ผมก็มีหัวใจเป็นกับเขาเหมือนกัน
วันนี้ผมได้พบหัวหน้างานที่ห้องทำงาน หลังจากที่ไม่ค่อยได้พบได้คุยกันนัก ด้วยเวลาของการเข้าห้องทำงานนั้นต่างกัน บางวันผมออกมาเดินเล่นตอนเช้า หรือปั่นจักรยาน ก็จะเห็นท่านมาเซ็นชื่อตั้งแต่ ๖ โมงเช้า (ลงเวลาหกโมงเช้าตามจริง) หรือเอาอาหารมาให้สุนัขที่อาศัยอยู่ใต้คณะฯ แต่ไม่ได้คุยอะไรกัน
วันนี้ได้พูดหลายเรื่องที่รับรู้มาให้ท่านทราบ...ส่วนผมก็ได้ทราบแล้วว่า ท่านจะเกษียณอายุราชการในตุลาปี ๕๒ นี้ และเพิ่งทราบจากท่านว่า ขณะนี้กำลังเตรียมและขนของออกจากบ้านพักข้าราชการไปสู่บ้านข้างนอกที่เตรียมความพร้อมกันไว้ก่อนเกษียณอายุราชการ ท่านเอาของขวัญมาให้ผมและเพื่อนคนละหนึ่งชิ้น เป็นหนังสือ ปีที่แล้วเราก็ได้หนังสือจากท่าน ท่านคงทราบว่าเรารักหนังสือ (แต่คงไม่ทราบว่า ผมไม่ค่อยได้อ่านหนังสือ)
อันว่าเรื่องหนังสือนี้ ต้องย้อนไปถึงสมัยเรียนแรกๆ ครูบาอาจารย์ (พระ) สอนให้กราบหนังสือระลึกถึงผู้เขียนก่อนอ่านหรือแปลหนังสือนั้นเสมอ ด้วยความที่เราเคารพ เสมือนหนึ่งเป็นตัวแทนของผู้เขียนที่มีวิริยะอุตสาหะก่อนจะออกมาเป็นเล่ม โต๊ะสำหรับอ่านหนังสือจะมีผ้าขนหนูปูพื้นก่อนวางหนังสืออ่าน ครั้นอ่านเสร็จก็จะเก็บตั้งไว้ให้เรียบร้อย วางซ้อนกันเป็นระเบียบ ปกหนังสือเราก็หุ้มด้วยกระดาษอื่นๆเป็นอย่างดี อาจจะเป็นจุดนี้กระมัง เมื่อเติบโตขึ้น ให้รู้สึกว่า หนังสือคืออะไรสักอย่างของชีวิตที่สำคัญ ผมจะรู้สึกเสียดายมาก หากใครยืมหนังสือไปแล้วไม่คืน การยืมเงินแล้วไม่คืน ไม่ติดใจเท่าการยืมหนังสือแล้วไม่คืน (อันที่จริงคือ ความยากจนเงินตรา เป็นเหตให้ไม่มีเงินให้ใครได้หยิบยืมต่างหาก)
หนังสือที่ท่านให้ถูกหุ้มด้วยกระดาษของขวัญ แน่นอนว่า ผมจะยังไม่แกะออกอ่านก่อน ประมาณว่า เจตนาตั้งยืนพิงหนังไว้บนโต๊ะทำงาน ให้เวลากับการไหว้ครูก่อน เหมือนกินก๊วยเตี๋ยวแล้วต้องเหลือลูกชิ้นไว้เป็นคำสุดท้ายฉะนั้น ของที่เขาให้ด้วยเจตนาบริสุทธิ์ ล้วนเป็นสิ่งที่สูงค่ายิ่ง
หลังจากคุยกันพอสมควร จึงขออนุญาตไปทานอาหารพร้อมกับเพื่อน การกินอาหารในวันนี้รู้สึกมีชีวิตชีวามากทีเดียว เป็นอาหารปักษ์ใต้ล้วนๆ เราออกไปกินกันข้างนอกโดยรบกวนรถส่วนตัวของเพื่อนนั่นเอง เมื่อกลับมาจึงเข้าไปคุยกับคณบดี ถึงอะไรบางอย่างที่ค้างคา คณบดีเกษียณอายุราชการไปแล้ว แต่ยังคงทำหน้าที่ไปจนกว่าจะสิ้นสุดวาระเมษานี้ การนิ่งฟังผู้สูงอายุ ผมคิดว่า ทำให้ผู้สุงอายุมีอายุยืนขึ้น เพราะผู้สูงอายุบางคนเหงา เปลี่ยวดาย ยิ่งช่วงหมดวาระอะไรบางอย่างด้วยแล้ว.... อันนี้ผมเข้าใจเอาเอง ในความเป็นจริงอาจไม่ใช่อย่างที่ผมคิดก็ได้
ครั้นคุยแลกเปลี่ยนเรียนรู้ครู่ใหญ่ จึงขึ้นไปบนห้องทำงานชั้น ๓ ไม่พบใครในห้องทำงาน เดินไปที่โต๊ะมีบันทึกกระดาษพร้อมกุญแจและข้อความว่า "เรียน อ......... ตู้ว่าง ๑ ตู้ พี่มอบกุญแจ ดังแนบ (ลงชื่อ)......ศุกร์ 26 ธ.ค. 2551 11.07 น." อีกข้อความหนึ่ง "และตู้ฝาเลื่อนข้างโต๊ะพี่ ใช้ได้เลย พี่ไม่มีกุญแจ" ส่วนกระดาษที่ติดแปะกระดาษข้อความบรรจุกุญแจ ความว่า "กุญแจ ไขตู้เหล็ก (ชิดหน้าต่าง)" ผมอ่านบันทึกบนกระดาษเสร็จ ก็หันไปดูตู้เหล็กข้างหน้าต่าง ประตูตู้ถูกเปิดแง้มไว้ ผมหันมาดูกุญแจที่ห่อหุ้มด้วยกระดาษและแกะกระดาษออก พร้อมกับยืนนึกอะไรบางอย่าง "อาจารย์จะไปแล้วหรือ....." พักใหญ่จึงเดินไปเปิดประตูตู้เหล็ก ซึ่งก่อนนั่นมีของล้วนเป็นเอกสารของหัวหน้างานซึ่งผมเรียกท่านว่าอาจารย์ และเป็นคำเดียวกันที่มีความรู้สึกที่ใกล้เคียงกันกับคำว่า อาจารย์ที่ผมเคยเรียกอุปัชฌาย์ ข้างในตู้มีแต่ความว่างเปล่า ผมปิดประตู ไขกุญแจ (ล็อก) เรียบร้อย แล้วเดินไปเปิดตู้เล็กเพื่อเอาดอกกุญแจไปใส่ในพวงของตู้อื่นๆ จากนั้นจึงไปเลื่อนตู้เหล็กข้างโต๊ะทำงานของท่าน ภายในตู้ก่อนนั้น มีหนังสือของท่าน แต่บัดนี้ว่างเปล่าเสียแล้ว
ผมมีความรู้สึกแปลกๆ เมื่อนึกถึงวันที่อาจารย์เกษียณไปแล้ว ท่านกำลังจัดการ (เคลียร์) ทุกๆอย่าง รู้สึกใจหายแวบๆ เหมือนขาดอะไรบางอย่างไป อีกใจหนึ่งตรวจสอบใจที่คิดนี้ ผมก็พบว่า "ผมก็มีหัวใจเป็นกับเขาเหมือนกัน" ผมไม่ใช่คนเย็นชาอย่างที่เขาพูดกัน หรืออย่างที่ผมเคยคิด "ผมควรน่าจะได้ไปก่อนอาจารย์นะ" "อยากไปเองดีกว่าอยากให้ใครไป" ความรู้สึกตอนนี้มันแปลกๆ
"ถึงเวลามาก็ต้องมา ถึงเวลาไปก็ต้องไป" "ขอให้อาจารย์มีสุขภาพสมบูรณ์หลังเกษียณอายุ"
ความเห็น (3)
สวัสดีค่ะ
"ผมก็มีหัวใจเป็นกับเขาเหมือนกัน"
จึง...ต้อง...ไป...เพิ่ม...ความหวาน...ให้...หัวใจ...ที่...ภาคใต้...
อิ อิ อิ
แซวๆๆๆๆ
นานๆขอแซวสักทีนะค่ะ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ ...สมหวังในทุกๆเรื่องนะค่ะ
มีลูกเร็วๆนะค่ะ
อิ อิ อิ
คริ คริ คริ
สวัสดีครับ my sister
- ความรักคืออะไรมองไม่ออก
- ได้แต่บอกว่ารักสลักจิต
- ความรู้สึกอย่างไรไม่อยากคิด
- ...............................
- ขอให้สมหวัง มีความสุข สดชื่นเช่นกันนะครับ คริ คริ คริ (มั่ง)
สำคัญที่ใจ...ครับ
