ตีนกับตา

สิ่งที่มีต่างก็อิงอาศัยซึ่งกันและกัน

นิทานเรื่องนี้ท่านที่เคยฟังเทศน์อาจจะเคยได้ยิน เพราะนิทานเรื่องนี้ได้กล่าวถึงอวัยวะสองอย่างที่ถือว่าตัวเองก็มีความสำคัญกว่า ต่างก็ได้ถกเถียงกันขึ้นว่าใครจะเหนือกว่าสำหรับท่านที่ยังไม่เคยฟังก็มาอ่านกันเลย ตีนกับตาอยู่กันมาแสนผาสุก จะนั่งลุกยืนเดินเพลินหนักหนา มาวันหนึ่งตีนทะลึ่งเอ่ยปรัชญา ว่ามีคุณแก่ตาเสียจริงจริง ตีนช่วยพาตาไปในที่ต่างๆ ตาจึงได้ชมนางและสรรพสิ่ง เพราะฉะนั้นดวงตาจงประวิง ว่าตีนนี้เป็นสิ่งควรบูชา ตาพูดโต้ตอบ… ตาได้ฟังตีนคุยโม้ก็หมั่นไส้ จึงร้องบอกออกไปด้วยโทสา ว่าที่ตีนเดินเหินได้ก็เพราะตา ดูมรรคาเศษแก้วหนามไม่ตำตีน เพราะฉะนั้นตาจึงสำคัญกว่า ตีนไม่ควรจะมาคิดดูหมิ่น สรุปว่าตามีค่าสูงกว่าตีน ทั่วธานินทร์ตีนไปได้ก็เพราะตา ตายทั้งคู่… ตีนได้ฟังให้คลั่งแค้นแสนจะโกรธ เร่งกระโดดออกไปใกล้หน้าผา เพราะอวดดีคุยเบ่งเก่งกว่าตา ดวงชีวาจะดับไปไม่รู้เลย ตาเห็นตีนทำเก่งเร่งกระโดด ก็พิโรธแกล้งระงับหลับตาเฉย ตีนพาตาถลาล้มทั้งก้มเงย ตกผาเลย ตายห่าทั้งตาตีน… ให้ข้อคิด : ควรที่จะรู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเราให้มากแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น

[วิญญาณเสรี]

สรรพสิ่งล้วนต้องพึ่งพาอาศัยกันและกัน

[ขมิ้นเหลือง เดินดิน]

สวัสดีครับคุณวิญญาณเสรี

ทุกอย่างคือธรรมชาติต่างก็อิงอาศัยกันเป็นกฏของปฏิจจสมุปบาทครับ