บันทึกการเดินทางสุดโหด 2
บาทแล้วว่ะ ไม่รู้ว่าจะไปถึงรึเปล่า” เฟาซันบอกเพื่อนๆด้วยน้ำเสียงอันน่าสงสาร
“กุก็มีแค่ 200 บาทเอง พรุ่งนี้กูกะว่าจะซื้อบัตรโทรศัพท์ 50 บาท ก็พอๆกับมึงแหละ” ไฟซอลเอาบ้าง
ไฟซอลกับเฟาซันต่างเสนอโปรโมชั่นของตัวเอง แล้วก็หันไปหาเพื่อนอีกคนหนึ่งพร้อมๆกันว่า
“แล้วมึงล่ะ?”
“กูมีพันนึง” ซำรีตอบ
“โอ้โห มีพันนึงเชียวหรือ?” ไฟซอลอ้าปากกว้างหลังจากที่ได้ยินคำตอบจากปากของเพื่อน
“ถ้างั้น ถ้าเกิดว่าตังค์กูหมดซะก่อนที่จะไปถึงตรัง กูขอยืมใช้ของมึงก่อนน่ะ” เฟาซันยื่นข้อเสนอ ก่อนที่ไฟซอลจะเอาบ้าง
“กูด้วยโว้ย”
“เออ...ได้เลยเพื่อน ถ้าเกิดว่าตังค์พวกมึงหมด พวกมึงใช้ของกูก่อนก็ได้ No problem”
“เฮ้ย...ได้เวลานอนแล้ว วันนี้เหนื่อยทั้งวัน พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางอีก”
คืนนี้ทุกคนนอนเร็วกว่าปกติ เป็นเพราะความเหนื่อยล้า อ่อนแรงจากการทำค่ายมาหกวัน จึงเป็นคืนที่ค่อนข้างจะพิเศษ เป็นเวลาที่คนส่วนใหญ่กำลังอยู่ต่อหน้าจอสี่เหลี่ยม แต่พวกเขาไม่ได้สนใจใดๆทั้งสิ้น เพื่อเก็บเอาแรงที่จะเดินทางอันยาวไกลแสนไกล
วันที่ 11 เดือนเมษายน พ.ศ. 2550
เวลา 04.00 น.
“แอะ แอะ แอะ...อู้...” เสียงไก่ขันในยามเช้าต้อนรับวันใหม่ หลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาที ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาทางด้านข้างของบ้าน เสียงดังกล่าวดังมาจากมัสยิดใกล้บ้านพักที่สามคนนั้นอยู่ เป็นเสียงปลุกให้คนมุอฺมินลุกขึ้นมาปฏิบัติศาสนกิจในยามเช้า
“อัลลอฮุอักบารุลลอฮุอักบัร”
เฟาซันสะดุ้งตื่นเป็นคนแรก
“ฮ่าย...” เฟาซันหาวยาวๆแล้วก็ยืดเส้นยืดสาย จากนั้นก็เดินลงชั้นล่างมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำเพื่อทำภารกิจส่วนตัวและอาบน้ำละหมาด ทำภารกิจเสร็จแล้วเขาก็เดินออกจากห้องน้ำแล้วขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน
“ซำรี ๆ ๆ ๆ” เฟาซันปลุกซำรี ในขณะที่ซำรีกำลังนอนฝันอย่างสบาย
“อือ...อะไร?”
“เฮ้ย...ได้เวลาแล้ว ตื่นขึ้นมาละหมาด ตื่น ๆ ๆ ๆ”
ซำรีลุกขึ้นจากที่นอนแล้วก็เดินลงไปยังชั้นล่างเพื่อเข้าห้องน้ำทำภารกิจอย่างที่เฟาซันทำ แต่เฟาซันยังไม่ได้ปลุกเพื่อนอีกคนหนึ่ง ปล่อยให้ไฟซอลหลับสบาย พอภารกิจของซำรีได้เสร็จสิ้นลง เฟาซันก็ปลุกซำรีต่อ ระหว่างที่ไฟซอลทำภารกิจส่วนตัวและอาบน้ำละหมาดนั้น ทั้งสองคนเฟาซันและซำรีก็ลุกขึ้นละหมาดซุนัตสองร๊อกอัต อีกไม่กี่นาทีต่อมาไฟซอลก็เดินขึ้นชั้นสอง ทั้งสามคนก็เข้าเฝ้าพระองค์อัลลอฮฺ(ซบ.)ในยามเช้าโดยที่ได้อันเชิญท่านเชคซำรีขึ้นเป็นอีหม่าม
หลังจากละหมาด
“เฮ้ย! เช้านี้เราจะกินอะไรดีว่ะ?” ไฟซอลเอ่ยถามเพื่อน
“เอาแบบง่ายๆพอ กูเอาข้าวยำ กี่บาทว่ะ?” เฟาซันถาม
“ก็แค่ห้าบาทเอง ไม่แพงหรอก”
“เออ! เอาข้าวยำอย่างเดียวพอ ช่วงนี้ต้องประหยัดให้เยอะๆหน่อย”
“แล้วมึงล่ะซำรี?” ไฟซอลถามเพื่อนอีกคนที่กำลังจัดกระเป๋าอยู่อีกมุมหนึ่ง
“กูเอาเหมือนเฟาซันแหละ”
“เอ้า! แล้วกูจะไปซื้อกับใครล่ะ? เฟาซันไปไหม?”
“ไม่ไป ชวนซำรีก็แล้วกันน่ะ”
“ซำรี ไปซื้อข้าวยำกับกูหน่อยดิ”
“ได้เลยเพื่อน”
จากนั้นไฟซอลกับซำรีก็ขึ้นรถฮอนด้า เวฟ สีขาว ออกไปซื้อข้าวยำหน้าปากซอย ไม่กี่นาทีต่อมาทั้งสองก็กลับมาที่หอพักพร้อมกับถือถุงพลาสติกถุงหนึ่ง ในนั้นมีข้าวยำสามห่อ
หลังจากที่สามคนเพื่อนเกลอได้ร่วมรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันเตรียมข้าวของใส่กระเป๋า อาบน้ำ แล้วแต่งตัว
เวลา 07.30 น.
“ทุกคน พร้อมออกเดินทางกันรึยัง?” เสียงของเฟาซันดังมาจากนอกบ้าน เขากำลังรอเพื่อนอีกสองคนกำลังแต่งตัวอยู่
“เสร็จแล้วครับผู้หมวด” ซำรีตอบขึ้นดังๆ
“เอ้า! แล้วไหนไฟซอลล่ะ?”
“ครับ! ใกล้เสร็จแล้ว เดี๋ยวรอกูแป๊บนึง”
ไม่นานไฟซอลก็แต่งตัวเสร็จ เฟาซันกับซำรีนำรถออกจากบ้าน ทั้งคู่ก็สตาร์ทรถเพื่ออุ่นเครื่องในยามเช้า ควันของรถเต็มหน้าบ้านจนทำให้ไม่กล้าที่จะบินผ่าน
“เฮ้ย! แล้วนี่รถของเราจะเก็บไว้ที่ไหนล่ะ” ไฟซอลถามซำรีพลางหันไปมองเฟาซัน
“ไม่ต้องเป็นห่วงเพื่อน เรื่องสถานที่ฝากรถกูติดต่อกับรุ่นพี่เรียบร้อยแล้ว” เฟาซันตอบ
“แล้วรุ่นพี่ที่มึงว่าล่ะ เขาอยู่ที่ไหน?” ซำรีถาม
“ตลาดเก่า”
รุ่นพี่ที่ว่านั่นคือ บังฟัครุดดีน เขาเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยอิสลามยะลาเหมือนกัน ชั้นปีที่ 4 คณะศิลปศาสตร์และสังคมศาสตร์
สักพักรถทั้งสองคัน(Swing สีน้ำเงิน กับ Honda Wave สีขาว)ก็มุ่งหน้าไปยังบ้านพักของรุ่นพี่
ระหว่างทาง...
“เฮ้ย! เพื่อน รถกูไม่รู้ว่าจะถึงที่หมายรึเปล่า? เข็มน้ำมันชี้ที่เข็มแดงแน่ะ” เสียงของเจ้าของรถซวิงสีน้ำเงินเอ่ยขึ้น”
“ของกูก็เหมือนกัน Don’t worry อินชาอัลลอฮฺคงถึงแหละ” เสียงของเจ้าของรถอีกคันกล่าว
ทั้งคู่ไม่กล้าเติมน้ำมันรถ เพราะทั้งคู่กลัวว่าตังค์ที่เหลืออยู่อาจจะไม่พอสำหรับการเดินทางไปยังที่หมาย
5 นาทีผ่านไป เสียงเบรกของรถทั้งสองดังขึ้น เอี้ยก... แสดงว่าทั้งสามคนถึงหน้าบ้านของรุ่นพี่แล้ว
“อัสสาลามุอะลัยกุม” เสียงให้สลามของทั้งสามคนกำลังยืนอยู่หน้าบ้านของรุ่นพี่
“วาอาลัยกุมุสสาลาม วาเราะฮฺมาตุลลอฮฺ” เสียงรับสลามดังมาจากข้างในบ้าน
“เชิญเข้าด้านใน”
ทั้งสามคนเพื่อนเกลอรีบเข้าสลามกับบังดีนด้วยความดีใจ หลังจากที่บังดีนได้เผยโฉมหน้าของตัวเอง ไฟซอลกับซำรีก็อ้อทันที เนื่องจากว่าพวกเขาเคยเจอกับแบดิงมาแล้วครั้งหนึ่งที่ปารามีแต ในช่วงสิบวันสุดท้ายของเดือนรอมฎอน
“โอ้ เป็นไงบ้างน้องๆ?”
“ก็อัลฮัมดูลิลลาฮฺ สบายดีครับ”
“แล้วนี่จะออกเดินทางกันกี่โมงล่ะ?”
“ประเดี๋ยวก็คงจะออกแล้ว ประมาณ 08.30 น.” ไฟซอลตอบ
บังดิงมองไปที่นาฬิกาที่ติดอยู่กับผนังบ้าน เข็มยาวชี้ที่เลขสิบสอง ในขณะที่เข็มสั้นชี้ที่เลขแปด สักพักบังดิงก็เอ่ยขึ้นว่า
“เอ่อ ก็ได้เวลาแล้วนี่ ไป...”
ทุกคนที่อยู่ในบ้านนั้นก็พากันออกจากบ้าน บังดิงชวนเพื่อนอีกคนที่อยู่ในบ้าน เนื่องจากว่ารถมีสองคัน ต้องใช้กองหนุนสองนาย สักพักบังดิงก็หยิบกุญแจขึ้นมาล๊อคประตูบ้าน
ไม่กี่นาทีต่อมา เสียงรถทั้งสองคันก็ดังขึ้น จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมืองยะลา โดยที่รถของซำรีทุกผู้โดยสารสามคน และรถของเฟาซันสองคน
“ขอบคุณมากครับบังดิงและบังมาน(เพื่อนบังดิง)”
ทุกคนกล่าวขอบคุณบังทั้งสองคนที่ยอมสละเวลามาส่งพวกเขา สักพักรถทั้งสองคันก็เลี้ยวกลับมุ่งหน้าไปยังบ้านพักของบังดิง
08.30 น.
ทุกคนซื้อตั๋วเรียบร้อยแล้ว ภายในช่องจุดหมายปลายทางเขียนว่า “พัทลุง” ราคา 39 บาท โดยค่าตั๋วทั้งสามใบนั้นเฟาซันเป็นคนออกให้ก่อน
“ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ สำหรับท่านใดที่ต้องการจะขึ้นรถไฟขบวน 672 ปลายทางสุราษฎร์ธานี รถไฟจะมาถึงที่สถานีรถไฟยะลาช้า 5 นาที ต้องขออภัยด้วยครับ”
“เฮ้ย...ต้องรออีกห้านาที” เสียงบ่นของซำรี
08.35 น.
รถไฟขบวน 672 จากสุไห
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น