ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ

จะมีใครคิดว่ารุ่นผมจะมาทำงานเป็นอาจารย์กัน

             สมัยเรียนห้องผมมีกันประมาณ 30 คน แต่ละคนมีความแตกต่างกันไปเป้นคนละแบบ แทบจะคิดได้ว่าเป็นสามสิบแปลกเลยก็ว่าได้ แต่ละคนจะมีเอกลักษณ์ประจำตัว บางคนก็ตัวเล็กหน้าตาเหมือน นิโคล บางคนก็น่าหน้าตาเกินอายุ จนมีคนทักว่า พี่ๆ เป็นคนขับรถใหม่เหรอ ทั้งที่พึ่งเข้าปีหนึ่ง อิอิ

            ในเรื่องของการเรียนก็ใช่ว่าจะเก่งกันนะครับ มีเก่งอยู่คนสองคน ที่เหลือเราก็ถูๆ ไถๆ กันไปครับ แล้วแต่ความขยันของแต่ละคน เรียนๆ เล่นๆ เป้นสิ่งที่เราทำกัน มีอยู่ครั้งนึงพรุ่งนี้จะสอบ ผมและคนในกลุ่มผมยังไปร้องเพลงกันที่คาราโอเกะเลยอ่ะ แต่สอบก็ได้คะแนนใกล้เคียงกับคนที่อ่านหนังสือมาอีก เขาถึงบอกว่าต้องผ่อนคลายก่อนสอบถึงจะทำข้อสอบได้ แต่ผมไม่แนะนำนะครับ มันเป็นความสามารถเฉพาะตัว

            อย่างที่ว่ากันครับ ผมไม่เคยคิดว่ารุ่นผมจะมีคนมาเป็นอาจารย์กันหลายคนครับ เพราะคนที่ได้เรียตินิยม พากันแต่งงานมีสามี มีลูกกันหมด ไม่มีใครทำงานทางกายภาพเลย แต่ใครจะไปคิดว่าไอ้พวกเกรดนิยมอย่างผมกลับต้องเอาความรู้มาสอนเด็ก ถ้านับได้ตอนนี้ก็มีคนเป้นอาจารย์ตั้ง 5 คนแน่ะครับ มีทั้งอาจารย์พี่คนขับรถที่มอชอ อาจารย์ anatomy ที่มอชอ มอฟอลอ พระมงกุฎ และผมซึ่งมีเป้นอาจารย์กายภาพบำบัดมี่แม่ฟ้าหลวงครับ

           อย่างที่บอกครับ อะไรมันก็ไม่แน่ไม่นอนทุกอย่างมันเปลี่ยนไปได้ ใครจะไปคิดว่าอย่างพวกผมจะมาเป็นอาจารย์กัน ถึงว่าทำวันนี้ให้ดีก่อน อนาคตค่อยว่ากัน เวลาทำให้คนเปลี่ยนแปลงเหมือนกัน

สู้ต่อไปกับชีวิตที่เรากำหนดเองคร๊าบบบบบบบบบบ