ครู

ครูกับงานสร้างคน

        งานสร้างคนเป็นงานที่ต้องอดทน เหน็ดเหนื่อย และต้องรอคอยนานเป็นหลายปี แต่เมื่อสำเร็จแล้วความเหนื่อยทั้งหลายมันก็จะหายปลิดทิ้งไป กล้วยไม้ออกดอกช้าฉันใดการศึกษาก็ฉันนั้น   สอนไปเถอะ บังคับไปเถอะในวันนี้ไม่ต้องไปกลัวว่าลูกศิษย์มันจะไม่รักในวันนี้ วันหน้าในชาตินี้แหละแล้วเราจะเห็นคุณค่าคำว่า"ครู" ในตัวของเราเอง

      ครูบางท่านที่เด็กเห็นว่าเป็นครูที่ไม่ดี พอเวลาผ่านเนิ่นนานไปจนเขาเหล่านั้นมี ลูกมีครอบครัว เขาก็ต้องกลับมากราบครูคนที่เขาเกลียดอย่างสนิทใจ ให้ครูบังคับน่ะดีแล้ว  อย่างไรก็ต้องบังคับให้ได้ อย่าให้เหมือนพ่อแม่รังแกฉัน หรือครูรังแกศิษย์แล้ววันหนึ่งข้างหน้าเขาต้องขอบคุณที่ครูบังคับเขา

      บทบาทและหน้าที่ของครู คือต้องสอนทั้งวิชาความรู้ จริยธรรม และการดำรงชีพ เด็กก็คือเด็กบางครั้งก็รู้เท่าไม่ถึงการณ์ บางครั้งก็ไม่รู้ว่าอะไรผิด อะไรถูก อะไรควร อะไรไม่ควร ครูก็ต้องชี้แจงแนะนำ ไม่ใช่ให้เกิดการเรียนรู้เองไปเสียทุกเรื่อง  คำว่า นักเรียนเป็นศูนย์กลางทำให้เข้าใจผิดกันมากมาย ทำให้การศึกษาด้อยถอยหลัง เพราะครูให้นักเรียนเป็นศูนย์กลางโดยไม่แนะนำสั่งสอน ให้เด็กเรียนรู้ด้วยตนเอง ซึ่งเป็นการเรียนรู้ที่ไม่มีกรอบในการเรียนรู้ เรียนแบบสะเปะสะปะ หาทิศทางไม่ได้ 

       อีกประกานหนึ่ง  การที่บอกให้เด็กทำความเคารพตัวเรานั้นเป็นการฝึกอบรมกิริยามารยาทซึ่งจะเป็นการเพาะนิสัยให้เป็นคนน่ารักเป็นคนดีของสังคม ไม่ใช่ต้องการให้มาสยบต่อตัวเรา แต่ต้องไม่ลืมสอนให้เขารู้จักทำความเคารพผู้อื่นด้วย   ในขณะเดียวกันครูต้องทำตนให้เป็นที่น่าเคารพนับถือ เป็นตัวอย่างที่ดีแก่ศิษย์ด้วย   เพราะตัวอย่างที่ดี มีค่ามากกว่าคำสอน

 

[ดุจดาว ทิพย์มาตย์]

เห้นด้วยกับคุณครูทุกประการเลยค่ะ...ในฐานะที่ครั้งหนึ่งก็เคยเป็นนักเรียนที่เกเรสุด ๆ โชคดีที่มีคุณครูให้โอกาส จึงผ่านมาถึงจุดนี้ได้ ... ก็คงต้องขอ"กราบขอบคุณคุณครู" ด้วย ...และเมื่อมาถึงวันนี้ ก็อยากให้คุณครูเปิดใจให้โอกาสเด็ก ๆ "วัยรุ่น" เป็นวัยที่มองเห็นอะไรหลาย ๆ อย่างต่างจากผู้ใหญ่ ถ้าผู้ใหญ่คอยดูแล ให้โอกาส ให้ความเข้าใจพวกเขา ...จนผ่านพ้นวัยนี้ไปได้...สุดท้ายพวกเขาก็จะเป็นผู้ใหญ่ธรรมดา ๆ แบบเรา ๆ นี่แหละค่ะ