การเรียนการสอนภาษาไทยตั้งแต่สมัยสุโขทัยมีการจัดการเรียนการสอนเป็น ๔ แบบ คือ จริยศึกษา พลศึกษา พุทธศึกษา และหัตถศึกษา จนถึงสมัยอยุธยา สมัยกรุงธนบุรี สมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น เรื่อยมาจนปัจจุบัน โดยมีการจัดการเรียนการสอนภาษาไทย ที่เปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ เป็นระยะ ๆ และมีการใช้หนังสือเรียนภาษาไทยและหนังสือภาษาไทยอื่น ๆ ให้สอดคล้องกับหลักสูตรที่ประกาศใช้ในแต่ละช่วง จนกระทั่งมีการประกาศใช้หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช ๒๕๔๔ ในการจัดการเรียนการสอนภาษาไทย จึงได้ประกาศแผนพัฒนาคุณภาพการเรียนการสอนภาษาไทย และการใช้ภาษาไทยขึ้นโดยกำหนดยุทธศาสตร์ ๔ ข้อ คือ
ยุทธศาสตร์ที่ ๑ ปฏิรูปการจัดกระบวนการเรียนรู้ภาษาไทย เน้นการฝึกทักษะที่สัมฤทธิ์ผลการสร้างนิสัยรักการอ่าน การเขียน และการแสวงหาความรู้
ยุทธศาสตร์ที่ ๒ ยกระดับคุณภาพของครูผู้สอนภาษาไทยและบุคลากรที่เกี่ยวข้อง
ยุทธศาสตร์ที่ ๓ รณรงค์ให้ทุกส่วน และสังคมร่วมส่งเสริมการเรียนการสอนภาษาไทย การใช้ภาษาไทย และสืบทอดภาษาไทย
ยุทธศาสตร์ที่ ๔ กำกับ ติดตาม ประเมินผลการดำเนินงานพัฒนาการเรียนการสอนภาษาไทยและการใช้ภาษาไทย
(วารสารวิชาการ : เพชราภรณ์ รื่นรมย์)
จากยุทธศาสตร์ทั้งหลายไม่ว่าจะเลิศหรูสักเพียงไหน หากขาดการสนับสนุนด้านต่าง ๆ จากผู้บริหารของโรงเรียนแล้ว ยุทธศาสตร์คงขับเคลื่อนไม่ได้ วิชาภาษาไทยก็คงจะยังเป็นวิชาที่น่าเบื่อหน่ายสำหรับผู้เรียน ส่วนครูผู้สอนภาษาไทยก็คงเชยและดักดานต่อไปอย่างยาวนาน
อ่านแล้วรู้เลยว่าภาษาไทยนั้นมีความสำคัญต่อคนไทยเป็นอย่างมาก รูปก็ดูสดใสค่ะ