ความสามารถจากการสร้างสรรค์
โรงเรียนวัดพวงนิมิตเป็นโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา และฉันเป็นครูคนหนึ่งที่ได้รับมอบหมายให้สอนนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ถึง ปีที่ 3 ในทุกพักกลางวันห้องเรียนของฉันจะถูกยืมใช้เป็นที่ซ้อมดนตรีของเด็กๆ ดนตรีในที่นี้ ไม่ใช่วงดนตรีสากล ไม่ใช่วงดนตรีไทย แต่คือดนตรีผสมระหว่างดนตรีไทย และดนตรีสากลที่โรงเรียนพอจะมีอยู่ให้นักเรียนได้ฝึกทักษะเล็กๆน้อยๆ มีทั้งอังกะลุง เมโลเดียน นิ้งหน่อง ตะโพน กลับ ฉิ่ง ฉาบ กลองทอม keybord กีตาร์ เบส กลองชุด และอุปกรณ์ที่สามารถให้เสียงและหาได้ในโรงเรียน ทุกพักกลางวันเสียงดนตรีก็จะบรรเลงให้ฟังทุกวัน ๆ จากเสียงเพลงก๊องแก๋ง เริ่มเป็นจังหวะ เริ่มน่าฟัง ฉันรู้สึกว่ามันไพเราะจับใจ ที่ว่าจับใจก็ตรงที่ว่า เด็กนักเรียนในวงดนตรีแห่งนี้ มี20กว่าชีวิต ไม่เคยต้องบังคับให้มาฝึก ไม่เคยต้องไปตามให้มาซ้อม บางคนท่าทางเฉยชา ดูแล้วไม่น่าจะชอบเสียงเพลง แต่เขาก็ขยันมาทุกวัน มาถึงห้องก่อนเพื่อนๆ มาเพื่อที่จะเขย่าอังกะลุง ซึ่งความจริงแล้วอังกะลุงต้องเขย่าเป็นวง แต่พอkeybord เล่นโน๊ตเพลงถึงตัวโน๊ตที่ตนเองต้องเขย่า แกก็เขย่าทุกครั้งที่ถึงโน๊ตตัวเอง (สังเกตแล้วรู้สึกว่าเมามันในอารมณ์ดีจัง) บางคนได้ตีตะโพน ท่าตีตะโพนอย่าบอกใครเชียว กระโดดซ้ายแล้วตีกระโดดขวาก็ตี (แต่ก็เข้าจังหวะกับเขาเหมือนกัน) บางคนเรียนหนังสือไม่เก่ง ชอบอยู่เงียบๆ ดูแล้วไม่ค่อยมีเพื่อน จับมาฝึกดนตรี สังเกตดูเป็นช้ากว่าเพื่อน แต่ระยะหลังๆเปลี่ยนไปไม่เหมือนคนเดิม น่าตาดูสดชื่น ร่าเริง และสามารถเล่นดนตรีที่เขารับผิดชอบได้เป็นอย่างดี จากที่ฉันได้นั่งฟังในทุกพักกลางวัน จากความวุ่นวายและหนวกหูของฉันเริ่มเปลี่ยนไป ฉันได้เห็นพัฒนาการของเด็กแต่ละคน ฉันรู้สึกชื่นชมในตัวของเด็กเหล่านี้ เพราะรู้สึกว่าเขาเก่งกว่าครูเสียอีก ฉันทำอะไรไม่ได้มาก ได้แต่นั่งชื่นชมและให้กำลังใจตลอดเวลาที่พวกเขาฝึกซ้อม แต่สิ่งที่ได้รับมากกว่าการนั่งดูและให้กำลังใจเขาก็คือ...การได้เห็นพัฒนาการทั้งด้านอารมณ์ จิตใจ และสังคมของพวกเขาที่เป็นไปในด้านที่ดี ฉันจึงแอบตั้งชื่อวงไว้ในใจ โดยไม่กล้าบอกให้เด็กได้รู้เลย นักดนตรีอย่างพวกเขาต้องมีวงดนตรีที่ชื่อว่า
" ดาวกระเจิง " เพราะแต่ละคนมีบุคลิกที่แปลก และแตกต่างกันออกไป แต่สามารถมารวมตัวแสดงความเป็นหนึ่งเดียวกันได้อย่างสร้างสรรค์ทีเดียว
ความเห็น (1)
ขอเป็นหนึ่งกำลังใจมอบให้คุณครู ช่วยกันสร้างสรรค์สังคมให้น่าอยู่