยู่ที่อื่น
ฟ้าหลังฝนอากาศดีออก ต้องรื่นเริงถึงจะถูก หลังฝนคือเวลาที่ดี ที่จะเริ่มชีวิตที่มีพลังเปี่ยมไปด้วยความหวังที่มุ่งมั่น
แต่......สำหรัผม หลังฝนเป็นเวลานอน......ฮิฮิ ฮ่าฮ่า..
ดิฉันไม่เคยจากบ้านอยู่กับพ่อแม่จนจบมอหก พอสอบเรียนปริญญาตรีจากบ้านเลย ใจหายร้งให้ตั้งนานยังไม่หายคิดถึงบ้านเลยค่ะ
ดิฉันไม่เคยจากบ้านอยู่กับพ่อแม่จนจบมอหก พอสอบเรียนปริญญาตรีจากบ้านเลย ใจหายร้องให้ตั้งนานยังไม่หายคิดถึงบ้านเลยค่ะ
โพสสองอันเลยค่ะอาจารย์
วันนี้ว่าง แต่งานเต็ม ไม่มีอารมณ์จาทำงานค่ะ
อ่านบล็อกอาจารย์ไปเรื่อยๆก่อนค่ะ
เจ้านายคงใจดีนะครับ ไม่มีอารมณ์ทำงาน ไม่ทำก็ได้ ฮิฮิ
ดีใจที่บล็อกผมทำให้มีอารมณ์ทำงาน...ตอนนี้อยากทำงานรึยังครับ.....(คงทำเร็จละมั้ง)
- มาชื่นชมผลงานเพลงค่ะ
- เก่งจังค่ะ
ผมได้ครูสอนดี และเก่งด้วยครับ ฮ่า ฮ่า
- ศิษย์ใส่ใจก็สำเร็จง่ายแบบนี้ล่ะค่ะ
- มาฟังเพลงค่ะ เพลงนี้ขึ้นต้นเศร้าจับใจ แต่ฟังต่อๆไป สนุกนะคะ นานๆได้ฟังเพลงบรรเลงไทยเดิม
- ขอบคุณที่หามาให้ฟังค่ะ
ขอบคุณที่ชอบครับ
มาฟังบ่อยๆ นะครับ
อ่านจบแล้วในขณะนี้ ง่วงนอนพร้อม จับใจความได้หลายเรื่อง แต่สนใจเรื่องยุง ที่มันไม่หากินไปตลอดทั้งคืน หากินแค่นั้นแล้วก็หายไป ก็เป็นประสบการณ์เกี่ยวกับชีวิตยุง ที่น่าสนใจเพราะทุกวันนี้ยุงช่วง 6 โมงเย็นจะมากเลย ซักทุ่ม ก็หายไป ยุงในป่ากับในเมืองก็ใช้ชีวิตเหมือนกันเนาะ เรื่องออกหากิน อันที่ว่าเดินเหยียบรอยเท้าเดิมกัน เหมือนกลัวเหยียบระเบิดเลยนะคะ(ทำไมต้องทำอย่างนั้น)
ทุกวันนี้น่ากลัว คงจะไม่มีใครเดินตามรอยเท้าใครเพื่อจะไปส่องสัตว์ที่ว่าปลอดภัยได้เหมือนก่อนแล้วนะคะ สัตว์จะมีให้ส่องหรือเปล่าก็ไม่รู้
ป่าไม้ก็ไม่เหลือ ถึงเหลือก็เป็นเขตหวงห้าม ห้ามล่าสัตว์ ห้ามตัดต้นไม้ทำลายป่า
ประสบการณ์การเป็นนายพราน ก็เก็บเป็นตำนานเล่าสู่รุ่นลูกรุ่นหลานได้ ตอนอายุ 19 กำลังห่าว(ภาษาอีสาน แปลว่าอะไร) อยากรู้โน่นรู้นี่ แสดงว่าตลอดชีวิต ก็ชอบเรียนรู้สิ่งใหม่ โดยเฉพาะเรื่องที่ตื่นเต้นใช่ไหมคะ
เอ๊ะ ถามจริงๆเถอะ ได้แต่งเรื่องเหล่านี้พิมพ์ขายในนิตยสารหรือเปล่าคะขายได้นะคะ
ยุงที่บ้านผม มันอยู่ตลอดครับ โดยเฉพาะที่ใต้โต๊ะ ขาผมลายหมดแล้ว เลยต้องใช้ยาทากันยุง ค่อนยังชั่วหน่อย ฮิฮิ
การเหยียบรอยเท้า เสียงจะได้เงียบอย่างหนึ่ง เพราะคนเดินก่อนเหยียบดินแน่นแล้ว เสียงกรอบแกรบก็จะไม่มี หรือมีน้อยครับ
อีกอย่างก็สัตว์ต่างๆ คนเดินหน้าเหยียบมันตายแล้ว เราเดินตามก็ไม่บาป ฮิฮิ นั่นคือปลอดภัยจากการถูกสัตว์กัดครับ
คงไม่มีคนล่าสัตว์แล้ว ถึงมีก็คงน้อยครับ
ถูกครับ... ผมบางครั้งก็ชอบทำอะไรที่ท้าทาย แต่...บางครั้งก็อยากอยู่คนเดียว ชีวิตเหมือนคนสองบุคลิกในตัวเอง เวลาใจเย็นก็เย็นจนแปลกใจตัวเอง พอร้อนก็เหมือนจะไหม้สิ่งต่างๆ ที่อยู่รอบข้าง นี่..เป็นเมื่อก่อนนะครับ เดี๋ยวนี้เบาลงมากแล้ว
ไม่เคยเขียนส่งโรงพิมพ์ที่ไหนครับ เขียนไว้ให้คุณสุราวี ก็ดีใจสุดๆ แล้วครับ
ฝันดีครับ
ยังไม่นอนอีก นำมาตอบ เที่ยงคืนแล้วนะ ระวังหมอไม่รับเย็บนะคะ
ขอบคุณที่ตอบก่อนนอน พึ่งมาอ่านตอนเช้านี่แหละ เข้าใจหลายสิ่งหลายอย่างแล้ว ว่าทำไม ....ทำไม......แล้วก็ทำไม ขอบคุณคำตอบ
การเหยียบรอยเท้า เสียงจะได้เงียบอย่างหนึ่ง เพราะคนเดินก่อนเหยียบดินแน่นแล้ว เสียงกรอบแกรบก็จะไม่มี หรือมีน้อยครับ
อีกอย่างก็สัตว์ต่างๆ คนเดินหน้าเหยียบมันตายแล้ว เราเดินตามก็ไม่บาป ฮิฮิ นั่นคือปลอดภัยจากการถูกสัตว์กัดครับ
ขอบคุณที่กลับมาอ่านอีกครับ
ผมไม่ชอบทำงานค้างครับ บางวันกลับจากท้องที่ ต้องมารบกับแฟ้มอีก สองสามทุ่มก็เคยครับ หากไม่ทำให้เสร็จมันหงุดหงิดนะครับ