ผู้ทำงานทางรังสีทราบได้อย่างไรว่าตนได้รับรังสีมากหรือน้อยเพียงใด
โดยการใช้เครื่องวัดรังสีประจำบุคคลที่นิยมใช้ เช่น
ฟิล์มแบดจ์
เป็นเครื่องมือบันทึกปริมาณรังสีที่ร่างการได้รับซึ่งผู้ปฏิบัติงานด้านรังสีจะต้องพกติดตัว
เป็นกลักสี่เหลี่ยมเล็กๆ ภายในบรรจุฟิล์มซึ่งไวต่อรังสี
ความดำ-ขาวของฟิล์มภายหลังจากนำไปล้างมาแล้ว
จะบอกให้ทราบถึงปริมาณรังสีที่ได้รับว่ามีมากน้อยเพียงใด
เครื่องวัดชนิดนี้เหมาะสำหรับใช้วัดปริมาณรังสีเป็นระยะเวลาประมาณ 1
เดือน จึงส่งไปล้างตรวจดูผลโดยกองรังสีและเครื่องมือแพทย์
และรายงานผลให้ผู้ใช้ทราบ
เครื่องวัดปริมาณรังสีชนิดอ่านค่าได้ทันที
ได้แก่ เครื่องวัดโดสชนิดเสียบกระเป๋า มีลักษณะคล้ายปากกา
สามารถอ่านค่าปริมาณรังสีจากเข็มชี้บนสเกลได้โดยตรง
เครื่องวัดชนิดนี้เหมาะสำหรับใช้วัดรังสีระหว่างการทำงาน
และเครื่องวัดโดสชนิดให้สัญญาณเตือน สามารถอ่านค่าความแรงรังสีที่ได้รับเป็นค่าตัวเลขได้ทันทีพร้อมกับส่งสัญญาณเตือนได้ด้วย
เครื่องวัดปริมาณรังสีชนิด
เทอร์โมลูมิเนสเซนส์
เป็นเครื่องวัดปริมาณรังสีที่ทำจากผลึกของสารประกอบพิเศษบางชนิดที่สามารถเก็บเอาพลังงานที่ได้รับจากรังสีไว้ในตัวเอง
และจะคายพลังงานรังสีนั้นออกมาในรูปของแสงสว่างได้เมื่อได้รับการกระตุ้นด้วยความร้อน
ซึ่งเมื่ออ่านค่าความเข็มของแสงสว่างที่ผลึกสารดังกล่าวเปล่งออกมาโดยใช้เครื่องมือวัดแสงที่เหมาะสม จะทำให้สามารถทราบถึงสัดส่วนปริมาณของรังสีที่ผู้ใช้อุปกรณ์นั้นได้รับ
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Anonymous Anonymous ใน งานรังสีวิทยา
ไม่อนุญาตให้แสดงความเห็น
อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก