วันเช็งเม้ง

เกือบ 20ปีแล้วมังครับ ที่ผมไม่ได้ไปไหว้อากง อาม่า ที่ฮวงซุ้ยเลย ติดโน่นติดนี่ตลอด อยู่เวรบ้าง ไม่ว่างต้องไปงานอื่นสารพัดข้ออ้างที่จะนำมาเพื่อหาเหตุให้ตัวเองไม่ไป ผมคงบอกตัวเองลำบากว่าทำไมไม่ไป แต่ปีนี้ผมไป พาลูกทั้ง2คนไปด้วย ไปแต่เช้า 6 โมง สิ่งที่ต่างไปกว่าเมื่อ 20 ปีก่อนก็คือหลุมฝังศพเยอะขึ้น ปริมาณรถที่มามากขึ้น แต่คนที่มาดูน้อยกว่า อาจเพราะวันที่ผมไปเป็นวันเลือกตั้ง ผมอยู่หน้าฮวงซุ้มอากงอาม่า สำหรับอากงผมไม่เคยเห็นหน้าค่าตา เพราะท่านเสียไปก่อนหน้าผมเกิดนานแล้ว แต่อาม่า กับผมผูกพันกันในฐานะผมเป็นหลานผู้ชายคนแรกในตระกูล ท่านมีส่วนเลี้ยงดูผมมาอย่างมาก ด้วยท่านเลือกที่จะอยู่กับคุณพ่อผม แม้จะมีลูกหลายคน ผมเห็นรูปอาม่า ความทรงจำก็ประดังเข้าเหมือนกับท่านต่อว่าที่ไม่มาหาท่านเลยหลายปี เมื่อยังเด็กผมทำให้ท่านเสียใจมากก็คงหลายหน แต่ผมในตอนนั้นคงไม่เข้าใจเพราะวัยเราห่างกันมาก วันนี้แม้ว่าผมจะเสียใจมากเท่าไหร่ หรืออยากแก้ไขอะไร ก็คงไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะท่านไม่อยู่รับฟัง ผมได้รับบทเรียนอันมีค่าจากท่าน ตอนท่านเสีย ผมไม่ได้อยู่ด้วยเพราะมัวห่วงกิจกรรมที่ทำที่มหาวิทยาลัย ถึงวันนี้แล้ว กิจกรรมเหล่านั้นที่ผมทำมันไม่มีความหมายอะไรกับใครที่ไหนเลย ไม่มีใครจำได้ว่าใครทำแล้วยังไง สิ่งที่ผมเลือกตอนนั้นไม่อาจชดเชยความรู้สึกผิดในใจได้ หลายครั้งที่เราต้องตัดสินใจเลือกอะไรผิดไป เราอาจเลือกใหม่ได้ แต่เรื่องบางเรื่องเราจะไม่มีโอกาสอีกเลยชั่วชีวิต และหลายครั้งที่เราเลือกให้เวลากับคนอื่น ก่อนคนที่รักเรา และเป็นคนที่เรารัก ด้วยการบอกว่าไว้พรุ่งนี้ค่อยทำ พรุ่งนี้สำหรับเรากับคนที่เรารักอาจไม่มีอีก แล้วเราก็คงเสียใจไปตลอดชีวีตกับคนว่าเอาไว้ ก่อน พรุ่งนี้ก่อน วันนี้ถ้าผมต้องทำอะไรสักอย่างให้กับคนที่เรารัก ทำได้ตอนนี้ผมจะทำทันที เพราะอาจไม่มีพรุ่งนี้สำหรับเรา

นอกจากนั่งทบทวนตัวเองหน้าหลุมศพของอาม่า มีสิ่งหนึ่งที่สะท้อนให้เราเห็นความแตกต่างกันอยู่ของสังคมยุคปัจจุบัน บางคนที่มาไหว้บรรพบุรุษไหว้ด้วยความรวดเร็ว ธูปไม่หมดก็รีบไป บอกไม่มีเวลา น่าคิดว่าบรรบุรุษรอได้มาเป็นปี แต่เวลาที่ลูกหลานให้ ให้เป็นนาที บางกลุ่มก็น่ารัก มานัดเจอกันเป็นครอบครัวใหญ่ใช้เวลาด้วยกันเต็มที่พาลูกหลานมาเยอะแยะ ร่วมกันทานข้าวเหมือนเมื่อสมัยอากงอาม่ายังอยู่ ผมร่วมมีความสุขกับพวกเขาด้วย ฮวงซุ้มข้างๆอาม่าผม ต้นไม้ขึ้นรกรุงรัง ลูกหลานคงไม่มาดูหลายปีแล้ว ลูกหลานอะไรว่ะไม่รู้จักดูแลบรรพบุรุษ ผมคิด แล้วตัวเองก็ต้องสะดุดกับความคิดตัวเองเหมือนกัน ถ้าอาม่าเหลือแต่ผมที่เป็นญาติคนเดียว สงสัยอาม่าคงเหงาเมื่อกับอาม่าอากงในฮวงซุ้ยข้างๆเหมือนกัน เพราะผมเพิ่งมาดูแลท่านตอนนี้เหมือนกัน เฮ้อ ลูกหลานอะไรว่ะ